 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Warszawa
Materiały zaczerpnięte (źródła różne)
Historia Warszawy
Historia Warszawy, późniejszej stolicy i największego miasta Polski, sięga nawet IX wieku. Na przestrzeni wieków miasto przeżywało lata świetności, lecz kilkakrotnie stawało też na skraju całkowitego zniszczenia. Zasadniczy układ urbanistyczny dzisiejszej Warszawy ukształtował się podczas odbudowy ze znacznych zniszczeń po II wojnie światowej.
Historia przed powstaniem miasta
Informacje na temat siedlisk ludzkich, które mogły dać początek miastu Warszawa są skąpe i pochodzą głównie z danych archeologicznych. Nad Wisłą od IX/X do XI w. istniał gród Stare Bródno. Oprócz niego w granicach współczesnej Warszawy znajdował się także gród Jazdów (od XII lub XIII wieku) oraz osady Kamion (wedle dokumentu z 1065 wystawionego dla klasztoru w Mogilnie tzw. falsyfikatu mogileńskiego, dziś Kamionek), Gocław (w 1155 własność biskupa płockiego) i Solec (od XII wieku port odbiorczy soli kamiennej, spławianej barkami z okolic Krakowa, osada targowa oraz przeprawa rzeczna). Pierwsza znana wzmianka piśmienna o dzisiejszej stolicy, będącą wówczas osadą rybacką lub targową, pojawiła się w roku 1251 w akcie biskupa poznańskiego Boguchwała II (do III rozbioru Polski obszar utworzonego przed 1252 archidiakonatu czerskiego, podlegał biskupstwu poznańskiemu). W kolejnym źródle z 23 czerwca 1262. Nadana przez nich nazwa (pierwotnie Warszowa (będącego skrótem od imienia Warcisław
Warszawa w XIV-XV wieku
W 1339 w Warszawie odbył się tzw. proces warszawski, między Koroną Królestwa Polskiego a zakonem krzyżackim, o bezprawne zagarnięcie Pomorza Gdańskiego i ziemi chełmińskiej. Do Warszawy przybyli papiescy kolektorzy aby rozstrzygnąć spór. Dnia 15 września 1339 w kościele św. Jana ogłoszono wyrok, nakazujący zakonowi krzyżackiemu zwrot Polsce Pomorza Gdańskiego, Kujaw, ziemi dobrzyńskiej, chełmińskiej i michałowskiej. Krzyżacy nie uznali wyroku, składając apelację do słabo zorientowanych w sporze władz papieskich w Awinionie.Od 1350 wokół miasta powstawała pierwsza linia murów, od 1380 druga. Pod koniec XIV w. na północ od Starej Warszawy powstaje nowe miasto (Nowa Warszawa) z własnymi władzami (lokacja Nowej Warszawy w 1408 r. na prawie chełmińskim). Do grona głównych miast Polski weszła Warszawa późno, jednakże korzystne położenie od samego początku sprzyjało jej dynamicznemu rozwojowi. W wyniku unii z Litwą dochodzi do wzrostu znaczenia Warszawy. W 1408 książę mazowiecki Janusz I Starszy wykupił Warszawę, a w 1413 przeniósł stolicę Księstwa Mazowieckiego z Czerska do Warszawy. W drugiej połowie XV wieku, Warszawa stopniowo powiększała swoją przewagę wśród miast mazowieckich. Rozwój miasta spowodował iż do Warszawy zaczęła napływać ludność z miast Prus Królewskich oraz bardzo nieliczna z Niemiec. W 1414 pojawiła się pierwsza wzmianka o ŻydachZ wygaśnięciem linii książąt mazowieckich, Warszawa, poważny już ośrodek miejski w skali Mazowsza, została przyłączona do Korony Królestwa Polskiego w 1526 – 10 września sejm mazowiecki złożył przysięgę na wierność królowi polskiemu. W 1529, po sejmie w Piotrkowie na którym potwierdzono inkorporację Mazowsza do Korony, została stolicą województwa mazowieckiego.Mieszczaństwo warszawskie uzyskało wiele przywilejów i ułatwień podatkowych. W 1546 Królowa Bona, wdowa po Zygmuncie Starym, do czasu swego wyjazdu do Włoch w 1556, osiada w dworze jazdowskim w Warszawie. Coraz częściej w Warszawie bywał Zygmunt August, do czego skłaniała go bieżąca polityka. Kraków stawał się zbyt odległy, gdy w centrum zainteresowań politycznych znalazły się tereny północne i wschodnie. W 1569 na mocy ustaleń sejmu obradującego w Lublinie (unia lubelska), postanowiono, że odtąd Warszawa będzie stałą siedzibą sejmów walnych Korony i Wielkiego Księstwa Litewskiego, stolicą województwa mazowieckiego, a od 1573 także miejscem elekcji królów polskich.Pod podwarszawską wsią Kamion w 1573 odbyła się pierwsza wolna elekcja Henryka Walezego, a po roku, we wsi Wielka Wola – bardzo często przebywającego w Warszawie Stefana Batorego. W 1587 na polach pod Wielką Wolą odbyła się kolejna elekcja, na której wprowadzono na tron Zygmunta III Wazę. Decyzja przeniesienia dworu królewskiego do Warszawy zapadła w marcu 1596, po pożarze Zamku Królewskiego na Wawelu, i była realizowana etapami. Król wraz z dworem przybył do Warszawy najprawdopodobniej 16 marca 1596.
20 lutego 1578 przed kościołem św. Anny przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie margrabia Jerzy Fryderyk von Ansbach złożył hołd lenny Stefanowi Batoremu.
Warszawa w XVII wieku
Faktyczna stołeczność przyniosła wiele spektakularnych wydarzeń. Należały do nich między innymi hołdy pruskie, od czasów Batorego przez całą I poł. XVII w. składane każdorazowo nowemu władcy przez Hohenzollernów z tytułu władania Prusami Książęcymi. 29 października 1611 zwycięzca spod Kłuszyna hetman polny koronny Stanisław Żółkiewski poprowadził ulicami Warszawy wziętego do niewoli cara Rosji Wasyla IV Szujskiego i zmusił go do ukorzenia się na sesji sejmu przed majestatem Zygmunta III. 16 listopada 1611 przed kościołem św. Anny przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie margrabia brandenburski elektor Jan Zygmunt Hohenzollern złożył hołd lenny Zygmuntowi III Wazie. 6 października 1641 na dziedzińcu Zamku Królewskiego w Warszawie margrabia brandenburski elektor Jerzy Wilhelm Hohenzollern złożył hołd lenny Władysławowi IV Wazie.Odbywały się tu także hołdy kurlandzkie Kettlerów z tytułu władania przez nich księstwem Kurlandii i Semigalii. Miejscem hołdów pruskich i kurlandzkich był zazwyczaj plac przed kościołem bernardynów św. Anny na Krakowskim Przedmieściu. Tutaj, przed wielkimi drzwiami kościoła, wznoszono podwyższenie, na którym stawiano tron dla monarchy polskiego. Za króla Jana Kazimierza hołdy te składano w Pałacu Kazimierzowskim. Od czasu króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego miejscem składania hołdów był zamek królewski.Doniosłe znaczenie dla Warszawy od XVI do XVIII w. miał wzrost liczby jurydyk – obszarów w obrębie miasta lub poza jego murami, wyjętych spod władzy i sądownictwa miejskiego na mocy przywileju książęcego. Zakładali je, wywalczywszy sobie przywilej królewski, magnaci świeccy lub duchowni, bogata szlachta, klasztory. W początkach XVII w. Warszawa przekroczyła znacznie tereny Starego i Nowego Miasta i ich najbliższych przedmieść. W 1648 Praga otrzymała prawa miejskie i zaczęła się szybko rozwijać.Za czasów Zygmunta III Wazy Warszawa była jednym z większych ośrodków miejskich w Polsce i liczyła kilkanaście tysięcy mieszkańców. Osiedlała się tu szlachta i duchowieństwo przyciągane bliskością dworu królewskiego i kształtującego się tu ośrodka dyspozycyjnego państwa. Magnaci skupowali wsie podwarszawskie, wystawiali w Warszawie rezydencje i tworzyli kolejne jurydyki, powstawały także nowe osady i folwarki. Ulepszano także urządzenia miejskie, w II połowie XVI wieku powstały pierwsze wodociągi a pod koniec XVI wieku brukowane ulice. Największym dziełem sztuki inżynierskiej był w tym czasie most przez Wisłę (Most Zygmunta Augusta), którego konstruktorem był Erazm z Zakroczymia. Budowano go pięć lat, oddano do użytku w 1573, a wykańczano następne dziesięciolecie. Most konstrukcji palowej miał 18 przęseł i liczył 500 m długości. Na most wjeżdżało się przez dwupiętrową basztę, w której czuwali strażnicy, gdyż obawiano się zaprószenia ognia. Most nie był długo chlubą Warszawy – na wiosnę 1603 zniszczyły go lody Wisły. Aż do 1775 nie było stałej przeprawy przez rzekę.W latach 1621-1624 z rozkazu króla Zygmunta III Wazy usypany został tzw. Wał Zygmuntowski, jako wynik bitwy pod Cecorą na wypadek najazdu Turcji. Przez pewien czas stanowił on granicę zabudowy, po czym już w 2 połowie XVII wieku został w znacznej mierze pochłonięty przez zabudowę miejską.W I poł. XVII w. przebudowana kolegiata św. Jana zyskała renesansowo-barokową fasadę. Połączono ją z Zamkiem Królewskim gankiem biegnącym od prezbiterium. Wybudowano obok kolegiaty bogato zdobiony kościół, cieszących się protekcją i poparciem Zygmunta III, Jezuitów. Przy ul. Freta powstał kościół i klasztor Dominikanów. Zamek Królewski przebudowywany pod skrupulatnym nadzorem samego króla, znanego ze swego smaku artystycznego, uzyskał w tym czasie charakterystyczną postać nieforemnego pięciokąta. Siedziba króla została bogato wyposażona, także w dzieła sztuki. Wspólnym dziełem Wazów był otoczony ogrodem i zwierzyńcem Zamek Jazdowski. Powstał także Pałac Kazimierzowski (obecnie główny budynek Uniwersytetu Warszawskiego). W 1643 przy Krakowskim Przedmieściu rozpoczął budowę pałacu hetman Stanisław Koniecpolski (dziś siedziba Prezydenta Rzeczypospolitej). Z inicjatywy Władysława IV w 1643 wystawiony został przed Zamkiem Królewskim bardzo charakterystyczny, niemal symbol miasta, pomnik – kolumna Zygmunta. Kolumna była dziełem zbiorowym, koncepcję przestrzenną zaproponowali architekci Augustyn Locci i Constantino Tencalla, a statuę wyrzeźbił Clemente Molli. Kolumna przetrwała potop szwedzki, obalili ją dopiero Niemcy w 1944.Okres świetności Warszawy przerwał najazd szwedzki w latach 1655-1660. W wyniku działań wojennych legły w gruzach bogate rezydencje magnackie, a znajdujące się w nich meble, dzieła sztuki, archiwa i biblioteki wywieziono do Szwecji. Okupacja szwedzka, nazwana w historii potopem, trwała do 1660. Kolejny okres rozkwitu przeżyła Warszawa za panowania króla Jana III Sobieskiego, który przyczynił się do zagospodarowania przede wszystkim południowych terenów stolicy. W 1677 nabył dobra Milanów i rozpoczął budowę reprezentacyjnej podmiejskiej rezydencji, dając jej nazwę Villa Nova.Budowa przebiegała fazami. Na początku był to skromny dwór szlachecki. Później ukształtowała się powoli bryła pałacu. Jego prawdziwą ozdobą był ogród w stylu francuskim, o jasnej i prostej kompozycji, z rozległymi perspektywami i dużą rolą wody oraz wkomponowanymi posągami bóstw antycznych. Z żoną króla wiąże się natomiast Marymont położony na północ od miasta, nazwany tak (wzgórze Marii) na cześć królowej Marii Kazimiery.Z inicjatywy tej królowej powstała w Warszawie centralna hala targowa zwana Marywilem, wybudowana na terenie obecnego placu Teatralnego i Teatru Wielkiego. W tym samym czasie powstały także: pałac Krasińskich, kościoły Sakramentek na Nowym Mieście, Kapucynów przy ul. Miodowej, Karmelitów na Krakowskim Przedmieściu.
Warszawa w XVIII wieku
Warszawa w czasach saskich
Pierwsze dziesięciolecie XVIII wieku to dla Warszawy kolejny okres chaosu, wojny i klęsk żywiołowych. August II Mocny jako elektor Saksonii zaangażował się w 1700 w III wojnę północną, czym ściągnął na Rzeczpospolitą najazd wojsk szwedzkich Karola XII. Szwedzi już w 1702 zdobyli Warszawę, nakładając na jej mieszkańców wysoką kontrybucję. W 1704 zawiązała się wroga Sasowi konfederacja warszawska i 16 lutego ogłosiła akt detronizacji Augusta II. 12 lipca zgromadzona na Woli szlachta dokonała elekcji wojewody poznańskiego Stanisława Leszczyńskiego na króla Polski. Niespodziewanie jednak August II wsparty przez posiłki rosyjskie zdobył pozbawioną silnego garnizonu szwedzkiego Warszawę. Już wkrótce jednak wojska szwedzkie zmusiły go do opuszczenia stolicy, zadając 31 lipca 1705 klęskę w II bitwie pod Warszawą. W bitwie tej 2000 wojsk szwedzkich rozbiło prawie 10 000 wojsk sasko-polsko-litewskich wiernych Augustowi II. 4 października 1705 wojewoda poznański Stanisław Leszczyński został koronowany na króla Polski w kolegiacie św. Jana Chrzciciela w Warszawie przez arcybiskupa lwowskiego Konstantego Zielińskiego.
Już w 1709 Leszczyński i jego zwolennicy musieli uchodzić z Warszawy. Od lutego do kwietnia 1710 w stolicy obradował sejm konfederacki – Walna Rada Warszawska, powołany przez zwolenników konfederacji sandomierskiej. Sejm ten pod laską Stanisława Ernesta Denhoffa zajął się restytuowaniem rządów saskich w Rzeczypospolitej.Osłabione długotrwałymi działaniami wojennymi miasto nawiedziła seria klęsk elementarnych – morowe powietrze w 1708, wielka powódź w 1713, nieurodzaj, powodujący drożyznę. Miarę nieszczęść potęgowały jeszcze gwałty i rekwizycje wojsk rosyjskich, a od 1713 uciążliwy dla ludności pobyt wojsk saskich.Kolejna elekcja w 1733 spowodowała wybuch wojny o polską sukcesję. 12 września 13 tysięcy szlachty wybrało w Warszawie Stanisława Leszczyńskiego ponownie królem Polski. 29 września na Pragę dotarły wojska rosyjskie generała Piotra Lacy. 5 października 1733 we wsi Kamion na Pradze 3000 stronników saskich pod ich osłoną ogłosiło królem Augusta III. Czasy saskie to mimo wszystko okres rozkwitu miasta – wielu architektów i budowniczych przybywa tu wraz z Sasami, wznosząc liczne charakterystyczne pałace i kościoły. Szata architektoniczna Warszawy upodabnia się wówczas do
Drezna, zarówno z uwagi na postacie architektów, jak i reprezentowany przez nich styl architektoniczny. Do Warszawy przybywają w tym okresie nie tylko architekci, ale także duża grupa artystów, przedsiębiorców, kupców, rzemieślników i wojskowych. Do najwybitniejszych twórców architektury saskiej w Warszawie należeli: Joachim Daniel Jauch, Matthäus Daniel Pöppelmann, Carl Friedrich Pöppelmann, Johann Christoph von Naumann i Jan Zygmunt Deybel. W 1715 powstał Saski Urząd Budowlany w Warszawie, instytucja koordynująca prace architektoniczne i urbanistyczne, zrzeszająca światowej sławy saskich architektów i urbanistów. Powstaje wówczas śmiałe rozwiązanie przestrzenne tzw. Oś Saska, determinująca przez długi czas rozwój miasta w kierunku zachodnim. Wettynowie wznieśli w centrum stolicy Pałac Saski, który wraz z całym założeniem pałacowo-ogrodowym Ogrodu Saskiego był wyraźną manifestacją ich absolutystycznych dążeń. W tym okresie powstają też liczne budynki koszarowe w mieście i na przedmieściach, m.in. Koszary Mirowskie. W 1735 August III wzniósł na Saskiej Kępie letni pałacyk myśliwski, gdzie hucznie podejmował swoich gości. Pojawiają się także pierwsze latarnie olejowe w roku 1716 na czterech rogach ratusza na rynku Starego Miasta, po trzy w każdym. W latach 1724-1731 z polecenia króla Augusta II, wytyczono tzw. Drogę Kalwaryjską prowadząca od dzisiejszego Placu Trzech Krzyży do Grobu Chrystusa niedaleko Zamku Ujazdowskiego. Było to założenie ostentacyjnie dewocyjne, wzdłuż drogi wzniesiono 28 kaplic. Z czasem droga ta zatraciła swoje pierwotnie religijne oblicze, stając się zaczątkiem Alej Ujazdowskich.W czasie panowania Augusta III w stolicy wzniesiono wiele budowli reprezentacyjnych w stylu sasko-francuskiego rokoka. W 1743 w tym stylu wschodnie skrzydło Zamku Królewskiego przebudował Johann Christoph Knöffel. W latach 1720-1730 Jakub Fontana przebudował w stylu późnego baroku Pałac pod Blachą. Jedną z najlepszych realizacji architektonicznych była przeprowadzona w latach 1754-1759 przebudowa pałacu Brühla.Zbudowano wówczas też wiele ciekawych budowli sakralnych. W latach 1728-1761 Karol Bay wzniósł m.in. kościół Panien Wizytek, a Jakub i Józef Fontana dokonali przebudowy kościoła św. Krzyża.W tym okresie powstaje wiele kolejnych jurydyk, szczelnym pierścieniem otaczając Stare Miasto i Nowe Miasto – dwa oddzielne organizmy miejskie stanowiące w tym czasie miasto Warszawę. Wciśnięte w organizm miejski Starej i Nowej Warszawy, jurydyki stały się ośrodkami wielkiej własności magnackiej, gdzie chronieni przez nią Żydzi i partacze nawiązywali zwycięską konkurencję ze zrzeszonym w cechach i gildiach kupieckich mieszczaństwem warszawskim. Z drugiej strony spowodowało to jednak znaczny rozwój gospodarczy miasta, połączony ze stałym wzrostem demograficznym. W 1720 kupcy francuscy Jakub Malherbe i Jakub Pellison założyli pierwszy w Warszawie dom handlowy, gdzie w towary luksusowe zaopatrywał się dwór królewski i dwory magnackie. W 1742 marszałek wielki koronny Franciszek Bieliński stanął na czele powołanej w 1740 Komisji Brukowej, która zajęła się oczyszczeniem, reperacją i brukowaniem ulic warszawskich. Z jej polecenia zbudowano mosty na rzeczkach i ciekach wodnych wpadających do Wisły na terenach dzisiejszej Warszawy, dokonano też melioracji i wykopano kanały odwadniające zabagnione rejony stolicy. Ogółem położono bruki na powierzchni 118 371 m2. W późniejszych latach pojawiły sie także przy ulicach pierwsze latarnie. Do publicznego użytku wprowadził je w roku 1754 Jan Dulfus.
W 1757 Franciszek Bieliński założył nową jurydykę Bielino. Główna oś tego założenia, ulica Bielińska (od 1770 Marszałkowska), stała się wkrótce główną arterią miasta na osi północ-południe.W 1729 pijarzy warszawscy rozpoczęli wydawanie pierwszych polskich pism o zasięgu ogólnokrajowym: Kurier Polski i Uprzywilejowane Wiadomości z Cudzych Krajów.
W 1740 pijar Stanisław Konarski założył Collegium Nobilium, pierwszą warszawską szkołę wyższą, kształcącą w duchu oświecenia.
W 1747 bracia biskupi Józef Andrzej i Andrzej Stanisław Załuscy otworzyli dla publiczności jedną z największych ówczesnych bibliotek świata – Bibliotekę Załuskich.
Warszawa stanisławowska
Czasy rządów Stanisława Augusta Poniatowskiego to w dziejach Warszawy czas kontynuacji rozwoju przestrzennego i demograficznego miasta, które stało się widownią najważniejszych wydarzeń w czasie upadku I Rzeczypospolitej. W 1764 dla poparcia elekcji Poniatowskiego w granice Rzeczypospolitej wkroczył korpus wojsk rosyjskich. Odtąd prawie nieprzerwanie do 1795 w stolicy stacjonował garnizon rosyjski.7 września 1764, przy nielicznym udziale szlachty i zdecydowanym poparciu wojsk Katarzyny II (7 tysięcy żołnierzy) Stanisław Antoni Poniatowski został wybrany na króla Polski.
25 listopada 1764, arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski Władysław Łubieński koronował go na króla Polski w kolegiacie św. Jana w Warszawie. Powstały nowe jurydyki wzdłuż południowej części Nowego Światu. Na terenie zwierzyńca u stóp Zamku Ujazdowskiego powstał pawilon zwany Łazienką.
W części środkowej pawilonu znajdowała się pokryta kopułą sala, przeznaczona na łaźnię, a wokół niej kilka pokoi. Sala-łaźnia wyłożona muszlami i kamykami symbolizowała grotę, której ściany zdobiły medaliony. Oryginalna architektura Łazienki wzbudzała zachwyty współczesnych. Ten właśnie pawilon rozbudował później Stanisław August, tworząc z niego piękny pałac Łazienkowski. W 1765 utworzony został Teatr Narodowy (w budynku operalni przy ul. Królewskiej), będący pierwszym polskim stałym teatrem zawodowym, prawie od początku swego istnienia związanym z Wojciechem Bogusławskim. 1 czerwca 1765 Stanisław August ustanowił pierwszą Komisję Dobrego Porządku dla Starej i Nowej Warszawy, która zajęła się administracją miasta. Intelektualiści polscy oraz środowisko artystyczne i literackie, gromadziło się na organizowanych przez króla tzw. "obiadach czwartkowych", które stanowiły rodzaj nieoficjalnej instytucji kulturalnej i znacząco przyczyniły się do rozwoju literatury tamtego okresu. Spotkania te odbywały się cyklicznie w latach 1770-1777, zazwyczaj na Zamku Królewskim lub w Łazienkach.W 1765 założono Szkołę Rycerską – uczelnię mającą kształcić kadry cywilne i wojskowe dla reformowanego państwa. W ramach reform oświatowych, w 1773 w Warszawie powołano Komisję Edukacji Narodowej (KEN), będącą pierwszym ministerstwem oświaty publicznej w Polsce (oraz pierwszą tego typu instytucją w Europie). W roku 1775 z inicjatywy KEN powstało również Towarzystwo do Ksiąg Elementarnych.W 1770 wzniesiono wokół miasta wały, nazwane później okopami Lubomirskiego. Miały one wzmocnić kontrolę sanitarno-policyjną w obawie przed grasującą w Polsce dżumą, przez długie lata wyznaczając faktyczną granicę zabudowy miasta. Jednak właściwą przyczyną ich wzniesienia było zagrożenie atakiem ze strony konfederatów barskich, którzy zmagali się z wojskami Stanisława Augusta i wspierającymi je wojskami rosyjskimi. Po 1768 nastąpił w Warszawie wzrost osadnictwa Żydów, którzy założyli dużą gminę na Pradze. W 1702 powstała także osada żydowska w lewobrzeżnej części miasta tzw. Nowa Jerozolima, która w 1775 została zburzona (jej nazwa częściowo przetrwała w późniejszych Rogatkach Jerozolimskich i Alejach Jerozolimskich). Komunikacja między prawo- i lewobrzeżną częścią Warszawy odbywała się promami, a zimą po lodzie. Dopiero w 1776 przy ul. Bednarskiej wybudowano, likwidowany na zimę, most na łodziach. W połowie lat 80. XVIII wieku stało już 2547 latarń przy głównych ulicach, bramach oraz przy prywatnych posesjach (przeważnie olejowe).W latach 1788-1792 podjęto w Warszawie ostatnią próbę naprawy Rzeczypospolitej. Polskie mieszczaństwo wymogło na obradującym sejmie, zwanym Wielkim, pierwsze ustępstwa na rzecz polskiego trzeciego stanu. Duże znaczenie w przygotowaniu ustaw sejmowych miała wówczas Kuźnica Kołłątajowska. W 1789 Magistrat Warszawy zorganizował zjazd przedstawicieli miast królewskich, który wystosował petycję do króla, przekazaną mu w tzw. czarnej procesji. Uchwalone 18 kwietnia 1791 prawo o miastach, wpisane do ksiąg Starej Warszawy 21 kwietnia (na pamiątkę tego wydarzenia obchodzone jest od 1991 święto Warszawy) przekształciła Warszawę w nowoczesny ośrodek miejski, scalony pod jednym zarządem, m.in. likwidując prywatne jurydyki wokół miasta.Przyjęcie przez Sejm Wielki reform wzmacniających państwo, a zwłaszcza Konstytucji 3 Maja, ściągnęło na kraj rosyjską interwencję wojskową. W dniu 24 marca 1794 rozpoczęło się powstanie kościuszkowskie, ogłoszone uroczyście w Krakowie. 17 kwietnia 1794 wybuchła insurekcja warszawska. Dużą rolę odegrał w niej warszawski szewc Jan Kiliński. Decydujące znaczenie miała bitwa piechoty na Krakowskim Przedmieściu koło kościoła św. Krzyża oraz odparcie przez lud warszawski uderzenia najsilniejszej kolumny wojsk rosyjskich koło pałacu Saskiego. Pomimo zwycięstwa lewicy, w Warszawie powstał rząd o prawicowym charakterze – Rada Najwyższa Narodowa. Powszechny, bezpośredni udział warszawiaków w walkach zmusił wojska nieprzyjacielskie do odstąpienia od oblężenia Warszawy. Do kapitulacji miasta doprowadziła dopiero klęska Kościuszki pod Maciejowicami oraz rzeź Pragi dokonana 4 listopada 1794 na ludności cywilnej po jej zdobyciu przez Rosjan, dowodzonych przez Aleksandra W. Suworowa. Urzędnicy carscy zlikwidowali resztki urzędów centralnych, nakazali królowi podpisanie abdykacji i opuszczenie Warszawy. Miasto skapitulowało, a ostatni rozbiór Polski sprawił, że Warszawa zniknęła z mapy Europy, stając się prowincjonalną siedzibą jednego z departamentów Prus Południowych (zabór pruski 1795-1807). Liczba ludności z ponad 150 tys. podczas insurekcji kościuszkowskiej zmalała do 60 tys. W 1791 dokonano likwidacji jurydyk warszawskich, podporządkując wszystkie osady jednolitej władzy miejskiej. W 1792 Warszawa liczyła 115 tys. mieszkańców.
Warszawa w XIX wieku
Atmosferę zniechęcenia i marazmu przerwały dopiero wieści o sukcesach cesarza Francuzów Napoleona i klęsce Prus. Jednak utworzone w 1807 buforowe Księstwo Warszawskie okazało się efemerydą i upadło wraz z klęską swego protektora. Na kongresie wiedeńskim w 1815 utworzono, autonomiczne i związane z Rosją unią realną, Królestwo Polskie ze stolicą w Warszawie. Rozpoczął się w Warszawie okres szybkiego rozwoju kapitalizmu i industrializacji. Pojawiły się maszyny parowe – pierwsza na Solcu. Zaczęło powstawać wiele monumentalnych gmachów użyteczności publicznej. Powstał drugi drewniany most na Wiśle łączący Żoliborz z Pragą północną. W tym okresie powstały Aleje Jerozolimskie. Na miejscu odremontowanego Marywilu powstał Teatr Wielki. Zbudowany został Pałac Staszica i Belweder. W 1816, dekretem Aleksandra I, powołany został Uniwersytet Warszawski z 5 wydziałami – teologii, prawa, medycyny, filozofii, nauki i sztuk pięknych.Przez następne lata Warszawa pozostawała centrum życia narodowego, w mieście działały organizacje patriotyczne (m.in. Panta Koina, Związek Wolnych Polaków, Wolnomularstwo Narodowe oraz Towarzystwo Patriotyczne). W mieście koncentrowała się konspiracja przeciw zaborcy, powstawały także zaczątki ruchu rewolucyjnego. Patriotyczne środowiska warszawskie przygotowały kolejne powstania narodowowyzwoleńcze: 29 listopada 1830 wybuchło powstanie listopadowe, a w okresie 1863-1864 trwało powstanie styczniowe.W czasie powstania listopadowego 1830 Warszawa była siedzibą władz powstańczych (Rząd Tymczasowy). W 1831 przez ponad 8 miesięcy wokół Warszawy koncentrowały się działania wojenne (m.in. bitwa pod Olszynką Grochowską, bitwa pod Wawrem, bitwa pod Białołęką). Celem ataku stała się również Warszawa, 6 września 1831 wojska rosyjskie dowodzone przez feldm. Iwana Paskiewicza, przystąpiły do ataku na Wolę. Podczas szturmu, broniąc umocnionej reduty nr 56, zginął gen. Józef Sowiński. Poetycko opisana przez Adama Mickiewicza, w wierszu Reduta Ordona, została obrona reduty nr 54.Powstanie styczniowe z przełomu 1863 i 1864, poprzedzone zostało serią manifestacji patriotycznych. 27 lutego 1861 roku w czasie manifestacji na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie, Rosjanie krwawo stłumili protest zabijając 5 Polaków, uroczyście pochowanych w czasie pogrzebu pięciu poległych. Pogrzeb stał się jednocześnie wielką manifestacją polityczno-społeczną, w proteście przeciwko okupantowi rosyjskiemu. Od 23 stycznia 1863 Warszawa była siedzibą powstańczego Rządu Narodowego. Upadek powstania pod koniec 1864, został przyspieszony aresztowaniem w dniu 10 kwietnia 1864 jego przywódcy i dyktatora Romualda Traugutta. 5 sierpnia 1864 nastąpiła egzekucja Traugutta wraz z członkami Rządu Narodowego (Józefem Toczyskim, Romanem Żulińskim i Janem Jeziorańskim), na stokach Cytadeli Warszawskiej.19 września 1863 polscy powstańcy dokonali nieudanego zamachu bombowego na rosyjskiego namiestnika Fiodora Berga, rzucając bombę z okien Pałacu Zamoyskich na Nowym Świecie. W odwecie Rosjanie wypędzili ponad 1 000 – w 1865 wydarzenie to zainspirowało Cypriana Norwida do napisania wiersza . Upadek obydwu zrywów spowodował eskalację represji. Zniesiono Sejm, wojsko polskie i konstytucję, konfiskowano dobra, więziono, zsyłano na Sybir, zamknięto Uniwersytet i Towarzystwo Przyjaciół Nauk, zaprowadzono stan wojenny. Po upadku powstania listopadowego w 1831 zapadła decyzja budowy Cytadeli Warszawskiej, pełniącej funkcję twierdzy oraz więzienia dla patriotów polskich. Realizowano ją etapami od 1832 do 1863. Pod budowę wykupiono około 400 posesji zajmowanych przez 15 tysięcy osób. W Warszawie powstało także kilka cerkwi. Na placu Saskim stanął sobór prawosławny, który stał się symbolem carskiego panowania.W połowie XIX wieku nastąpił ponowny rozwój Warszawy. Ożywienie stosunków handlowych z Rosją zapoczątkowało zniesienie granicy celnej w 1851, oraz protekcyjna polityka rządu. Rozbudowywano jednocześnie infrastrukturę komunikacyjną, realizując w latach 1845-1848 Kolej Warszawsko-Wiedeńską. W 1862 oddano do użytku Kolej Warszawsko-Petersburską, w 1867 Warszawsko-Terespolską oraz w 1877 Nadwiślańską. W 1876 wybudowano także kolej obwodową, co uczyniło z Warszawy ważny węzeł komunikacyjny. Na wysokości Cytadeli Warszawskiej, zbudowano w 1875 pierwszy, a w 1908 drugi most kolejowy – nazwany następnie Mostem przy Cytadeli. W 1866 uruchomiono pierwszy tramwaj konny. Powstała ponadto sieć wąskotorowych kolejek dojazdowych, łączących miasto ze strefą podmiejską – w 1892 otwarto pierwszą linię kolejki na trasie: plac Unii Lubelskiej – Wilanów – Jeziorna – Piaseczno.W tym okresie miał również miejsce rozwój urbanistyczny miasta. W latach 1839-1842 Adam Idźkowski dokonał przebudowy pałacu Saskiego, ozdabiając go od frontu klasyczną kolumnadą. W 1855 rozpoczęto budowę Hotelu Europejskiego, będącego pierwszym wielkim hotelem warszawskim. Zamożni ludzie wznosili pałacyki wzdłuż Alej Ujazdowskich. Zaczęła działać nowo utworzona instytucja – Komitet do Ułożenia Planu Regulacyjnego miasta Warszawy – złożona z wybitnych architektów, czuwająca nad zewnętrznym wyglądem i wewnętrznym rozplanowaniem domów. W latach 1861-1864, według projektu Stanisława Kierbedzia, został zbudowany pierwszy stały most żelazny na kamiennych podporach. Most, łączący dwa brzegi Wisły, był jednym z najnowocześniejszych w ówczesnej Europie. Na jego filarach, zniszczonego przez Niemców w 1944, spoczywa obecnie konstrukcja mostu Śląsko-Dąbrowskiego. Przystąpiono do odbudowy i rozbudowy Pragi, dotkliwie zniszczonej podczas insurekcji kościuszkowskiej, w czasach napoleońskich i w okresie powstania listopadowego. Aby przełamać niechęć do odbudowy tych przedmieść i zatrzymać odpływ mieszkańców, stosowano zachęty w formie przyznawania odszkodowań za spalone mienie, zwolnienia z płacenia podatków, udzielano specjalnych pożyczek. W latach 1853-1855 powstał nowy wodociąg warszawski obsługujący część śródmieścia, według projektu Henryka Marconiego. Od 1856 zaczęto na szerszą skalę stosować oświetlenie gazowe, w miejsce wcześniej stosowanych lamp olejowych. Dostawy gazu zapewniała wybudowana w tym samym roku Gazownia Warszawska. Rozwój telefonizacji zapewniała uruchomiona w 1881 pierwsza centrala telefoniczna.Ucisk polityczno-kulturalny Warszawy nie sparaliżował jednak jej rozwoju gospodarczego. Pod koniec XIX i na początku XX wieku, Warszawa przekształciła się w poważny ośrodek przemysłu. Znajdowało się w niej 450 fabryk zatrudniających około 30 tys. robotników. Nastąpił proces kształtowania nowoczesnej metropolii. Rozwój przemysłu i reforma uwłaszczeniowa były głównymi czynnikami miastotwórczymi. Tradycyjny plebs Warszawy przekształcił się w klasę robotniczą. Liczba ludności Warszawy w 1882 wzrosła do ponad 380 tys. Warszawa nie mogła jednak poszerzać swojego terytorium, gdyż otaczający ją podwójny pierścień fortów obronnych wraz z Cytadelą zakreślał nieprzekraczalne granice miasta. Doprowadziło to do tego, że Warszawa należała do najbardziej przeludnionych miast Europy w II połowie XIX wieku. W okresie 1864-1872 rozpoczęto budowę kanalizacji ogólnomiejskiej. W 1881 dzięki wysiłkom prezydenta Sokratesa Starynkiewicza przystąpiono do budowy nowoczesnych wodociągów i kanalizacji według projektu Williama Lindleya, które funkcjonują współcześnie. Od 1885 zaczęto instalować ogrzewanie wodne mieszkań i innych pomieszczeń. Jednocześnie był to okres silnej rusyfikacji. Zlikwidowano wiele szkół, a w pozostałych usunięto całkowicie język polski. Patriotyczne kręgi inteligencji przeciwstawiały się temu, organizując tajne nauczanie, prowadzone na wszystkich poziomach. Jednym z wykładowców (często wybitnych uczonych, literatów i studentów), był wtedy student weterynarii Stefan Żeromski, prowadzący tajne komplety wśród robotników i rzemieślników. Spis ludności z 1882 wykazał, że Warszawa była miastem analfabetów. Wykształcenie elementarne posiadało 46,1%, średnie 6,5% a wyższe tylko 1,9%. Dało się jednak zauważyć renesans w kulturze.W 1900 istniejące już od 1860 Warszawskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych otrzymało własny gmach. Wydarzeniami kulturalnymi były występy gościnne polskiej aktorki Heleny Modrzejewskiej, która przedstawiała swoje pełne zaangażowania interpretacje utworów artystycznych, a także deklamowała publicznie zakazane przez cenzurę wiersze. Entuzjastyczne przyjęcie i owacje publiczności spowodowały restrykcje władz carskich, uniemożliwiając artystce powrót do Warszawy.
Historia Warszawy, późniejszej stolicy i największego miasta Polski, sięga nawet IX wieku. Na przestrzeni wieków miasto przeżywało lata świetności, lecz kilkakrotnie stawało też na skraju całkowitego zniszczenia. Zasadniczy układ urbanistyczny dzisiejszej Warszawy ukształtował się podczas odbudowy ze znacznych zniszczeń po II wojnie światowej.
Historia przed powstaniem miasta
Informacje na temat siedlisk ludzkich, które mogły dać początek miastu Warszawa są skąpe i pochodzą głównie z danych archeologicznych. Nad Wisłą od IX/X do XI w. istniał gród Stare Bródno. Oprócz niego w granicach współczesnej Warszawy znajdował się także gród Jazdów (od XII lub XIII wieku) oraz osady Kamion (wedle dokumentu z 1065 wystawionego dla klasztoru w Mogilnie tzw. falsyfikatu mogileńskiego, dziś Kamionek), Gocław (w 1155 własność biskupa płockiego) i Solec (od XII wieku port odbiorczy soli kamiennej, spławianej barkami z okolic Krakowa, osada targowa oraz przeprawa rzeczna). Pierwsza znana wzmianka piśmienna o dzisiejszej stolicy, będącą wówczas osadą rybacką lub targową, pojawiła się w roku 1251 w akcie biskupa poznańskiego Boguchwała II (do III rozbioru Polski obszar utworzonego przed 1252 archidiakonatu czerskiego, podlegał biskupstwu poznańskiemu). W kolejnym źródle z 23 czerwca 1262. Nadana przez nich nazwa (pierwotnie Warszowa (będącego skrótem od imienia Warcisław
Warszawa w XIV-XV wieku
W 1339 w Warszawie odbył się tzw. proces warszawski, między Koroną Królestwa Polskiego a zakonem krzyżackim, o bezprawne zagarnięcie Pomorza Gdańskiego i ziemi chełmińskiej. Do Warszawy przybyli papiescy kolektorzy aby rozstrzygnąć spór. Dnia 15 września 1339 w kościele św. Jana ogłoszono wyrok, nakazujący zakonowi krzyżackiemu zwrot Polsce Pomorza Gdańskiego, Kujaw, ziemi dobrzyńskiej, chełmińskiej i michałowskiej. Krzyżacy nie uznali wyroku, składając apelację do słabo zorientowanych w sporze władz papieskich w Awinionie.Od 1350 wokół miasta powstawała pierwsza linia murów, od 1380 druga. Pod koniec XIV w. na północ od Starej Warszawy powstaje nowe miasto (Nowa Warszawa) z własnymi władzami (lokacja Nowej Warszawy w 1408 r. na prawie chełmińskim). Do grona głównych miast Polski weszła Warszawa późno, jednakże korzystne położenie od samego początku sprzyjało jej dynamicznemu rozwojowi. W wyniku unii z Litwą dochodzi do wzrostu znaczenia Warszawy. W 1408 książę mazowiecki Janusz I Starszy wykupił Warszawę, a w 1413 przeniósł stolicę Księstwa Mazowieckiego z Czerska do Warszawy. W drugiej połowie XV wieku, Warszawa stopniowo powiększała swoją przewagę wśród miast mazowieckich. Rozwój miasta spowodował iż do Warszawy zaczęła napływać ludność z miast Prus Królewskich oraz bardzo nieliczna z Niemiec. W 1414 pojawiła się pierwsza wzmianka o ŻydachZ wygaśnięciem linii książąt mazowieckich, Warszawa, poważny już ośrodek miejski w skali Mazowsza, została przyłączona do Korony Królestwa Polskiego w 1526 – 10 września sejm mazowiecki złożył przysięgę na wierność królowi polskiemu. W 1529, po sejmie w Piotrkowie na którym potwierdzono inkorporację Mazowsza do Korony, została stolicą województwa mazowieckiego.Mieszczaństwo warszawskie uzyskało wiele przywilejów i ułatwień podatkowych. W 1546 Królowa Bona, wdowa po Zygmuncie Starym, do czasu swego wyjazdu do Włoch w 1556, osiada w dworze jazdowskim w Warszawie. Coraz częściej w Warszawie bywał Zygmunt August, do czego skłaniała go bieżąca polityka. Kraków stawał się zbyt odległy, gdy w centrum zainteresowań politycznych znalazły się tereny północne i wschodnie. W 1569 na mocy ustaleń sejmu obradującego w Lublinie (unia lubelska), postanowiono, że odtąd Warszawa będzie stałą siedzibą sejmów walnych Korony i Wielkiego Księstwa Litewskiego, stolicą województwa mazowieckiego, a od 1573 także miejscem elekcji królów polskich.Pod podwarszawską wsią Kamion w 1573 odbyła się pierwsza wolna elekcja Henryka Walezego, a po roku, we wsi Wielka Wola – bardzo często przebywającego w Warszawie Stefana Batorego. W 1587 na polach pod Wielką Wolą odbyła się kolejna elekcja, na której wprowadzono na tron Zygmunta III Wazę. Decyzja przeniesienia dworu królewskiego do Warszawy zapadła w marcu 1596, po pożarze Zamku Królewskiego na Wawelu, i była realizowana etapami. Król wraz z dworem przybył do Warszawy najprawdopodobniej 16 marca 1596.
20 lutego 1578 przed kościołem św. Anny przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie margrabia Jerzy Fryderyk von Ansbach złożył hołd lenny Stefanowi Batoremu.
Warszawa w XVII wieku
Faktyczna stołeczność przyniosła wiele spektakularnych wydarzeń. Należały do nich między innymi hołdy pruskie, od czasów Batorego przez całą I poł. XVII w. składane każdorazowo nowemu władcy przez Hohenzollernów z tytułu władania Prusami Książęcymi. 29 października 1611 zwycięzca spod Kłuszyna hetman polny koronny Stanisław Żółkiewski poprowadził ulicami Warszawy wziętego do niewoli cara Rosji Wasyla IV Szujskiego i zmusił go do ukorzenia się na sesji sejmu przed majestatem Zygmunta III. 16 listopada 1611 przed kościołem św. Anny przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie margrabia brandenburski elektor Jan Zygmunt Hohenzollern złożył hołd lenny Zygmuntowi III Wazie. 6 października 1641 na dziedzińcu Zamku Królewskiego w Warszawie margrabia brandenburski elektor Jerzy Wilhelm Hohenzollern złożył hołd lenny Władysławowi IV Wazie.Odbywały się tu także hołdy kurlandzkie Kettlerów z tytułu władania przez nich księstwem Kurlandii i Semigalii. Miejscem hołdów pruskich i kurlandzkich był zazwyczaj plac przed kościołem bernardynów św. Anny na Krakowskim Przedmieściu. Tutaj, przed wielkimi drzwiami kościoła, wznoszono podwyższenie, na którym stawiano tron dla monarchy polskiego. Za króla Jana Kazimierza hołdy te składano w Pałacu Kazimierzowskim. Od czasu króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego miejscem składania hołdów był zamek królewski.Doniosłe znaczenie dla Warszawy od XVI do XVIII w. miał wzrost liczby jurydyk – obszarów w obrębie miasta lub poza jego murami, wyjętych spod władzy i sądownictwa miejskiego na mocy przywileju książęcego. Zakładali je, wywalczywszy sobie przywilej królewski, magnaci świeccy lub duchowni, bogata szlachta, klasztory. W początkach XVII w. Warszawa przekroczyła znacznie tereny Starego i Nowego Miasta i ich najbliższych przedmieść. W 1648 Praga otrzymała prawa miejskie i zaczęła się szybko rozwijać.Za czasów Zygmunta III Wazy Warszawa była jednym z większych ośrodków miejskich w Polsce i liczyła kilkanaście tysięcy mieszkańców. Osiedlała się tu szlachta i duchowieństwo przyciągane bliskością dworu królewskiego i kształtującego się tu ośrodka dyspozycyjnego państwa. Magnaci skupowali wsie podwarszawskie, wystawiali w Warszawie rezydencje i tworzyli kolejne jurydyki, powstawały także nowe osady i folwarki. Ulepszano także urządzenia miejskie, w II połowie XVI wieku powstały pierwsze wodociągi a pod koniec XVI wieku brukowane ulice. Największym dziełem sztuki inżynierskiej był w tym czasie most przez Wisłę (Most Zygmunta Augusta), którego konstruktorem był Erazm z Zakroczymia. Budowano go pięć lat, oddano do użytku w 1573, a wykańczano następne dziesięciolecie. Most konstrukcji palowej miał 18 przęseł i liczył 500 m długości. Na most wjeżdżało się przez dwupiętrową basztę, w której czuwali strażnicy, gdyż obawiano się zaprószenia ognia. Most nie był długo chlubą Warszawy – na wiosnę 1603 zniszczyły go lody Wisły. Aż do 1775 nie było stałej przeprawy przez rzekę.W latach 1621-1624 z rozkazu króla Zygmunta III Wazy usypany został tzw. Wał Zygmuntowski, jako wynik bitwy pod Cecorą na wypadek najazdu Turcji. Przez pewien czas stanowił on granicę zabudowy, po czym już w 2 połowie XVII wieku został w znacznej mierze pochłonięty przez zabudowę miejską.W I poł. XVII w. przebudowana kolegiata św. Jana zyskała renesansowo-barokową fasadę. Połączono ją z Zamkiem Królewskim gankiem biegnącym od prezbiterium. Wybudowano obok kolegiaty bogato zdobiony kościół, cieszących się protekcją i poparciem Zygmunta III, Jezuitów. Przy ul. Freta powstał kościół i klasztor Dominikanów. Zamek Królewski przebudowywany pod skrupulatnym nadzorem samego króla, znanego ze swego smaku artystycznego, uzyskał w tym czasie charakterystyczną postać nieforemnego pięciokąta. Siedziba króla została bogato wyposażona, także w dzieła sztuki. Wspólnym dziełem Wazów był otoczony ogrodem i zwierzyńcem Zamek Jazdowski. Powstał także Pałac Kazimierzowski (obecnie główny budynek Uniwersytetu Warszawskiego). W 1643 przy Krakowskim Przedmieściu rozpoczął budowę pałacu hetman Stanisław Koniecpolski (dziś siedziba Prezydenta Rzeczypospolitej). Z inicjatywy Władysława IV w 1643 wystawiony został przed Zamkiem Królewskim bardzo charakterystyczny, niemal symbol miasta, pomnik – kolumna Zygmunta. Kolumna była dziełem zbiorowym, koncepcję przestrzenną zaproponowali architekci Augustyn Locci i Constantino Tencalla, a statuę wyrzeźbił Clemente Molli. Kolumna przetrwała potop szwedzki, obalili ją dopiero Niemcy w 1944.Okres świetności Warszawy przerwał najazd szwedzki w latach 1655-1660. W wyniku działań wojennych legły w gruzach bogate rezydencje magnackie, a znajdujące się w nich meble, dzieła sztuki, archiwa i biblioteki wywieziono do Szwecji. Okupacja szwedzka, nazwana w historii potopem, trwała do 1660. Kolejny okres rozkwitu przeżyła Warszawa za panowania króla Jana III Sobieskiego, który przyczynił się do zagospodarowania przede wszystkim południowych terenów stolicy. W 1677 nabył dobra Milanów i rozpoczął budowę reprezentacyjnej podmiejskiej rezydencji, dając jej nazwę Villa Nova.Budowa przebiegała fazami. Na początku był to skromny dwór szlachecki. Później ukształtowała się powoli bryła pałacu. Jego prawdziwą ozdobą był ogród w stylu francuskim, o jasnej i prostej kompozycji, z rozległymi perspektywami i dużą rolą wody oraz wkomponowanymi posągami bóstw antycznych. Z żoną króla wiąże się natomiast Marymont położony na północ od miasta, nazwany tak (wzgórze Marii) na cześć królowej Marii Kazimiery.Z inicjatywy tej królowej powstała w Warszawie centralna hala targowa zwana Marywilem, wybudowana na terenie obecnego placu Teatralnego i Teatru Wielkiego. W tym samym czasie powstały także: pałac Krasińskich, kościoły Sakramentek na Nowym Mieście, Kapucynów przy ul. Miodowej, Karmelitów na Krakowskim Przedmieściu.
Warszawa w XVIII wieku
Warszawa w czasach saskich
Pierwsze dziesięciolecie XVIII wieku to dla Warszawy kolejny okres chaosu, wojny i klęsk żywiołowych. August II Mocny jako elektor Saksonii zaangażował się w 1700 w III wojnę północną, czym ściągnął na Rzeczpospolitą najazd wojsk szwedzkich Karola XII. Szwedzi już w 1702 zdobyli Warszawę, nakładając na jej mieszkańców wysoką kontrybucję. W 1704 zawiązała się wroga Sasowi konfederacja warszawska i 16 lutego ogłosiła akt detronizacji Augusta II. 12 lipca zgromadzona na Woli szlachta dokonała elekcji wojewody poznańskiego Stanisława Leszczyńskiego na króla Polski. Niespodziewanie jednak August II wsparty przez posiłki rosyjskie zdobył pozbawioną silnego garnizonu szwedzkiego Warszawę. Już wkrótce jednak wojska szwedzkie zmusiły go do opuszczenia stolicy, zadając 31 lipca 1705 klęskę w II bitwie pod Warszawą. W bitwie tej 2000 wojsk szwedzkich rozbiło prawie 10 000 wojsk sasko-polsko-litewskich wiernych Augustowi II. 4 października 1705 wojewoda poznański Stanisław Leszczyński został koronowany na króla Polski w kolegiacie św. Jana Chrzciciela w Warszawie przez arcybiskupa lwowskiego Konstantego Zielińskiego.
Już w 1709 Leszczyński i jego zwolennicy musieli uchodzić z Warszawy. Od lutego do kwietnia 1710 w stolicy obradował sejm konfederacki – Walna Rada Warszawska, powołany przez zwolenników konfederacji sandomierskiej. Sejm ten pod laską Stanisława Ernesta Denhoffa zajął się restytuowaniem rządów saskich w Rzeczypospolitej.Osłabione długotrwałymi działaniami wojennymi miasto nawiedziła seria klęsk elementarnych – morowe powietrze w 1708, wielka powódź w 1713, nieurodzaj, powodujący drożyznę. Miarę nieszczęść potęgowały jeszcze gwałty i rekwizycje wojsk rosyjskich, a od 1713 uciążliwy dla ludności pobyt wojsk saskich.Kolejna elekcja w 1733 spowodowała wybuch wojny o polską sukcesję. 12 września 13 tysięcy szlachty wybrało w Warszawie Stanisława Leszczyńskiego ponownie królem Polski. 29 września na Pragę dotarły wojska rosyjskie generała Piotra Lacy. 5 października 1733 we wsi Kamion na Pradze 3000 stronników saskich pod ich osłoną ogłosiło królem Augusta III. Czasy saskie to mimo wszystko okres rozkwitu miasta – wielu architektów i budowniczych przybywa tu wraz z Sasami, wznosząc liczne charakterystyczne pałace i kościoły. Szata architektoniczna Warszawy upodabnia się wówczas do
Drezna, zarówno z uwagi na postacie architektów, jak i reprezentowany przez nich styl architektoniczny. Do Warszawy przybywają w tym okresie nie tylko architekci, ale także duża grupa artystów, przedsiębiorców, kupców, rzemieślników i wojskowych. Do najwybitniejszych twórców architektury saskiej w Warszawie należeli: Joachim Daniel Jauch, Matthäus Daniel Pöppelmann, Carl Friedrich Pöppelmann, Johann Christoph von Naumann i Jan Zygmunt Deybel. W 1715 powstał Saski Urząd Budowlany w Warszawie, instytucja koordynująca prace architektoniczne i urbanistyczne, zrzeszająca światowej sławy saskich architektów i urbanistów. Powstaje wówczas śmiałe rozwiązanie przestrzenne tzw. Oś Saska, determinująca przez długi czas rozwój miasta w kierunku zachodnim. Wettynowie wznieśli w centrum stolicy Pałac Saski, który wraz z całym założeniem pałacowo-ogrodowym Ogrodu Saskiego był wyraźną manifestacją ich absolutystycznych dążeń. W tym okresie powstają też liczne budynki koszarowe w mieście i na przedmieściach, m.in. Koszary Mirowskie. W 1735 August III wzniósł na Saskiej Kępie letni pałacyk myśliwski, gdzie hucznie podejmował swoich gości. Pojawiają się także pierwsze latarnie olejowe w roku 1716 na czterech rogach ratusza na rynku Starego Miasta, po trzy w każdym. W latach 1724-1731 z polecenia króla Augusta II, wytyczono tzw. Drogę Kalwaryjską prowadząca od dzisiejszego Placu Trzech Krzyży do Grobu Chrystusa niedaleko Zamku Ujazdowskiego. Było to założenie ostentacyjnie dewocyjne, wzdłuż drogi wzniesiono 28 kaplic. Z czasem droga ta zatraciła swoje pierwotnie religijne oblicze, stając się zaczątkiem Alej Ujazdowskich.W czasie panowania Augusta III w stolicy wzniesiono wiele budowli reprezentacyjnych w stylu sasko-francuskiego rokoka. W 1743 w tym stylu wschodnie skrzydło Zamku Królewskiego przebudował Johann Christoph Knöffel. W latach 1720-1730 Jakub Fontana przebudował w stylu późnego baroku Pałac pod Blachą. Jedną z najlepszych realizacji architektonicznych była przeprowadzona w latach 1754-1759 przebudowa pałacu Brühla.Zbudowano wówczas też wiele ciekawych budowli sakralnych. W latach 1728-1761 Karol Bay wzniósł m.in. kościół Panien Wizytek, a Jakub i Józef Fontana dokonali przebudowy kościoła św. Krzyża.W tym okresie powstaje wiele kolejnych jurydyk, szczelnym pierścieniem otaczając Stare Miasto i Nowe Miasto – dwa oddzielne organizmy miejskie stanowiące w tym czasie miasto Warszawę. Wciśnięte w organizm miejski Starej i Nowej Warszawy, jurydyki stały się ośrodkami wielkiej własności magnackiej, gdzie chronieni przez nią Żydzi i partacze nawiązywali zwycięską konkurencję ze zrzeszonym w cechach i gildiach kupieckich mieszczaństwem warszawskim. Z drugiej strony spowodowało to jednak znaczny rozwój gospodarczy miasta, połączony ze stałym wzrostem demograficznym. W 1720 kupcy francuscy Jakub Malherbe i Jakub Pellison założyli pierwszy w Warszawie dom handlowy, gdzie w towary luksusowe zaopatrywał się dwór królewski i dwory magnackie. W 1742 marszałek wielki koronny Franciszek Bieliński stanął na czele powołanej w 1740 Komisji Brukowej, która zajęła się oczyszczeniem, reperacją i brukowaniem ulic warszawskich. Z jej polecenia zbudowano mosty na rzeczkach i ciekach wodnych wpadających do Wisły na terenach dzisiejszej Warszawy, dokonano też melioracji i wykopano kanały odwadniające zabagnione rejony stolicy. Ogółem położono bruki na powierzchni 118 371 m2. W późniejszych latach pojawiły sie także przy ulicach pierwsze latarnie. Do publicznego użytku wprowadził je w roku 1754 Jan Dulfus.
W 1757 Franciszek Bieliński założył nową jurydykę Bielino. Główna oś tego założenia, ulica Bielińska (od 1770 Marszałkowska), stała się wkrótce główną arterią miasta na osi północ-południe.W 1729 pijarzy warszawscy rozpoczęli wydawanie pierwszych polskich pism o zasięgu ogólnokrajowym: Kurier Polski i Uprzywilejowane Wiadomości z Cudzych Krajów.
W 1740 pijar Stanisław Konarski założył Collegium Nobilium, pierwszą warszawską szkołę wyższą, kształcącą w duchu oświecenia.
W 1747 bracia biskupi Józef Andrzej i Andrzej Stanisław Załuscy otworzyli dla publiczności jedną z największych ówczesnych bibliotek świata – Bibliotekę Załuskich.
Warszawa stanisławowska
Czasy rządów Stanisława Augusta Poniatowskiego to w dziejach Warszawy czas kontynuacji rozwoju przestrzennego i demograficznego miasta, które stało się widownią najważniejszych wydarzeń w czasie upadku I Rzeczypospolitej. W 1764 dla poparcia elekcji Poniatowskiego w granice Rzeczypospolitej wkroczył korpus wojsk rosyjskich. Odtąd prawie nieprzerwanie do 1795 w stolicy stacjonował garnizon rosyjski.7 września 1764, przy nielicznym udziale szlachty i zdecydowanym poparciu wojsk Katarzyny II (7 tysięcy żołnierzy) Stanisław Antoni Poniatowski został wybrany na króla Polski.
25 listopada 1764, arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski Władysław Łubieński koronował go na króla Polski w kolegiacie św. Jana w Warszawie. Powstały nowe jurydyki wzdłuż południowej części Nowego Światu. Na terenie zwierzyńca u stóp Zamku Ujazdowskiego powstał pawilon zwany Łazienką.
W części środkowej pawilonu znajdowała się pokryta kopułą sala, przeznaczona na łaźnię, a wokół niej kilka pokoi. Sala-łaźnia wyłożona muszlami i kamykami symbolizowała grotę, której ściany zdobiły medaliony. Oryginalna architektura Łazienki wzbudzała zachwyty współczesnych. Ten właśnie pawilon rozbudował później Stanisław August, tworząc z niego piękny pałac Łazienkowski. W 1765 utworzony został Teatr Narodowy (w budynku operalni przy ul. Królewskiej), będący pierwszym polskim stałym teatrem zawodowym, prawie od początku swego istnienia związanym z Wojciechem Bogusławskim. 1 czerwca 1765 Stanisław August ustanowił pierwszą Komisję Dobrego Porządku dla Starej i Nowej Warszawy, która zajęła się administracją miasta. Intelektualiści polscy oraz środowisko artystyczne i literackie, gromadziło się na organizowanych przez króla tzw. "obiadach czwartkowych", które stanowiły rodzaj nieoficjalnej instytucji kulturalnej i znacząco przyczyniły się do rozwoju literatury tamtego okresu. Spotkania te odbywały się cyklicznie w latach 1770-1777, zazwyczaj na Zamku Królewskim lub w Łazienkach.W 1765 założono Szkołę Rycerską – uczelnię mającą kształcić kadry cywilne i wojskowe dla reformowanego państwa. W ramach reform oświatowych, w 1773 w Warszawie powołano Komisję Edukacji Narodowej (KEN), będącą pierwszym ministerstwem oświaty publicznej w Polsce (oraz pierwszą tego typu instytucją w Europie). W roku 1775 z inicjatywy KEN powstało również Towarzystwo do Ksiąg Elementarnych.W 1770 wzniesiono wokół miasta wały, nazwane później okopami Lubomirskiego. Miały one wzmocnić kontrolę sanitarno-policyjną w obawie przed grasującą w Polsce dżumą, przez długie lata wyznaczając faktyczną granicę zabudowy miasta. Jednak właściwą przyczyną ich wzniesienia było zagrożenie atakiem ze strony konfederatów barskich, którzy zmagali się z wojskami Stanisława Augusta i wspierającymi je wojskami rosyjskimi. Po 1768 nastąpił w Warszawie wzrost osadnictwa Żydów, którzy założyli dużą gminę na Pradze. W 1702 powstała także osada żydowska w lewobrzeżnej części miasta tzw. Nowa Jerozolima, która w 1775 została zburzona (jej nazwa częściowo przetrwała w późniejszych Rogatkach Jerozolimskich i Alejach Jerozolimskich). Komunikacja między prawo- i lewobrzeżną częścią Warszawy odbywała się promami, a zimą po lodzie. Dopiero w 1776 przy ul. Bednarskiej wybudowano, likwidowany na zimę, most na łodziach. W połowie lat 80. XVIII wieku stało już 2547 latarń przy głównych ulicach, bramach oraz przy prywatnych posesjach (przeważnie olejowe).W latach 1788-1792 podjęto w Warszawie ostatnią próbę naprawy Rzeczypospolitej. Polskie mieszczaństwo wymogło na obradującym sejmie, zwanym Wielkim, pierwsze ustępstwa na rzecz polskiego trzeciego stanu. Duże znaczenie w przygotowaniu ustaw sejmowych miała wówczas Kuźnica Kołłątajowska. W 1789 Magistrat Warszawy zorganizował zjazd przedstawicieli miast królewskich, który wystosował petycję do króla, przekazaną mu w tzw. czarnej procesji. Uchwalone 18 kwietnia 1791 prawo o miastach, wpisane do ksiąg Starej Warszawy 21 kwietnia (na pamiątkę tego wydarzenia obchodzone jest od 1991 święto Warszawy) przekształciła Warszawę w nowoczesny ośrodek miejski, scalony pod jednym zarządem, m.in. likwidując prywatne jurydyki wokół miasta.Przyjęcie przez Sejm Wielki reform wzmacniających państwo, a zwłaszcza Konstytucji 3 Maja, ściągnęło na kraj rosyjską interwencję wojskową. W dniu 24 marca 1794 rozpoczęło się powstanie kościuszkowskie, ogłoszone uroczyście w Krakowie. 17 kwietnia 1794 wybuchła insurekcja warszawska. Dużą rolę odegrał w niej warszawski szewc Jan Kiliński. Decydujące znaczenie miała bitwa piechoty na Krakowskim Przedmieściu koło kościoła św. Krzyża oraz odparcie przez lud warszawski uderzenia najsilniejszej kolumny wojsk rosyjskich koło pałacu Saskiego. Pomimo zwycięstwa lewicy, w Warszawie powstał rząd o prawicowym charakterze – Rada Najwyższa Narodowa. Powszechny, bezpośredni udział warszawiaków w walkach zmusił wojska nieprzyjacielskie do odstąpienia od oblężenia Warszawy. Do kapitulacji miasta doprowadziła dopiero klęska Kościuszki pod Maciejowicami oraz rzeź Pragi dokonana 4 listopada 1794 na ludności cywilnej po jej zdobyciu przez Rosjan, dowodzonych przez Aleksandra W. Suworowa. Urzędnicy carscy zlikwidowali resztki urzędów centralnych, nakazali królowi podpisanie abdykacji i opuszczenie Warszawy. Miasto skapitulowało, a ostatni rozbiór Polski sprawił, że Warszawa zniknęła z mapy Europy, stając się prowincjonalną siedzibą jednego z departamentów Prus Południowych (zabór pruski 1795-1807). Liczba ludności z ponad 150 tys. podczas insurekcji kościuszkowskiej zmalała do 60 tys. W 1791 dokonano likwidacji jurydyk warszawskich, podporządkując wszystkie osady jednolitej władzy miejskiej. W 1792 Warszawa liczyła 115 tys. mieszkańców.
Warszawa w XIX wieku
Atmosferę zniechęcenia i marazmu przerwały dopiero wieści o sukcesach cesarza Francuzów Napoleona i klęsce Prus. Jednak utworzone w 1807 buforowe Księstwo Warszawskie okazało się efemerydą i upadło wraz z klęską swego protektora. Na kongresie wiedeńskim w 1815 utworzono, autonomiczne i związane z Rosją unią realną, Królestwo Polskie ze stolicą w Warszawie. Rozpoczął się w Warszawie okres szybkiego rozwoju kapitalizmu i industrializacji. Pojawiły się maszyny parowe – pierwsza na Solcu. Zaczęło powstawać wiele monumentalnych gmachów użyteczności publicznej. Powstał drugi drewniany most na Wiśle łączący Żoliborz z Pragą północną. W tym okresie powstały Aleje Jerozolimskie. Na miejscu odremontowanego Marywilu powstał Teatr Wielki. Zbudowany został Pałac Staszica i Belweder. W 1816, dekretem Aleksandra I, powołany został Uniwersytet Warszawski z 5 wydziałami – teologii, prawa, medycyny, filozofii, nauki i sztuk pięknych.Przez następne lata Warszawa pozostawała centrum życia narodowego, w mieście działały organizacje patriotyczne (m.in. Panta Koina, Związek Wolnych Polaków, Wolnomularstwo Narodowe oraz Towarzystwo Patriotyczne). W mieście koncentrowała się konspiracja przeciw zaborcy, powstawały także zaczątki ruchu rewolucyjnego. Patriotyczne środowiska warszawskie przygotowały kolejne powstania narodowowyzwoleńcze: 29 listopada 1830 wybuchło powstanie listopadowe, a w okresie 1863-1864 trwało powstanie styczniowe.W czasie powstania listopadowego 1830 Warszawa była siedzibą władz powstańczych (Rząd Tymczasowy). W 1831 przez ponad 8 miesięcy wokół Warszawy koncentrowały się działania wojenne (m.in. bitwa pod Olszynką Grochowską, bitwa pod Wawrem, bitwa pod Białołęką). Celem ataku stała się również Warszawa, 6 września 1831 wojska rosyjskie dowodzone przez feldm. Iwana Paskiewicza, przystąpiły do ataku na Wolę. Podczas szturmu, broniąc umocnionej reduty nr 56, zginął gen. Józef Sowiński. Poetycko opisana przez Adama Mickiewicza, w wierszu Reduta Ordona, została obrona reduty nr 54.Powstanie styczniowe z przełomu 1863 i 1864, poprzedzone zostało serią manifestacji patriotycznych. 27 lutego 1861 roku w czasie manifestacji na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie, Rosjanie krwawo stłumili protest zabijając 5 Polaków, uroczyście pochowanych w czasie pogrzebu pięciu poległych. Pogrzeb stał się jednocześnie wielką manifestacją polityczno-społeczną, w proteście przeciwko okupantowi rosyjskiemu. Od 23 stycznia 1863 Warszawa była siedzibą powstańczego Rządu Narodowego. Upadek powstania pod koniec 1864, został przyspieszony aresztowaniem w dniu 10 kwietnia 1864 jego przywódcy i dyktatora Romualda Traugutta. 5 sierpnia 1864 nastąpiła egzekucja Traugutta wraz z członkami Rządu Narodowego (Józefem Toczyskim, Romanem Żulińskim i Janem Jeziorańskim), na stokach Cytadeli Warszawskiej.19 września 1863 polscy powstańcy dokonali nieudanego zamachu bombowego na rosyjskiego namiestnika Fiodora Berga, rzucając bombę z okien Pałacu Zamoyskich na Nowym Świecie. W odwecie Rosjanie wypędzili ponad 1 000 – w 1865 wydarzenie to zainspirowało Cypriana Norwida do napisania wiersza . Upadek obydwu zrywów spowodował eskalację represji. Zniesiono Sejm, wojsko polskie i konstytucję, konfiskowano dobra, więziono, zsyłano na Sybir, zamknięto Uniwersytet i Towarzystwo Przyjaciół Nauk, zaprowadzono stan wojenny. Po upadku powstania listopadowego w 1831 zapadła decyzja budowy Cytadeli Warszawskiej, pełniącej funkcję twierdzy oraz więzienia dla patriotów polskich. Realizowano ją etapami od 1832 do 1863. Pod budowę wykupiono około 400 posesji zajmowanych przez 15 tysięcy osób. W Warszawie powstało także kilka cerkwi. Na placu Saskim stanął sobór prawosławny, który stał się symbolem carskiego panowania.W połowie XIX wieku nastąpił ponowny rozwój Warszawy. Ożywienie stosunków handlowych z Rosją zapoczątkowało zniesienie granicy celnej w 1851, oraz protekcyjna polityka rządu. Rozbudowywano jednocześnie infrastrukturę komunikacyjną, realizując w latach 1845-1848 Kolej Warszawsko-Wiedeńską. W 1862 oddano do użytku Kolej Warszawsko-Petersburską, w 1867 Warszawsko-Terespolską oraz w 1877 Nadwiślańską. W 1876 wybudowano także kolej obwodową, co uczyniło z Warszawy ważny węzeł komunikacyjny. Na wysokości Cytadeli Warszawskiej, zbudowano w 1875 pierwszy, a w 1908 drugi most kolejowy – nazwany następnie Mostem przy Cytadeli. W 1866 uruchomiono pierwszy tramwaj konny. Powstała ponadto sieć wąskotorowych kolejek dojazdowych, łączących miasto ze strefą podmiejską – w 1892 otwarto pierwszą linię kolejki na trasie: plac Unii Lubelskiej – Wilanów – Jeziorna – Piaseczno.W tym okresie miał również miejsce rozwój urbanistyczny miasta. W latach 1839-1842 Adam Idźkowski dokonał przebudowy pałacu Saskiego, ozdabiając go od frontu klasyczną kolumnadą. W 1855 rozpoczęto budowę Hotelu Europejskiego, będącego pierwszym wielkim hotelem warszawskim. Zamożni ludzie wznosili pałacyki wzdłuż Alej Ujazdowskich. Zaczęła działać nowo utworzona instytucja – Komitet do Ułożenia Planu Regulacyjnego miasta Warszawy – złożona z wybitnych architektów, czuwająca nad zewnętrznym wyglądem i wewnętrznym rozplanowaniem domów. W latach 1861-1864, według projektu Stanisława Kierbedzia, został zbudowany pierwszy stały most żelazny na kamiennych podporach. Most, łączący dwa brzegi Wisły, był jednym z najnowocześniejszych w ówczesnej Europie. Na jego filarach, zniszczonego przez Niemców w 1944, spoczywa obecnie konstrukcja mostu Śląsko-Dąbrowskiego. Przystąpiono do odbudowy i rozbudowy Pragi, dotkliwie zniszczonej podczas insurekcji kościuszkowskiej, w czasach napoleońskich i w okresie powstania listopadowego. Aby przełamać niechęć do odbudowy tych przedmieść i zatrzymać odpływ mieszkańców, stosowano zachęty w formie przyznawania odszkodowań za spalone mienie, zwolnienia z płacenia podatków, udzielano specjalnych pożyczek. W latach 1853-1855 powstał nowy wodociąg warszawski obsługujący część śródmieścia, według projektu Henryka Marconiego. Od 1856 zaczęto na szerszą skalę stosować oświetlenie gazowe, w miejsce wcześniej stosowanych lamp olejowych. Dostawy gazu zapewniała wybudowana w tym samym roku Gazownia Warszawska. Rozwój telefonizacji zapewniała uruchomiona w 1881 pierwsza centrala telefoniczna.Ucisk polityczno-kulturalny Warszawy nie sparaliżował jednak jej rozwoju gospodarczego. Pod koniec XIX i na początku XX wieku, Warszawa przekształciła się w poważny ośrodek przemysłu. Znajdowało się w niej 450 fabryk zatrudniających około 30 tys. robotników. Nastąpił proces kształtowania nowoczesnej metropolii. Rozwój przemysłu i reforma uwłaszczeniowa były głównymi czynnikami miastotwórczymi. Tradycyjny plebs Warszawy przekształcił się w klasę robotniczą. Liczba ludności Warszawy w 1882 wzrosła do ponad 380 tys. Warszawa nie mogła jednak poszerzać swojego terytorium, gdyż otaczający ją podwójny pierścień fortów obronnych wraz z Cytadelą zakreślał nieprzekraczalne granice miasta. Doprowadziło to do tego, że Warszawa należała do najbardziej przeludnionych miast Europy w II połowie XIX wieku. W okresie 1864-1872 rozpoczęto budowę kanalizacji ogólnomiejskiej. W 1881 dzięki wysiłkom prezydenta Sokratesa Starynkiewicza przystąpiono do budowy nowoczesnych wodociągów i kanalizacji według projektu Williama Lindleya, które funkcjonują współcześnie. Od 1885 zaczęto instalować ogrzewanie wodne mieszkań i innych pomieszczeń. Jednocześnie był to okres silnej rusyfikacji. Zlikwidowano wiele szkół, a w pozostałych usunięto całkowicie język polski. Patriotyczne kręgi inteligencji przeciwstawiały się temu, organizując tajne nauczanie, prowadzone na wszystkich poziomach. Jednym z wykładowców (często wybitnych uczonych, literatów i studentów), był wtedy student weterynarii Stefan Żeromski, prowadzący tajne komplety wśród robotników i rzemieślników. Spis ludności z 1882 wykazał, że Warszawa była miastem analfabetów. Wykształcenie elementarne posiadało 46,1%, średnie 6,5% a wyższe tylko 1,9%. Dało się jednak zauważyć renesans w kulturze.W 1900 istniejące już od 1860 Warszawskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych otrzymało własny gmach. Wydarzeniami kulturalnymi były występy gościnne polskiej aktorki Heleny Modrzejewskiej, która przedstawiała swoje pełne zaangażowania interpretacje utworów artystycznych, a także deklamowała publicznie zakazane przez cenzurę wiersze. Entuzjastyczne przyjęcie i owacje publiczności spowodowały restrykcje władz carskich, uniemożliwiając artystce powrót do Warszawy.
Warszawa w XX wieku
Zakłady żeglugi parowej na Solcu
Fasada Pałacu Staszica w stylu bizantyjsko-rosyjskim jako przykład rusyfikacji architektury Warszawy
Pawilon Południowy dworca Wiedeńskiego, 1900
Warszawa popowstaniowa, mimo wielostronnej działalności władz zaborczych zmierzających do przekształcenia jej w prowincjonalny ośrodek gubernialny, nie przestała pełnić funkcji stolicy narodu. Krwawa niedziela w Petersburgu w 1905 odbiła się szerokim echem w Warszawie. Zaowocowało to falą strajków, a w efekcie rewolucją 1905-1907, która wywołała w Warszawie przede wszystkim wielki ferment myślowy, bunt przeciwko moralnej obłudzie i bezideowości konserwatywnej części społeczeństwa oraz ostry autokrytycyzm i afirmację ruchu rewolucyjnego.
Zwiększające się zapotrzebowanie na energię elektryczną, zaspokajała uruchomiona w 1904 Elektrownia Powiśle, będąca pierwszą dużą elektrownią miasta. Dostępność elektryczności spowodowała pojawienie się na ulicach w roku 1906 pierwszych elektrycznych latarni, a w 1908 pierwszych linii tramwajów elektrycznych. W latach 1904-1914 trwała budowa mostu i wiaduktu im. księcia Józefa Poniatowskiego zwanego wówczas III mostem lub Mostem Poniatowskiego. W 1908 roku powstał również pierwszy warszawski wysokościowiec dla szwedzkiego Towarzystwa Akcyjnego Telefonów "Cedergren" PAST.
Wkroczenie kawalerii niemieckiej do Warszawy, 5 sierpnia 1915
I wojna światowa [edytuj]
Wybuch I wojny światowej zaktywizował społeczeństwo warszawskie. Już 3 sierpnia 1914 został powołany do życia Komitet Obywatelski, za zgodą Rosjan 10 listopada 1914 przekształcony w Centralny Komitet Obywatelski (CKN), który w miarę zbliżania się wojsk niemieckich do stolicy przejmował coraz więcej agend magistratu oraz władz rządowych. Komitet Obywatelski miał duże znaczenie dla ówczesnej Warszawy, oprócz spraw administracyjnych, zajmowł się opieką nad ludnością cywilną – w tym celu powołano osobne wydziały: Sekcję Żywnościową, Lekarską, Finansową, Kobiecą, Pośrednictwa Pracy, Prawną, Informacyjno-Prasową i Pomocy dla Rezerwistów. 1 sierpnia 1915 Rosjanie opuścili Warszawę po stu latach obecności, burząc mosty i niszcząc obiekty o znaczeniu strategicznym. Ewakuacja przez Rosjan zakładów przemysłowych i niszczenie przez nich zapasów surowcowych, pogorszyły sytuację ekonomiczną miasta.
6 sierpnia 1915 Komitet Obywatelski powołał Zarząd Miasta Warszawy. 21 listopada 1915, z inicjatywy Komitetu Obywatelskiego, Zarząd Miasta Warszawy podjął historyczną decyzję nadającą Warszawie rangę miasta stołecznego[3]. Od końca 1915 reaktywowano stołeczne szkolnictwo, otwierając polskie uniwersytety, politechniki i uczelnie. Pod koniec 1915 wznowiono działalność Politechniki Warszawskiej, a w latach 1915-1918 także Wyższej Szkoły Handlowej i SGGW. W efekcie wielkiej inkorporacji przedmieść, w kwietniu 1916 powiększono obszar miasta z 3,3 tys. ha do 11,5 tys. ha, tworząc obszar tzw. Wielkiej Warszawy. Decyzja ta miała istotne znaczenie dla dalszego rozwoju urbanistycznego miasta. Od 6 sierpnia 1915 do 11 listopada 1918 Warszawa była okupowana przez wojska niemieckie. Na wieść o rewolucji w Niemczech, w dniu 8 listopada 1918, gubernator Hans von Beseler potajemnie opuścił Warszawę. 10 listopada 1918 o godz. 7 rano[3], w Warszawie pojawił się komendant Legionów Polskich Józef Piłsudski, wysiadając z pociągu z Berlina na Dworcu Warszawsko-Wiedeńskim. Stało się to wezwaniem do rozbrojenia Niemców oraz usuwania widocznych na ulicach śladów ich obecności.
11 listopada 1918 Rada Regencyjna przekazała Piłsudskiemu władzę wojskową w Warszawie (14 listopada 1918 również pełnię władz cywilnych w stolicy) i naczelne dowództwo sił zbrojnych. Dzień 11 listopada 1918, który w 1937 został ustanowiony Narodowym Świętem Niepodległości, stał się tym samym formalnym początkiem niepodległej II Rzeczpospolitej.
II Rzeczpospolita [edytuj]
Bitwa warszawska 1920, rano 15 sierpnia
W listopadzie 1918 Warszawa została ogłoszona stolicą niepodległego państwa polskiego[9], stając się centralnym ośrodkiem administracyjnym i handlowym. Rzeczywistość pierwszych lat niepodległego państwa (II Rzeczpospolita) była jednak bardzo trudna. Sytuację pogarszały zniszczenia wojenne, hiperinflacja oraz zubożenie szerokich warstw ludności. Wśród nadziei, rozczarowań, walk politycznych i protestów społecznych na ulicach Warszawy rozgrywały się wydarzenia o znaczeniu ogólnokrajowym, a nawet europejskim. W 1920 miasto zmagało się z najazdem Rosji sowieckiej. W okresie 13-26 sierpnia 1920, w czasie trwającej wówczas wojny polsko-bolszewickiej, na przedpolach Warszawy i okolicznych terenach rozegrała się bitwa warszawska. Punktem zwrotnym walk była bitwa o Radzymin, po której kontrofensywa Piłsudskiego znad Wieprza zadecydowała o zwycięstwie.
Information icon.svg Osobny artykuł: Bitwa warszawska 1920.
16 grudnia 1922 w Warszawie zginął od kuli zamachowca Gabriel Narutowicz, pierwszy prezydent II Rzeczypospolitej. W maju 1926 w stolicy miały miejsce bratobójcze walki między oddziałami lojalnymi wobec ówczesnego prezydenta Stanisława Wojciechowskiego a zwolennikami przejmującego władzę marszałka Józefa Piłsudskiego. Bilans dwudniowych walk, określanych jako przewrót majowy, wyniósł 379 zabitych i 920 rannych.
Information icon.svg Osobny artykuł: Przewrót majowy.
Plac Teatralny w Warszawie, po lewej pałac Jabłonowskich, ok. 1925
Warszawa i przedmieścia, 1929
Warszawa, plac Krasińskich, ok. 1930 (w głębi pałac Krasińskich)
W latach 1924-1930, na skutek dobrej koniunktury, majątek miasta uległ dwukrotnemu zwiększeniu. Umożliwiło to realizację kluczowych dla rozwoju miasta przedsięwzięć. Impulsem dla modernizacji miasta była amerykańska pożyczka dolarowa, zrealizowana w 1928 na kwotę 10 milionów dolarów. W latach 1927-1929 rozbudowano infrastrukturę komunalną, w efekcie uzyskując nowych 71 kilometrów sieci wodociągowej, 24 km kanalizacyjnej, 48 km sieci tramwajowej oraz 50 km sieci gazowniczej. W tym okresie oddano również do użytku 24,3 tys. nowych izb mieszkalnych i wybudowano 53 nowych gmachów użyteczności publicznej. Do 1928 liczba izb szkolnych, w stosunku do poziomu z 1918, wzrosła z 37 do 380 a produkcja energii elektrycznej wzrosła z 22 mln kWh do 100 mln kWh. W 1921 otworzono pierwszy zaimprowizowany cywilny port lotniczy (normalna komunikacja lotnicza działała dopiero od 1925, od 1929 obsługiwana przez Polskie Linie Lotnicze LOT).
W 1925 opracowano również pierwsze projekty warszawskiego metra[3] (tzw. Metropolitanu), które pozostały jednak w fazie planów (wykonano jedynie próbne wiercenia, przygotowano mapy i opisy techniczne warunków geologicznych). 18 kwietnia 1926 dokonano otwarcia pierwszej warszawskiej stacji radiowej, korzystającej z dwóch nadajników – od grudnia 1926 nadawała radiostacja Warszawa II w forcie Mokotowskim, a od 1931 ogólnokrajowa radiostacja o większej mocy Warszawa I w Raszynie, obejmującą zasięgiem 90% terytorium II Rzeczypospolitej. Rozwój Warszawy został zahamowany w latach 1929-1933, kiedy doszło do światowej zapaści gospodarczej, zwanej wielkim kryzysem.
W 1934 obóz rządowy zawiesił działalność samorządu miejskiego i powołał na stanowisko prezydenta komisarycznego Stefana Starzyńskiego, który pełnił tę funkcję do 27 października 1939, to jest do momentu aresztowania go przez Gestapo. Stefan Starzyński zyskał uznanie jako sprawny administrator, w założeniach z 1934 przewidywał on ustabilizowanie budżetu miejskiego (drogą oddłużenia i oszczędności), ożywienie ruchu budowlanego i inwestycyjnego, podniesienie estetyki miasta oraz walkę z biurokratyzmem, protekcjonizmem i przerostami kadrowymi. Program ten został następnie rozwinięty w tzw. Czteroletni Plan Inwestycyjny Miasta Stołecznego Warszawy (na lata 1938/1939-1941/1942). Starzyńskiemu udało się opanować chaos w finansach miejskich, a zaoszczędzone środki przeznaczyć na inwestycje miejskie.
Plan Warszawy, 1935
Bilans działań prezydenta w tym zakresie zakończył się do 1939 wybudowaniem 30 gmachów szkolnych, modernizacją arterii wylotowych, aktywizację prywatnego ruchu budowlanego korzystającego z miejskich inwestycji (nowe osiedla mieszkaniowe na Żoliborzu, Saskiej Kępie, Mokotowie i Ochocie), poważną rozbudowę funkcji produkcyjno-usługowych większości przedsiębiorstw komunalnych, organizację Muzeum Narodowego (w nowym gmachu oddanym do użytku w 1938) oraz odbudowę obiektów zabytkowych, przebudową nowych ulic (w okresie 1934-1938 przybyło ponad 2 mln metrów kwadratowych wybrukowanych ulic), a także zmeliorowanie znacznych obszarów Bielan, Marymontu, Powązek, Woli, Ochoty, Czerniakowa, Saskiej Kępy, Grochowa i Bródna.
Stefan Starzyński, prezydent miasta Warszawy w latach 1934-1939
Poprawiono również wygląd estetyczny głównych ulic miasta (akcja nasadzania arterii miejskich drzewami, zazielenienie pustych przestrzeni poprzez tworzenie parków – m.in. park Sowińskiego, park Dreszera, Zieleniec Wielkopolski, Skarpa na Dynasach, park w Forcie Legionów). Starzyński przeprowadził także akcję umocnienia lokalnego patriotyzmu mieszkańców Warszawy (co miało duże znaczenie dla postawy warszawiaków we wrześniu 1939), jednocześnie swoimi działaniami dla miasta zwiększając zainteresowanie opinii publicznej sprawami warszawskiej urbanistyki.
Bardzo szybko zmieniał się wygląd Warszawy, zwłaszcza śródmieścia. Popularna była zabudowa plombowa, czego przykładem może być wzniesiony w 1939 r. budynek PKO na ul. Marszałkowskiej. W latach 1931-1934 zbudowano przy placu Napoleona najwyższy budynek w Polsce, szesnastopiętrowy gmach, siedzibę towarzystwa ubezpieczeniowego Prudential. W 1932 r. otwarto Instytut Radowy, a w 1938 r. rozpoczęto udane eksperymenty z Telewizją. W latach trzydziestych rozpoczęto budowę dworca głównego, który był najnowocześniejszym dworcem w Europie. Warszawa była wówczas nazywana Paryżem Północy, asfaltowano ulice, zbudowano nowe lotnisko na Okęciu.
Niepowodzeniem zakończyły się natomiast próby zlikwidowania dualizmu władzy (dzielonej pomiędzy Komisarzem Rządu na m. st. Warszawę i prezydenta Warszawy). Część założeń planu Starzyńskiego, na skutek nierealnych założeń wpływów finansowych do kasy miasta oraz niespodziewaną wojnę, nie została zrealizowana, m.in. plany przebudowy Śródmieścia oraz wybudowania arterii środkowej N-S i arterii W-Z (z Woli na Pragę).
Okres międzywojenny był kontynuacją dynamicznego rozwoju stolicy, która w 1939 osiągnęła 1350 tys. mieszkańców. Realizację dalekosiężnych planów prezydenta przerwał najazd wojsk hitlerowskich na Polskę 1 września 1939.
Wielka Synagoga w Warszawie, wysadzona w powietrze z rozkazu Jürgena Stroopa dnia 16 maja 1943
W okresie międzywojennym Warszawa była największym skupiskiem ludności żydowskiej w Europie oraz centrum kultury żydowskiej. Liczba Żydów w 1918 wynosiła pk. 310 tys. ludzi, aby w 1938 osiągnąć poziom 375 tys. ludzi. Zamieszkiwali oni głównie obszar północny miasta, stanowiąc zdecydowaną większość okręgów Muranowa, Powązek, Leszna i Grzybowa. Działały żydowskie partie polityczne (formacje prawicowe ortodoksów i syjonistów, centrowe folkistów oraz lewicowe Poalej Syjon i Bund), organizacje społeczne i szkoły (Zarząd Gminy w 1937 prowadził ok. 100 oddziałów podstawowych szkół religijnych, kilkanaście żłobków, przedszkoli i 2 szkoły zawodowe), działały liczne drukarnie i wydawnictwa, wydawano dzienniki (m.in. Gazeta Ludowa – "Folkscajtung" oraz Dziś – "Haint"). Działał także Warszawski Żydowski Teatr Artystyczny Idy Kamińskiej i Warszawski Nowy Teatr Żydowski. Od 1926 funkcjonował w Warszawie Instytut Judaistyczny, gdzie działalność prowadzili historycy żydowscy m.in. Majer Bałaban i rabin Mojżesz Schorr. Istniało wiele znaczących budowli sakralnych, największą z nich była Wielka Synagoga, zniszczona przez Niemców 16 maja 1943.
II wojna światowa [edytuj]
Order Virtuti Militari nadany miastu 9 listopada 1940
1 września rozpoczęło się lotnicze bombardowanie Warszawy przez samoloty niemieckie; naloty trwały do kapitulacji miasta. Warszawa była broniona pod dowództwem gen. Waleriana Czumy (3 września został mianowany komendantem obrony miasta stołecznego), oraz gen. Juliusza Rómmla (od 8 września dowódcy Armii Warszawa). Z 6 na 7 września 1939 Warszawę opuścił Naczelny Wódz, przystąpiono do ewakuacji: sprzętu i amunicji z centralnych magazynów Warszawy i okolic oraz personelu obydwu głównych szpitali wojskowych, a także Dowództwa Okręgu Korpusu. Osłabiło to bardzo i tak niewielki potencjał obronny Warszawy. Przeciwko chaosowi ewakuacyjnemu wystąpił Stefan Starzyński i nie mając formalnych uprawnień, przejął pełnię władzy cywilnej, a dla zabezpieczenia porządku publicznego powołał Straż Obywatelską. Jako cywilny komisarz obrony Warszawy powołał także dnia 6 września 1939, formację ochotniczą Robotniczą Brygadę Obrony Warszawy. 8 września Armia Warszawa została utworzona dla obrony miasta. 9 września od strony Ochoty i Rakowca nastąpił atak niemieckiej 4. Dywizji Pancernej na Warszawę, pod dowództwem gen. Reinhardta. Szturm na Ochotę napotkał na silny opór oddziałów polskich, dowodzonych przez płk. Mariana Porwita (dowódcy obrony odcinka "Warszawa-Zachód"). Próba zajęcia miasta z marszu nie powiodła się, 9 września o godz 9:45 Niemcy wycofali się na przedpola Warszawy, tracąc 63 czołgi (spośród 120 rzuconych do walki).
Płonący Zamek Królewski w Warszawie po niemieckim ostrzale artyleryjskim i nalocie bombowym w dniu 17 września 1939
14 września 1939 zamknęło się niemieckie okrążenie wokół Warszawy. Wobec niepowodzenia pierwszych ataków na miasto, Wehrmacht przystąpił do regularnego oblężenia stolicy, rozpoczynając ostrzał artyleryjski siłą ok. 1000 dział zgromadzonych wokół miasta. Jednocześnie trwały intensywne naloty bombowe. 17 września spłonął Zamek Królewski, trafiony pociskami artyleryjskimi i bombami lotniczymi. 20 września Warszawa doświadczyła jednego z największych nalotów, zbombardowano Powiśle, Stare Miasto oraz dzielnice północne. Dowódca 8. Armii niemieckiej, gen. Blaskowitz, nakazał niszczenie ogniem artyleryjskim urządzeń komunalnych Warszawy – w efekcie w mieście przestały funkcjonować wodociągi, kanalizacja, wstrzymano dostawy prądu (po zniszczeniu 23 września Elektrowni Powiśle), zabrakło wody, informacji radiowej i prasowej. Główne natarcie niemieckie rozpoczęło się 25 września. Do dnia 27 września wszystkie dotychczasowe niemieckie ataki zostały skutecznie powstrzymane, jednak trudna sytuacja zaopatrzeniowa i ogólne położenie ludności cywilnej przyspieszyły decyzję o zaprzestaniu walk. Obrona Warszawy trwała do honorowej kapitulacji 28 września 1939, jednak część oddziałów nie zaakceptowała decyzji o złożeniu broni, a wśród oficerów polskich zdarzały się nawet przypadki samobójstw. Oddziały niemieckie wkroczyły do Warszawy 1 października 1939.
Information icon.svg Osobny artykuł: Obrona Warszawy (1939).
W ciągu września 1939, w wyniku ostrzału artyleryjskiego i nalotów bombowych na dzielnice mieszkalne i szpitale, zginęło lub zostało rannych ok. 67 000[3] osób (śmierć poniosło 6 tys. żołnierzy, 25 tys. cywilów, rannych zostało 16 tys. żołnierzy oraz 20 000 osób cywilnych)[3]. Zniszczonych zostało 10, 6% substancji miejskiej (głównie budynków), w tym 250 większych i średnich zakładów przemysłowych na terenie miasta[3].
Okupacja [edytuj]
Defilada wojsk niemieckich w zdobytej Warszawie w 1939
W 1939 rozpoczęła się pięcioletnia okupacja miasta, które straciło swój status stolicy i weszło w skład Generalnego Gubernatorstwa. Od pierwszych dni hitlerowcy przeprowadzali aresztowania i potajemne mordy, m.in. w ogrodach sejmowych. W nocy z 26 grudnia na 27 grudnia 1939 rozstrzelano 107 osób w masakrze wawerskiej. Więźniów politycznych przetrzymywano na Pawiaku, skąd odsyłani byli w miejsca egzekucji w okolicach Warszawy i do obozów koncentracyjnych. Ogółem przez Pawiak przeszło ok. 100 tys. mężczyzn i 20 tys. kobiet. W okresie od grudnia 1939 do lipca 1941 Niemcy rozstrzelali w Palmirach co najmniej 1700 osób, głównie przedstawicieli inteligencji. Następne potajemne egzekucje warszawiaków przeprowadzano w tzw. warszawskim pierścieniu śmierci (m.in. Lasy Kabackie, Lasy Chojnowskie), oraz innych miejscowościach nieopodal Warszawy. W tym okresie do obozów koncentracyjnych wysłano w sumie ok. 60 000 mieszkańców miasta, w większości inteligencji warszawskiej – w 1939 znajdowało się w Warszawie 122,8 tys.[3] inteligencji (w tym pracownicy umysłowi), a w październiku 1941 – 61,2 tys.[3] osób spośród tej grupy społecznej[3].
KL Warschau – niemiecki obóz koncentracyjny na terenie Warszawy, zdjęcie lotnicze z listopada 1944[12][13]
Nazistowski projekt urbanistyczny, przewidujący 10-krotne zmniejszenie powierzchni Warszawy, z 6 lutego 1940, tzw. Plan Pabsta
Od jesieni 1943, w ruinach zlikwidowanego i zrównanego z ziemią getta, przeprowadzano zbiorowe morderstwa ludności polskiej. Część egzekucji na cywilnych mieszkańcach miasta przeprowadzano publicznie, na ulicach Warszawy. Do połowy 1944 zginęło w nich co najmniej 8400 osób[9]. Nazwiska ofiar ogłaszano przez megafony i podawano do publicznej wiadomości na specjalnych plakatach. Miejscem tortur więźniów i ludzi zatrzymanych w tzw. łapankach, stało się więzienie Gestapo w Alei Szucha. Wiele tysięcy warszawiaków wysłano w tym czasie na roboty przymusowe do Rzeszy lub do obozów koncentracyjnych.
Terror, który był metodą rządzenia w okupowanym mieście, spotkał się z oporem znacznej części warszawiaków. Jego intensywność i różnorodność form, jak masowe akcje zbrojne, mały i duży sabotaż, tajna działalność oświatowo-kulturalna, ratowanie zabytków, uczyniły Warszawę siedzibą władz Polskiego Państwa Podziemnego i Komendy Głównej Armii Krajowej. W okresie 1944-1945 w mieście funkcjonowała Rada Jedności Narodowej, ośrodki kierownicze innych tajnych organizacji wojskowych oraz działających w konspiracji stronnictw i grup politycznych. Od 1943 funkcjonowała również ekspozytura sowiecka – Krajowa Rada Narodowa.
Na terenie Warszawy pojawiały się również próby niewolniczego wykorzystania siły roboczej mieszkańców. Niemcy założyli w Warszawie szereg obiektów obozowych, zebranych w 1943 pod nazwą obóz koncentracyjny KL Warschau, w którym jako podobozie Majdanka lub przez krótki czas obozie samodzielnym, prócz wykorzystania niewolniczej siły roboczej dochodziło do ludobójstwa. W obozie zginęło co najmniej kilkadziesiąt tysięcy[14] mieszkańców Warszawy.
Eksterminacja ludności Warszawy w KL Warschau była związana z planami realizacji projektu zburzenia Warszawy i zamienienia jej w prowincjonalne miasto niemieckie liczące ok. 100 000 ludzi (wybudowane dla elity nazistowskiej zarządzającej podbitymi terenami na wschodzie) – służyły temu celowi zarówno rozkaz Adolfa Hitlera aby nie odbudowywać Warszawy ze zniszczeń wojennych z 1939 roku, traktowanie miasta jedynie jako siedziby władz okupacyjnych jednego z 5 dystryktów Generalnego Gubernatorstwa, oraz opracowany przez niemieckich architektów tzw. Plan Pabsta, przewidujący wyburzenie całych dzielnic miasta i likwidację zabytków kultury polskiej (m.in. w miejscu zburzonego Zamku Królewskiego w Warszawie miała być wystawiona Hala Kongresowa NSDAP (niem. Parteivolkshalle) lub Hala Ludowa (niem. Volkshalle)).
Information icon.svg Osobny artykuł: Plan Pabsta.
Getto warszawskie [edytuj]
Żydzi pojmani przez SS w trakcie powstania w getcie warszawskim, 1943
Zniszczone przez Niemców getto warszawskie w 1945, widok w kierunku wschodnim
W październiku 1940 hitlerowcy zorganizowali w Warszawie getto oficjalnie nazywane Żydowską Dzielnicą Mieszkaniową, w którym zamknięto ok. 410 000 Żydów. Na skutek przesiedleń z innych gett wkrótce liczba ta przekroczyła 500 000 ludzi. Było to największe wyodrębnione skupisko ludności żydowskiej nie tylko na ziemiach okupowanej Polski, lecz także Europy będącej we władaniu nazistów. W wyniku ludobójczych warunków bytowania i głodu (w 1941 norma żywnościowa dla Żydów w getcie wynosiła 183 kalorie, w porównaniu do 2613 dla Niemców[3]) do połowy 1942 zginęło w nim ponad 100 000 Żydów[3]. W akcji likwidacyjnej rozpoczętej w lecie 1942 Niemcy wywieźli 312 000 mieszkańców getta warszawskiego do obozu zagłady w Treblince, gdzie zostali wymordowani.
Polskie podziemie organizowało pomoc dla warszawskich Żydów, zamkniętych w getcie warszawskim. 15 października 1941 Niemcy wydali rozporządzenie o karze śmierci dla Żydów opuszczających getto oraz dla Polaków udzielających im pomocy.
19 kwietnia 1943 wybuchło powstanie w getcie warszawskim wywołane przez żydowskie oddziały ŻZW Pawła Frenkla i ŻOB-u Mordechaja Anielewicza, będące aktem desperacji wobec decyzji władz niemieckich o ostatecznej likwidacji ludności getta. Powstanie wybuchło, gdy w getcie pozostało już niewielu ludzi, jednak kilkadziesiąt tysięcy jego mieszkańców zginęło podczas pacyfikacji. 8 maja w otoczonym przez Niemców schronie przy ul. Miłej 18 zginęła śmiercią samobójczą większość z dowództwa powstania.
Rozbite oddziały bojowników ŻOB i ŻZW, pozbawione przywództwa, prowadziły na własną rękę walkę w ruinach, piwnicach i kanałach jeszcze przez parę tygodni. Pomocy walczącym Żydom udzielało polskie podziemie i warszawiacy. Po stłumieniu oporu ludność żydowska została ostatecznie wywieziona, a ta część miasta, na której istniało getto, została dosłownie zrównana z ziemią. Nie pozostawiono tam nawet ruin domów.
Information icon.svg Osobne artykuły: Powstanie w getcie warszawskim, Getto warszawskie.
Powstanie warszawskie [edytuj]
Barykada powstańcza na pl. Napoleona (obecnie pl. Powstańców Warszawy)
Powstańcy warszawscy w zdobytym niemieckim transporterze opancerzonym Sd.Kfz.251
Kulminacją działań warszawskiego podziemia było powstanie, które rozpoczęło się 1 sierpnia 1944 na rozkaz Komendanta Głównego AK gen. Tadeusza Komorowskiego-Bora. Powstanie było konfrontacją militarną podziemia z siłami okupanta niemieckiego, było również rozpaczliwą, ostatnią i najpoważniejszą próbą obrony wizji II Rzeczypospolitej.
Warszawiacy spontanicznie angażowali się w walkę. Szybko uruchomiono prasę powstańczą, radio Błyskawicę, pocztę harcerską. Powstała Pomocnicza Wojskowa Służba Kobiet (PWSK). Mimo mizernego uzbrojenia i aprowizacji, powstańcy i cywilni mieszkańcy Warszawy odznaczyli się niebywałą wolą walki i bohaterstwem. Po podpisaniu aktu kapitulacyjnego 2 października Niemcy w akcie zemsty zrównali miasto z ziemią, a ludność, która nie mogła uciec, została masowo wywieziona do obozów.
W okresie 5 sierpnia-25 sierpnia 1944 miały miejsce masowe zbrodnie niemieckie na cywilnych mieszkańcach Warszawy – największe z nich to rzeź Woli (ok. 40 000 ofiar śmiertelnych), rzeź Ochoty (ok. 10 000 pomordowanych), a także szereg innych zbrodni o mniejszej skali.
Szacuje się, że powstanie kosztowało życie 16 tys. powstańców i ok. 150 tys. ludności cywilnej. Po klęsce powstania Niemcy systematycznie niszczyli Warszawę, w rezultacie Śródmieście zostało zniszczone niemal w 100%. Według szacunków powojennych około 80-85% miasta (w tym 90% przemysłu, 72% zabudowy mieszkalnej, 90% dóbr kultury narodowej i zabytków), zostało zburzone w wyniku działań wojennych, współcześnie liczba ta jest kwestionowana i szacowana na ok. 70%[15]. Ludność cywilna (550 000 z Warszawy i 100 000 z okolic miasta[3]), została skierowana do obozu dla uchodźców w Pruszkowie, z czego ok. 90 tys. ludzi wywieziono na roboty przymusowe w głąb Niemiec, a 60 000 do obozów koncentracyjnych Ravensbrück, Auschwitz i Mauthausen (poważna część z tej grupy zginęła w obozach[3], nie doczekawszy końca wojny).
Niemcy grabiący zbiory Zachęty, 1944
W czasie okupacji niemieckiej, w latach 1939-1945, zginęło ok. 700 000[16] warszawiaków, czyli więcej niż wyniosły łączne straty wojenne w ludziach USA i Wielkiej Brytanii w czasie II wojny światowej. Według zweryfikowanych szacunków z 2004, wartość strat materialnych stolicy w okresie II wojny światowej, wyniosła ogółem 45 miliardów dolarów[17].
Information icon.svg Osobne artykuły: Powstanie warszawskie, Wypędzenie ludności Warszawy, Zburzenie Warszawy, Skutki powstania warszawskiego.
Warszawa powojenna [edytuj]
Jednostki 1 Armii WP zajęły lewobrzeżną Warszawę 17 stycznia 1945, choć prawobrzeżna Praga zajęta została już 14 września 1944 roku. Za nimi do zrujnowanego i opustoszałego miasta przeniosły się proradzieckie władze polskie. W połowie 1945 Warszawę zalegało 20 milionów metrów sześciennych[16] gruzu (w większości w rejonie Śródmieścia i sąsiednich dzielnic), oraz 100 000 min i niewybuchów[18].
Podjęto uchwałę o odbudowie Warszawy jako stolicy Polski – 3 lipca 1947 roku Sejm Ustawodawczy uchwalił ustawę o odbudowie Warszawy, powierzając koordynację prac Naczelnej Radzie Odbudowy m.st. Warszawy. Ludność masowo powracała do Warszawy. W mieście miały siedzibę władze polityczne (KRN i Rząd Tymczasowy) oraz partyjne (PPR, PPS, PSL, SD, SL, SP). Schyłek pozornego pluralizmu politycznego nastąpił w dniu 15 grudnia 1948, gdy w czasie tzw. Kongresu Zjednoczeniowego w gmachu Politechniki Warszawskiej utworzono PZPR, co faktycznie potwierdzało dominację ugrupowań komunistycznych poprzez przejście do systemu monopartyjnego. Przedwojenna demokratycznie wybierana Rada m.st. Warszawy została zastąpiona Warszawską Radą Narodową z partyjnej nominacji. Z nominacji partii byli też prezydenci Warszawy.
Warszawa w okresie powojennym, podczas tzw. ery stalinizmu, była miejscem procesów politycznych, organizowanych przez komunistów członkom opozycyjnych ugrupowań i organizacji – procesu WiN (1947), procesu PPS-WRN z Kazimierzem Pużakiem (1948), procesu Tatara (1951), procesu bpa Czesława Kaczmarka (1953). Działania NKWD i aparatu bezpieczeństwa uniemożliwiały powrót wielu żołnierzom AK. Represjom służyło także więzienie polityczne Urzędu Bezpieczeństwa na ul. Rakowieckiej (więzienie mokotowskie), więzienie UB w Miedzeszynie[9], więzienie NKWD w Rembertowie[9] oraz podobne na Służewcu przy ul. Kłobuckiej[9], gdzie więziono członków organizacji niepodległościowych.
Odbudowa [edytuj]
Stolica Polski Warszawa w styczniu 1945 – w większości zniszczona na skutek celowych działań okupanta niemieckiego
W 1945 utworzono Społeczny Fundusz Odbudowy Stolicy. Z uwagi na poważne zniszczenia wojenne, dyskutowano początkowo czasowe, a później ostateczne przeniesienie stolicy państwa do Krakowa, Łodzi lub Poznania. Pomysł ten jednak upadł, z uwagi na względy kulturalne, historyczne oraz lokalizację geograficzną miasta. 14 lutego 1945 powołane zostało Biuro Odbudowy Stolicy (BOS) pod kierownictwem Romana Piotrowskiego, z faktycznie dominującą rolą Józefa Sigalina[15]. BOS było wówczas zdominowane przez architektów będących pod wpływem przedwojennej awangardy, o poglądach radykalnych lub nawet bliskich komunizmowi – co miało wpływ na kształt projektów odbudowy Warszawy, a także pospieszną rozbiórkę zabytków które niejednokrotnie można było uratować[15]. Według wydanego drukiem w 1947 raportu architekta Sigalina, którego cały nakład (10 000 egzemplarzy) w 1948 został zniszczony z polecenia władz, możliwe było odbudowanie stolicy zgodnie z tradycją architektoniczną przedwojennej Warszawy[15].
BOS, na którego decyzje miała wówczas istotny wpływ polityka partii komunistycznej, wybrał wariant przeciwny, oparty na doktrynie tzw. realizmu socjalistycznego, cechujący się brakiem zrozumienia dla architektury z przełomu XIX i XX wieku, planowaniem przestrzennym (z naciskiem na skrajny funkcjonalizm), kierując się regułą radykalnego rozluźnienia dotychczasowego charakteru zabudowy miejskiej (które określono jako "kapitalistyczne"), co oznaczało radykalną zmianę przedwojennego układu urbanistycznego Warszawy. Zamierzenia te ułatwiały cechy nowego ustroju, które przewidywały dominującą rolę państwa oraz faktyczną politykę wywłaszczeniową (dzięki wprowadzeniu dekretu o komunalizacji gruntów warszawskich, tzw. Dekretu Bieruta z 26 października 1945: "O własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy"). Dzięki sprzeciwowi wielu osobistości życia publicznego, m.in. Jana Zachwatowicza[15], udało się jednak zachować wiele najważniejszych zabytków, niedopuszczając do całkowitej dewastacji historycznie i kulturowo istotnych obiektów.
Do 1952, pod kierunkiem ok. 1400 specjalistów wszystkich dziedzin zgromadzonych w BOS (m.in. architekci, urbaniści, socjolodzy, ekonomiści, prawnicy itd.), w 1953 odbudowano Stare Miasto, a następnie Krakowskie Przedmieście i Nowy Świat, a także części ulic Miodowej, Długiej, Senatorskiej oraz placów Teatralnego i Bankowego – jednak niekonsekwentnie, częściowo i w luźny sposób nawiązując do przedwojennej zabudowy, czasami nawet w dość poważnym stopniu zmieniając ich przedwojenny charakter. Mimo tego Stare Miasto, w 1980 wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO, stanowi jedyny w świecie (w tej skali) przykład planowej odbudowy ze zniszczeń. Bezcennymi źródłami były zachowane liczne panoramy miasta i pejzaże (m.in. Canaletta).
W latach 1947-1949, zrealizowano największą inwestycję urbanistyczną, Trasę W-Z (z tunelem przebitym pod ul. Miodową i Krakowskim Przedmieściem). Przykładem obowiązującej wówczas doktryny socrealizmu w architekturze, stała się wybudowana w latach 1950-1952, Marszałkowska Dzielnica Mieszkaniowa (MDM) oraz osiedle Muranów (1948-1952). W podobnym stylu utrzymany był Pałac Kultury i Nauki, wybudowany w latach 1951-1953 (ukończony w 1955), który z czasem stał się jednym z symboli ery stalinizmu. W latach 1954-1955 został również wybudowany Stadion Dziesięciolecia. Centrum miasta uległo istotnym przeobrażeniom w latach 1960-1969, gdy wybudowano tzw. Ścianę Wschodnią. Ostatnim znaczącym etapem odbudowy Warszawy, była jak dotąd odbudowa Zamku Królewskiego. W tym celu w 1971, dzięki inicjatywie i zabiegom Stanisława Lorentza, powołano Obywatelski Komitet Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie. Odbudowa obiektu została ukończona w 1974, jednak prace wykończeniowe i wyposażanie wnętrz, trwały z przerwami do roku 1988.
Dzisiejsza Warszawa jest jednak zupełnie innym miastem niż miasto przedwojenne. Tylko niektóre dzielnice zachowały swój przedwojenny charakter, a obecny kształt urbanistyczny miasta jest całkowicie odmienny od zabudowy sprzed zniszczeń. Szlaki komunikacyjne biegną w innych kierunkach, a wiele głównych przedwojennych ulic jest dziś ulicami peryferyjnymi. Zmieniło się również przeznaczenie różnych fragmentów miasta. Nawet architektura tych budynków, które odrestaurowano, lub odbudowano, jest odmienna od wcześniejszej. Fasady zabytkowych budynków są z reguły oszczędniejsze, stylizowane na inne epoki, same budynki mają często inną ilość pięter, lub są odbudowane częściowo, a kwartałom budynków brakuje zaplecza (brak oficyn, inne szlaki komunikacyjne w otoczeniu, inne doświetlenie czy zagęszczenie sąsiednich budowli).
Miasto bezpowrotnie utraciło swój dawny charakter, zaletą współczesnej Warszawy jest za to jeden z najlepszych układów komunikacyjnych wśród wielkich współczesnych miast europejskich – nie biorąc pod uwagę złego stanu dróg i szczegółowych rozwiązań samych skrzyżowań. Obecny, korzystny układ głównych ulic w Śródmieściu miasta uzyskano metodą masowych wyburzeń ocalałych budynków. Ponadto w latach bezpośrednio po wojnie wyburzono wiele ocalałych lub nadających się do remontu budynków.
Historia najnowsza [edytuj]
Okrągły Stół
W 2 połowie XX wieku Warszawa odgrywała wiodącą rolę w Polsce. Działały organizacje społeczne, kulturalne, naukowe oraz związki zawodowe. Warszawa była miejscem praktycznie wszystkich oficjalnych wydarzeń politycznych – zjazdów PZPR, pochodów pierwszomajowych czy przyjmowania zagranicznych delegacji.
Równie znaczącą rolę Warszawa odgrywała w sferze gospodarczej – tutaj miały siedzibę centrale wielkich przedsiębiorstw i zapadały tu decyzje na szczeblu krajowym i międzynarodowym. Pomimo tak dominującej roli i znacznego potencjału rozwojowego, Warszawa nie była wówczas centrum polskiego życia kulturalnego. Wiele znaczących wydarzeń kulturalnych odbywało się poza stolicą – w Krakowie, Wrocławiu, Poznaniu czy Łodzi.
Ważniejsze wydarzenia w historii najnowszej Warszawy:
* 31 sierpnia 1945 – w Warszawie, decyzją KRN, stolicy nadano Order Krzyża Grunwaldu I klasy.
* 22 lipca 1946 – oddanie do użytku mostu Poniatowskiego.
* 22 lipca 1949 – oddanie do użytku Trasy W-Z.
* 16-21 listopada 1950 – trwały obrady II Światowego Kongresu Obrońców Pokoju.
* 22 lipca 1952 – ukończenie budowy placu Konstytucji.
* 25 października 1952 – Doświadczalna Stacja Telewizyjna Instytutu Łączności, zlokalizowana przy ul. Ratuszowej 11 w Warszawie, wyemitowała pierwszy w powojennej Polsce eksperymentalny program telewizyjny[19], odbierany na 24 odbiornikach.
* 22 lipca 1953 – zakończenie odbudowy Rynku Starego Miasta.
* 14 maja 1955 – w Warszawie został podpisany Układ Warszawski.
* 24 października 1956 – na wiecu na placu De
Zakłady żeglugi parowej na Solcu
Fasada Pałacu Staszica w stylu bizantyjsko-rosyjskim jako przykład rusyfikacji architektury Warszawy
Pawilon Południowy dworca Wiedeńskiego, 1900
Warszawa popowstaniowa, mimo wielostronnej działalności władz zaborczych zmierzających do przekształcenia jej w prowincjonalny ośrodek gubernialny, nie przestała pełnić funkcji stolicy narodu. Krwawa niedziela w Petersburgu w 1905 odbiła się szerokim echem w Warszawie. Zaowocowało to falą strajków, a w efekcie rewolucją 1905-1907, która wywołała w Warszawie przede wszystkim wielki ferment myślowy, bunt przeciwko moralnej obłudzie i bezideowości konserwatywnej części społeczeństwa oraz ostry autokrytycyzm i afirmację ruchu rewolucyjnego.
Zwiększające się zapotrzebowanie na energię elektryczną, zaspokajała uruchomiona w 1904 Elektrownia Powiśle, będąca pierwszą dużą elektrownią miasta. Dostępność elektryczności spowodowała pojawienie się na ulicach w roku 1906 pierwszych elektrycznych latarni, a w 1908 pierwszych linii tramwajów elektrycznych. W latach 1904-1914 trwała budowa mostu i wiaduktu im. księcia Józefa Poniatowskiego zwanego wówczas III mostem lub Mostem Poniatowskiego. W 1908 roku powstał również pierwszy warszawski wysokościowiec dla szwedzkiego Towarzystwa Akcyjnego Telefonów "Cedergren" PAST.
Wkroczenie kawalerii niemieckiej do Warszawy, 5 sierpnia 1915
I wojna światowa [edytuj]
Wybuch I wojny światowej zaktywizował społeczeństwo warszawskie. Już 3 sierpnia 1914 został powołany do życia Komitet Obywatelski, za zgodą Rosjan 10 listopada 1914 przekształcony w Centralny Komitet Obywatelski (CKN), który w miarę zbliżania się wojsk niemieckich do stolicy przejmował coraz więcej agend magistratu oraz władz rządowych. Komitet Obywatelski miał duże znaczenie dla ówczesnej Warszawy, oprócz spraw administracyjnych, zajmowł się opieką nad ludnością cywilną – w tym celu powołano osobne wydziały: Sekcję Żywnościową, Lekarską, Finansową, Kobiecą, Pośrednictwa Pracy, Prawną, Informacyjno-Prasową i Pomocy dla Rezerwistów. 1 sierpnia 1915 Rosjanie opuścili Warszawę po stu latach obecności, burząc mosty i niszcząc obiekty o znaczeniu strategicznym. Ewakuacja przez Rosjan zakładów przemysłowych i niszczenie przez nich zapasów surowcowych, pogorszyły sytuację ekonomiczną miasta.
6 sierpnia 1915 Komitet Obywatelski powołał Zarząd Miasta Warszawy. 21 listopada 1915, z inicjatywy Komitetu Obywatelskiego, Zarząd Miasta Warszawy podjął historyczną decyzję nadającą Warszawie rangę miasta stołecznego[3]. Od końca 1915 reaktywowano stołeczne szkolnictwo, otwierając polskie uniwersytety, politechniki i uczelnie. Pod koniec 1915 wznowiono działalność Politechniki Warszawskiej, a w latach 1915-1918 także Wyższej Szkoły Handlowej i SGGW. W efekcie wielkiej inkorporacji przedmieść, w kwietniu 1916 powiększono obszar miasta z 3,3 tys. ha do 11,5 tys. ha, tworząc obszar tzw. Wielkiej Warszawy. Decyzja ta miała istotne znaczenie dla dalszego rozwoju urbanistycznego miasta. Od 6 sierpnia 1915 do 11 listopada 1918 Warszawa była okupowana przez wojska niemieckie. Na wieść o rewolucji w Niemczech, w dniu 8 listopada 1918, gubernator Hans von Beseler potajemnie opuścił Warszawę. 10 listopada 1918 o godz. 7 rano[3], w Warszawie pojawił się komendant Legionów Polskich Józef Piłsudski, wysiadając z pociągu z Berlina na Dworcu Warszawsko-Wiedeńskim. Stało się to wezwaniem do rozbrojenia Niemców oraz usuwania widocznych na ulicach śladów ich obecności.
11 listopada 1918 Rada Regencyjna przekazała Piłsudskiemu władzę wojskową w Warszawie (14 listopada 1918 również pełnię władz cywilnych w stolicy) i naczelne dowództwo sił zbrojnych. Dzień 11 listopada 1918, który w 1937 został ustanowiony Narodowym Świętem Niepodległości, stał się tym samym formalnym początkiem niepodległej II Rzeczpospolitej.
II Rzeczpospolita [edytuj]
Bitwa warszawska 1920, rano 15 sierpnia
W listopadzie 1918 Warszawa została ogłoszona stolicą niepodległego państwa polskiego[9], stając się centralnym ośrodkiem administracyjnym i handlowym. Rzeczywistość pierwszych lat niepodległego państwa (II Rzeczpospolita) była jednak bardzo trudna. Sytuację pogarszały zniszczenia wojenne, hiperinflacja oraz zubożenie szerokich warstw ludności. Wśród nadziei, rozczarowań, walk politycznych i protestów społecznych na ulicach Warszawy rozgrywały się wydarzenia o znaczeniu ogólnokrajowym, a nawet europejskim. W 1920 miasto zmagało się z najazdem Rosji sowieckiej. W okresie 13-26 sierpnia 1920, w czasie trwającej wówczas wojny polsko-bolszewickiej, na przedpolach Warszawy i okolicznych terenach rozegrała się bitwa warszawska. Punktem zwrotnym walk była bitwa o Radzymin, po której kontrofensywa Piłsudskiego znad Wieprza zadecydowała o zwycięstwie.
Information icon.svg Osobny artykuł: Bitwa warszawska 1920.
16 grudnia 1922 w Warszawie zginął od kuli zamachowca Gabriel Narutowicz, pierwszy prezydent II Rzeczypospolitej. W maju 1926 w stolicy miały miejsce bratobójcze walki między oddziałami lojalnymi wobec ówczesnego prezydenta Stanisława Wojciechowskiego a zwolennikami przejmującego władzę marszałka Józefa Piłsudskiego. Bilans dwudniowych walk, określanych jako przewrót majowy, wyniósł 379 zabitych i 920 rannych.
Information icon.svg Osobny artykuł: Przewrót majowy.
Plac Teatralny w Warszawie, po lewej pałac Jabłonowskich, ok. 1925
Warszawa i przedmieścia, 1929
Warszawa, plac Krasińskich, ok. 1930 (w głębi pałac Krasińskich)
W latach 1924-1930, na skutek dobrej koniunktury, majątek miasta uległ dwukrotnemu zwiększeniu. Umożliwiło to realizację kluczowych dla rozwoju miasta przedsięwzięć. Impulsem dla modernizacji miasta była amerykańska pożyczka dolarowa, zrealizowana w 1928 na kwotę 10 milionów dolarów. W latach 1927-1929 rozbudowano infrastrukturę komunalną, w efekcie uzyskując nowych 71 kilometrów sieci wodociągowej, 24 km kanalizacyjnej, 48 km sieci tramwajowej oraz 50 km sieci gazowniczej. W tym okresie oddano również do użytku 24,3 tys. nowych izb mieszkalnych i wybudowano 53 nowych gmachów użyteczności publicznej. Do 1928 liczba izb szkolnych, w stosunku do poziomu z 1918, wzrosła z 37 do 380 a produkcja energii elektrycznej wzrosła z 22 mln kWh do 100 mln kWh. W 1921 otworzono pierwszy zaimprowizowany cywilny port lotniczy (normalna komunikacja lotnicza działała dopiero od 1925, od 1929 obsługiwana przez Polskie Linie Lotnicze LOT).
W 1925 opracowano również pierwsze projekty warszawskiego metra[3] (tzw. Metropolitanu), które pozostały jednak w fazie planów (wykonano jedynie próbne wiercenia, przygotowano mapy i opisy techniczne warunków geologicznych). 18 kwietnia 1926 dokonano otwarcia pierwszej warszawskiej stacji radiowej, korzystającej z dwóch nadajników – od grudnia 1926 nadawała radiostacja Warszawa II w forcie Mokotowskim, a od 1931 ogólnokrajowa radiostacja o większej mocy Warszawa I w Raszynie, obejmującą zasięgiem 90% terytorium II Rzeczypospolitej. Rozwój Warszawy został zahamowany w latach 1929-1933, kiedy doszło do światowej zapaści gospodarczej, zwanej wielkim kryzysem.
W 1934 obóz rządowy zawiesił działalność samorządu miejskiego i powołał na stanowisko prezydenta komisarycznego Stefana Starzyńskiego, który pełnił tę funkcję do 27 października 1939, to jest do momentu aresztowania go przez Gestapo. Stefan Starzyński zyskał uznanie jako sprawny administrator, w założeniach z 1934 przewidywał on ustabilizowanie budżetu miejskiego (drogą oddłużenia i oszczędności), ożywienie ruchu budowlanego i inwestycyjnego, podniesienie estetyki miasta oraz walkę z biurokratyzmem, protekcjonizmem i przerostami kadrowymi. Program ten został następnie rozwinięty w tzw. Czteroletni Plan Inwestycyjny Miasta Stołecznego Warszawy (na lata 1938/1939-1941/1942). Starzyńskiemu udało się opanować chaos w finansach miejskich, a zaoszczędzone środki przeznaczyć na inwestycje miejskie.
Plan Warszawy, 1935
Bilans działań prezydenta w tym zakresie zakończył się do 1939 wybudowaniem 30 gmachów szkolnych, modernizacją arterii wylotowych, aktywizację prywatnego ruchu budowlanego korzystającego z miejskich inwestycji (nowe osiedla mieszkaniowe na Żoliborzu, Saskiej Kępie, Mokotowie i Ochocie), poważną rozbudowę funkcji produkcyjno-usługowych większości przedsiębiorstw komunalnych, organizację Muzeum Narodowego (w nowym gmachu oddanym do użytku w 1938) oraz odbudowę obiektów zabytkowych, przebudową nowych ulic (w okresie 1934-1938 przybyło ponad 2 mln metrów kwadratowych wybrukowanych ulic), a także zmeliorowanie znacznych obszarów Bielan, Marymontu, Powązek, Woli, Ochoty, Czerniakowa, Saskiej Kępy, Grochowa i Bródna.
Stefan Starzyński, prezydent miasta Warszawy w latach 1934-1939
Poprawiono również wygląd estetyczny głównych ulic miasta (akcja nasadzania arterii miejskich drzewami, zazielenienie pustych przestrzeni poprzez tworzenie parków – m.in. park Sowińskiego, park Dreszera, Zieleniec Wielkopolski, Skarpa na Dynasach, park w Forcie Legionów). Starzyński przeprowadził także akcję umocnienia lokalnego patriotyzmu mieszkańców Warszawy (co miało duże znaczenie dla postawy warszawiaków we wrześniu 1939), jednocześnie swoimi działaniami dla miasta zwiększając zainteresowanie opinii publicznej sprawami warszawskiej urbanistyki.
Bardzo szybko zmieniał się wygląd Warszawy, zwłaszcza śródmieścia. Popularna była zabudowa plombowa, czego przykładem może być wzniesiony w 1939 r. budynek PKO na ul. Marszałkowskiej. W latach 1931-1934 zbudowano przy placu Napoleona najwyższy budynek w Polsce, szesnastopiętrowy gmach, siedzibę towarzystwa ubezpieczeniowego Prudential. W 1932 r. otwarto Instytut Radowy, a w 1938 r. rozpoczęto udane eksperymenty z Telewizją. W latach trzydziestych rozpoczęto budowę dworca głównego, który był najnowocześniejszym dworcem w Europie. Warszawa była wówczas nazywana Paryżem Północy, asfaltowano ulice, zbudowano nowe lotnisko na Okęciu.
Niepowodzeniem zakończyły się natomiast próby zlikwidowania dualizmu władzy (dzielonej pomiędzy Komisarzem Rządu na m. st. Warszawę i prezydenta Warszawy). Część założeń planu Starzyńskiego, na skutek nierealnych założeń wpływów finansowych do kasy miasta oraz niespodziewaną wojnę, nie została zrealizowana, m.in. plany przebudowy Śródmieścia oraz wybudowania arterii środkowej N-S i arterii W-Z (z Woli na Pragę).
Okres międzywojenny był kontynuacją dynamicznego rozwoju stolicy, która w 1939 osiągnęła 1350 tys. mieszkańców. Realizację dalekosiężnych planów prezydenta przerwał najazd wojsk hitlerowskich na Polskę 1 września 1939.
Wielka Synagoga w Warszawie, wysadzona w powietrze z rozkazu Jürgena Stroopa dnia 16 maja 1943
W okresie międzywojennym Warszawa była największym skupiskiem ludności żydowskiej w Europie oraz centrum kultury żydowskiej. Liczba Żydów w 1918 wynosiła pk. 310 tys. ludzi, aby w 1938 osiągnąć poziom 375 tys. ludzi. Zamieszkiwali oni głównie obszar północny miasta, stanowiąc zdecydowaną większość okręgów Muranowa, Powązek, Leszna i Grzybowa. Działały żydowskie partie polityczne (formacje prawicowe ortodoksów i syjonistów, centrowe folkistów oraz lewicowe Poalej Syjon i Bund), organizacje społeczne i szkoły (Zarząd Gminy w 1937 prowadził ok. 100 oddziałów podstawowych szkół religijnych, kilkanaście żłobków, przedszkoli i 2 szkoły zawodowe), działały liczne drukarnie i wydawnictwa, wydawano dzienniki (m.in. Gazeta Ludowa – "Folkscajtung" oraz Dziś – "Haint"). Działał także Warszawski Żydowski Teatr Artystyczny Idy Kamińskiej i Warszawski Nowy Teatr Żydowski. Od 1926 funkcjonował w Warszawie Instytut Judaistyczny, gdzie działalność prowadzili historycy żydowscy m.in. Majer Bałaban i rabin Mojżesz Schorr. Istniało wiele znaczących budowli sakralnych, największą z nich była Wielka Synagoga, zniszczona przez Niemców 16 maja 1943.
II wojna światowa [edytuj]
Order Virtuti Militari nadany miastu 9 listopada 1940
1 września rozpoczęło się lotnicze bombardowanie Warszawy przez samoloty niemieckie; naloty trwały do kapitulacji miasta. Warszawa była broniona pod dowództwem gen. Waleriana Czumy (3 września został mianowany komendantem obrony miasta stołecznego), oraz gen. Juliusza Rómmla (od 8 września dowódcy Armii Warszawa). Z 6 na 7 września 1939 Warszawę opuścił Naczelny Wódz, przystąpiono do ewakuacji: sprzętu i amunicji z centralnych magazynów Warszawy i okolic oraz personelu obydwu głównych szpitali wojskowych, a także Dowództwa Okręgu Korpusu. Osłabiło to bardzo i tak niewielki potencjał obronny Warszawy. Przeciwko chaosowi ewakuacyjnemu wystąpił Stefan Starzyński i nie mając formalnych uprawnień, przejął pełnię władzy cywilnej, a dla zabezpieczenia porządku publicznego powołał Straż Obywatelską. Jako cywilny komisarz obrony Warszawy powołał także dnia 6 września 1939, formację ochotniczą Robotniczą Brygadę Obrony Warszawy. 8 września Armia Warszawa została utworzona dla obrony miasta. 9 września od strony Ochoty i Rakowca nastąpił atak niemieckiej 4. Dywizji Pancernej na Warszawę, pod dowództwem gen. Reinhardta. Szturm na Ochotę napotkał na silny opór oddziałów polskich, dowodzonych przez płk. Mariana Porwita (dowódcy obrony odcinka "Warszawa-Zachód"). Próba zajęcia miasta z marszu nie powiodła się, 9 września o godz 9:45 Niemcy wycofali się na przedpola Warszawy, tracąc 63 czołgi (spośród 120 rzuconych do walki).
Płonący Zamek Królewski w Warszawie po niemieckim ostrzale artyleryjskim i nalocie bombowym w dniu 17 września 1939
14 września 1939 zamknęło się niemieckie okrążenie wokół Warszawy. Wobec niepowodzenia pierwszych ataków na miasto, Wehrmacht przystąpił do regularnego oblężenia stolicy, rozpoczynając ostrzał artyleryjski siłą ok. 1000 dział zgromadzonych wokół miasta. Jednocześnie trwały intensywne naloty bombowe. 17 września spłonął Zamek Królewski, trafiony pociskami artyleryjskimi i bombami lotniczymi. 20 września Warszawa doświadczyła jednego z największych nalotów, zbombardowano Powiśle, Stare Miasto oraz dzielnice północne. Dowódca 8. Armii niemieckiej, gen. Blaskowitz, nakazał niszczenie ogniem artyleryjskim urządzeń komunalnych Warszawy – w efekcie w mieście przestały funkcjonować wodociągi, kanalizacja, wstrzymano dostawy prądu (po zniszczeniu 23 września Elektrowni Powiśle), zabrakło wody, informacji radiowej i prasowej. Główne natarcie niemieckie rozpoczęło się 25 września. Do dnia 27 września wszystkie dotychczasowe niemieckie ataki zostały skutecznie powstrzymane, jednak trudna sytuacja zaopatrzeniowa i ogólne położenie ludności cywilnej przyspieszyły decyzję o zaprzestaniu walk. Obrona Warszawy trwała do honorowej kapitulacji 28 września 1939, jednak część oddziałów nie zaakceptowała decyzji o złożeniu broni, a wśród oficerów polskich zdarzały się nawet przypadki samobójstw. Oddziały niemieckie wkroczyły do Warszawy 1 października 1939.
Information icon.svg Osobny artykuł: Obrona Warszawy (1939).
W ciągu września 1939, w wyniku ostrzału artyleryjskiego i nalotów bombowych na dzielnice mieszkalne i szpitale, zginęło lub zostało rannych ok. 67 000[3] osób (śmierć poniosło 6 tys. żołnierzy, 25 tys. cywilów, rannych zostało 16 tys. żołnierzy oraz 20 000 osób cywilnych)[3]. Zniszczonych zostało 10, 6% substancji miejskiej (głównie budynków), w tym 250 większych i średnich zakładów przemysłowych na terenie miasta[3].
Okupacja [edytuj]
Defilada wojsk niemieckich w zdobytej Warszawie w 1939
W 1939 rozpoczęła się pięcioletnia okupacja miasta, które straciło swój status stolicy i weszło w skład Generalnego Gubernatorstwa. Od pierwszych dni hitlerowcy przeprowadzali aresztowania i potajemne mordy, m.in. w ogrodach sejmowych. W nocy z 26 grudnia na 27 grudnia 1939 rozstrzelano 107 osób w masakrze wawerskiej. Więźniów politycznych przetrzymywano na Pawiaku, skąd odsyłani byli w miejsca egzekucji w okolicach Warszawy i do obozów koncentracyjnych. Ogółem przez Pawiak przeszło ok. 100 tys. mężczyzn i 20 tys. kobiet. W okresie od grudnia 1939 do lipca 1941 Niemcy rozstrzelali w Palmirach co najmniej 1700 osób, głównie przedstawicieli inteligencji. Następne potajemne egzekucje warszawiaków przeprowadzano w tzw. warszawskim pierścieniu śmierci (m.in. Lasy Kabackie, Lasy Chojnowskie), oraz innych miejscowościach nieopodal Warszawy. W tym okresie do obozów koncentracyjnych wysłano w sumie ok. 60 000 mieszkańców miasta, w większości inteligencji warszawskiej – w 1939 znajdowało się w Warszawie 122,8 tys.[3] inteligencji (w tym pracownicy umysłowi), a w październiku 1941 – 61,2 tys.[3] osób spośród tej grupy społecznej[3].
KL Warschau – niemiecki obóz koncentracyjny na terenie Warszawy, zdjęcie lotnicze z listopada 1944[12][13]
Nazistowski projekt urbanistyczny, przewidujący 10-krotne zmniejszenie powierzchni Warszawy, z 6 lutego 1940, tzw. Plan Pabsta
Od jesieni 1943, w ruinach zlikwidowanego i zrównanego z ziemią getta, przeprowadzano zbiorowe morderstwa ludności polskiej. Część egzekucji na cywilnych mieszkańcach miasta przeprowadzano publicznie, na ulicach Warszawy. Do połowy 1944 zginęło w nich co najmniej 8400 osób[9]. Nazwiska ofiar ogłaszano przez megafony i podawano do publicznej wiadomości na specjalnych plakatach. Miejscem tortur więźniów i ludzi zatrzymanych w tzw. łapankach, stało się więzienie Gestapo w Alei Szucha. Wiele tysięcy warszawiaków wysłano w tym czasie na roboty przymusowe do Rzeszy lub do obozów koncentracyjnych.
Terror, który był metodą rządzenia w okupowanym mieście, spotkał się z oporem znacznej części warszawiaków. Jego intensywność i różnorodność form, jak masowe akcje zbrojne, mały i duży sabotaż, tajna działalność oświatowo-kulturalna, ratowanie zabytków, uczyniły Warszawę siedzibą władz Polskiego Państwa Podziemnego i Komendy Głównej Armii Krajowej. W okresie 1944-1945 w mieście funkcjonowała Rada Jedności Narodowej, ośrodki kierownicze innych tajnych organizacji wojskowych oraz działających w konspiracji stronnictw i grup politycznych. Od 1943 funkcjonowała również ekspozytura sowiecka – Krajowa Rada Narodowa.
Na terenie Warszawy pojawiały się również próby niewolniczego wykorzystania siły roboczej mieszkańców. Niemcy założyli w Warszawie szereg obiektów obozowych, zebranych w 1943 pod nazwą obóz koncentracyjny KL Warschau, w którym jako podobozie Majdanka lub przez krótki czas obozie samodzielnym, prócz wykorzystania niewolniczej siły roboczej dochodziło do ludobójstwa. W obozie zginęło co najmniej kilkadziesiąt tysięcy[14] mieszkańców Warszawy.
Eksterminacja ludności Warszawy w KL Warschau była związana z planami realizacji projektu zburzenia Warszawy i zamienienia jej w prowincjonalne miasto niemieckie liczące ok. 100 000 ludzi (wybudowane dla elity nazistowskiej zarządzającej podbitymi terenami na wschodzie) – służyły temu celowi zarówno rozkaz Adolfa Hitlera aby nie odbudowywać Warszawy ze zniszczeń wojennych z 1939 roku, traktowanie miasta jedynie jako siedziby władz okupacyjnych jednego z 5 dystryktów Generalnego Gubernatorstwa, oraz opracowany przez niemieckich architektów tzw. Plan Pabsta, przewidujący wyburzenie całych dzielnic miasta i likwidację zabytków kultury polskiej (m.in. w miejscu zburzonego Zamku Królewskiego w Warszawie miała być wystawiona Hala Kongresowa NSDAP (niem. Parteivolkshalle) lub Hala Ludowa (niem. Volkshalle)).
Information icon.svg Osobny artykuł: Plan Pabsta.
Getto warszawskie [edytuj]
Żydzi pojmani przez SS w trakcie powstania w getcie warszawskim, 1943
Zniszczone przez Niemców getto warszawskie w 1945, widok w kierunku wschodnim
W październiku 1940 hitlerowcy zorganizowali w Warszawie getto oficjalnie nazywane Żydowską Dzielnicą Mieszkaniową, w którym zamknięto ok. 410 000 Żydów. Na skutek przesiedleń z innych gett wkrótce liczba ta przekroczyła 500 000 ludzi. Było to największe wyodrębnione skupisko ludności żydowskiej nie tylko na ziemiach okupowanej Polski, lecz także Europy będącej we władaniu nazistów. W wyniku ludobójczych warunków bytowania i głodu (w 1941 norma żywnościowa dla Żydów w getcie wynosiła 183 kalorie, w porównaniu do 2613 dla Niemców[3]) do połowy 1942 zginęło w nim ponad 100 000 Żydów[3]. W akcji likwidacyjnej rozpoczętej w lecie 1942 Niemcy wywieźli 312 000 mieszkańców getta warszawskiego do obozu zagłady w Treblince, gdzie zostali wymordowani.
Polskie podziemie organizowało pomoc dla warszawskich Żydów, zamkniętych w getcie warszawskim. 15 października 1941 Niemcy wydali rozporządzenie o karze śmierci dla Żydów opuszczających getto oraz dla Polaków udzielających im pomocy.
19 kwietnia 1943 wybuchło powstanie w getcie warszawskim wywołane przez żydowskie oddziały ŻZW Pawła Frenkla i ŻOB-u Mordechaja Anielewicza, będące aktem desperacji wobec decyzji władz niemieckich o ostatecznej likwidacji ludności getta. Powstanie wybuchło, gdy w getcie pozostało już niewielu ludzi, jednak kilkadziesiąt tysięcy jego mieszkańców zginęło podczas pacyfikacji. 8 maja w otoczonym przez Niemców schronie przy ul. Miłej 18 zginęła śmiercią samobójczą większość z dowództwa powstania.
Rozbite oddziały bojowników ŻOB i ŻZW, pozbawione przywództwa, prowadziły na własną rękę walkę w ruinach, piwnicach i kanałach jeszcze przez parę tygodni. Pomocy walczącym Żydom udzielało polskie podziemie i warszawiacy. Po stłumieniu oporu ludność żydowska została ostatecznie wywieziona, a ta część miasta, na której istniało getto, została dosłownie zrównana z ziemią. Nie pozostawiono tam nawet ruin domów.
Information icon.svg Osobne artykuły: Powstanie w getcie warszawskim, Getto warszawskie.
Powstanie warszawskie [edytuj]
Barykada powstańcza na pl. Napoleona (obecnie pl. Powstańców Warszawy)
Powstańcy warszawscy w zdobytym niemieckim transporterze opancerzonym Sd.Kfz.251
Kulminacją działań warszawskiego podziemia było powstanie, które rozpoczęło się 1 sierpnia 1944 na rozkaz Komendanta Głównego AK gen. Tadeusza Komorowskiego-Bora. Powstanie było konfrontacją militarną podziemia z siłami okupanta niemieckiego, było również rozpaczliwą, ostatnią i najpoważniejszą próbą obrony wizji II Rzeczypospolitej.
Warszawiacy spontanicznie angażowali się w walkę. Szybko uruchomiono prasę powstańczą, radio Błyskawicę, pocztę harcerską. Powstała Pomocnicza Wojskowa Służba Kobiet (PWSK). Mimo mizernego uzbrojenia i aprowizacji, powstańcy i cywilni mieszkańcy Warszawy odznaczyli się niebywałą wolą walki i bohaterstwem. Po podpisaniu aktu kapitulacyjnego 2 października Niemcy w akcie zemsty zrównali miasto z ziemią, a ludność, która nie mogła uciec, została masowo wywieziona do obozów.
W okresie 5 sierpnia-25 sierpnia 1944 miały miejsce masowe zbrodnie niemieckie na cywilnych mieszkańcach Warszawy – największe z nich to rzeź Woli (ok. 40 000 ofiar śmiertelnych), rzeź Ochoty (ok. 10 000 pomordowanych), a także szereg innych zbrodni o mniejszej skali.
Szacuje się, że powstanie kosztowało życie 16 tys. powstańców i ok. 150 tys. ludności cywilnej. Po klęsce powstania Niemcy systematycznie niszczyli Warszawę, w rezultacie Śródmieście zostało zniszczone niemal w 100%. Według szacunków powojennych około 80-85% miasta (w tym 90% przemysłu, 72% zabudowy mieszkalnej, 90% dóbr kultury narodowej i zabytków), zostało zburzone w wyniku działań wojennych, współcześnie liczba ta jest kwestionowana i szacowana na ok. 70%[15]. Ludność cywilna (550 000 z Warszawy i 100 000 z okolic miasta[3]), została skierowana do obozu dla uchodźców w Pruszkowie, z czego ok. 90 tys. ludzi wywieziono na roboty przymusowe w głąb Niemiec, a 60 000 do obozów koncentracyjnych Ravensbrück, Auschwitz i Mauthausen (poważna część z tej grupy zginęła w obozach[3], nie doczekawszy końca wojny).
Niemcy grabiący zbiory Zachęty, 1944
W czasie okupacji niemieckiej, w latach 1939-1945, zginęło ok. 700 000[16] warszawiaków, czyli więcej niż wyniosły łączne straty wojenne w ludziach USA i Wielkiej Brytanii w czasie II wojny światowej. Według zweryfikowanych szacunków z 2004, wartość strat materialnych stolicy w okresie II wojny światowej, wyniosła ogółem 45 miliardów dolarów[17].
Information icon.svg Osobne artykuły: Powstanie warszawskie, Wypędzenie ludności Warszawy, Zburzenie Warszawy, Skutki powstania warszawskiego.
Warszawa powojenna [edytuj]
Jednostki 1 Armii WP zajęły lewobrzeżną Warszawę 17 stycznia 1945, choć prawobrzeżna Praga zajęta została już 14 września 1944 roku. Za nimi do zrujnowanego i opustoszałego miasta przeniosły się proradzieckie władze polskie. W połowie 1945 Warszawę zalegało 20 milionów metrów sześciennych[16] gruzu (w większości w rejonie Śródmieścia i sąsiednich dzielnic), oraz 100 000 min i niewybuchów[18].
Podjęto uchwałę o odbudowie Warszawy jako stolicy Polski – 3 lipca 1947 roku Sejm Ustawodawczy uchwalił ustawę o odbudowie Warszawy, powierzając koordynację prac Naczelnej Radzie Odbudowy m.st. Warszawy. Ludność masowo powracała do Warszawy. W mieście miały siedzibę władze polityczne (KRN i Rząd Tymczasowy) oraz partyjne (PPR, PPS, PSL, SD, SL, SP). Schyłek pozornego pluralizmu politycznego nastąpił w dniu 15 grudnia 1948, gdy w czasie tzw. Kongresu Zjednoczeniowego w gmachu Politechniki Warszawskiej utworzono PZPR, co faktycznie potwierdzało dominację ugrupowań komunistycznych poprzez przejście do systemu monopartyjnego. Przedwojenna demokratycznie wybierana Rada m.st. Warszawy została zastąpiona Warszawską Radą Narodową z partyjnej nominacji. Z nominacji partii byli też prezydenci Warszawy.
Warszawa w okresie powojennym, podczas tzw. ery stalinizmu, była miejscem procesów politycznych, organizowanych przez komunistów członkom opozycyjnych ugrupowań i organizacji – procesu WiN (1947), procesu PPS-WRN z Kazimierzem Pużakiem (1948), procesu Tatara (1951), procesu bpa Czesława Kaczmarka (1953). Działania NKWD i aparatu bezpieczeństwa uniemożliwiały powrót wielu żołnierzom AK. Represjom służyło także więzienie polityczne Urzędu Bezpieczeństwa na ul. Rakowieckiej (więzienie mokotowskie), więzienie UB w Miedzeszynie[9], więzienie NKWD w Rembertowie[9] oraz podobne na Służewcu przy ul. Kłobuckiej[9], gdzie więziono członków organizacji niepodległościowych.
Odbudowa [edytuj]
Stolica Polski Warszawa w styczniu 1945 – w większości zniszczona na skutek celowych działań okupanta niemieckiego
W 1945 utworzono Społeczny Fundusz Odbudowy Stolicy. Z uwagi na poważne zniszczenia wojenne, dyskutowano początkowo czasowe, a później ostateczne przeniesienie stolicy państwa do Krakowa, Łodzi lub Poznania. Pomysł ten jednak upadł, z uwagi na względy kulturalne, historyczne oraz lokalizację geograficzną miasta. 14 lutego 1945 powołane zostało Biuro Odbudowy Stolicy (BOS) pod kierownictwem Romana Piotrowskiego, z faktycznie dominującą rolą Józefa Sigalina[15]. BOS było wówczas zdominowane przez architektów będących pod wpływem przedwojennej awangardy, o poglądach radykalnych lub nawet bliskich komunizmowi – co miało wpływ na kształt projektów odbudowy Warszawy, a także pospieszną rozbiórkę zabytków które niejednokrotnie można było uratować[15]. Według wydanego drukiem w 1947 raportu architekta Sigalina, którego cały nakład (10 000 egzemplarzy) w 1948 został zniszczony z polecenia władz, możliwe było odbudowanie stolicy zgodnie z tradycją architektoniczną przedwojennej Warszawy[15].
BOS, na którego decyzje miała wówczas istotny wpływ polityka partii komunistycznej, wybrał wariant przeciwny, oparty na doktrynie tzw. realizmu socjalistycznego, cechujący się brakiem zrozumienia dla architektury z przełomu XIX i XX wieku, planowaniem przestrzennym (z naciskiem na skrajny funkcjonalizm), kierując się regułą radykalnego rozluźnienia dotychczasowego charakteru zabudowy miejskiej (które określono jako "kapitalistyczne"), co oznaczało radykalną zmianę przedwojennego układu urbanistycznego Warszawy. Zamierzenia te ułatwiały cechy nowego ustroju, które przewidywały dominującą rolę państwa oraz faktyczną politykę wywłaszczeniową (dzięki wprowadzeniu dekretu o komunalizacji gruntów warszawskich, tzw. Dekretu Bieruta z 26 października 1945: "O własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy"). Dzięki sprzeciwowi wielu osobistości życia publicznego, m.in. Jana Zachwatowicza[15], udało się jednak zachować wiele najważniejszych zabytków, niedopuszczając do całkowitej dewastacji historycznie i kulturowo istotnych obiektów.
Do 1952, pod kierunkiem ok. 1400 specjalistów wszystkich dziedzin zgromadzonych w BOS (m.in. architekci, urbaniści, socjolodzy, ekonomiści, prawnicy itd.), w 1953 odbudowano Stare Miasto, a następnie Krakowskie Przedmieście i Nowy Świat, a także części ulic Miodowej, Długiej, Senatorskiej oraz placów Teatralnego i Bankowego – jednak niekonsekwentnie, częściowo i w luźny sposób nawiązując do przedwojennej zabudowy, czasami nawet w dość poważnym stopniu zmieniając ich przedwojenny charakter. Mimo tego Stare Miasto, w 1980 wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO, stanowi jedyny w świecie (w tej skali) przykład planowej odbudowy ze zniszczeń. Bezcennymi źródłami były zachowane liczne panoramy miasta i pejzaże (m.in. Canaletta).
W latach 1947-1949, zrealizowano największą inwestycję urbanistyczną, Trasę W-Z (z tunelem przebitym pod ul. Miodową i Krakowskim Przedmieściem). Przykładem obowiązującej wówczas doktryny socrealizmu w architekturze, stała się wybudowana w latach 1950-1952, Marszałkowska Dzielnica Mieszkaniowa (MDM) oraz osiedle Muranów (1948-1952). W podobnym stylu utrzymany był Pałac Kultury i Nauki, wybudowany w latach 1951-1953 (ukończony w 1955), który z czasem stał się jednym z symboli ery stalinizmu. W latach 1954-1955 został również wybudowany Stadion Dziesięciolecia. Centrum miasta uległo istotnym przeobrażeniom w latach 1960-1969, gdy wybudowano tzw. Ścianę Wschodnią. Ostatnim znaczącym etapem odbudowy Warszawy, była jak dotąd odbudowa Zamku Królewskiego. W tym celu w 1971, dzięki inicjatywie i zabiegom Stanisława Lorentza, powołano Obywatelski Komitet Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie. Odbudowa obiektu została ukończona w 1974, jednak prace wykończeniowe i wyposażanie wnętrz, trwały z przerwami do roku 1988.
Dzisiejsza Warszawa jest jednak zupełnie innym miastem niż miasto przedwojenne. Tylko niektóre dzielnice zachowały swój przedwojenny charakter, a obecny kształt urbanistyczny miasta jest całkowicie odmienny od zabudowy sprzed zniszczeń. Szlaki komunikacyjne biegną w innych kierunkach, a wiele głównych przedwojennych ulic jest dziś ulicami peryferyjnymi. Zmieniło się również przeznaczenie różnych fragmentów miasta. Nawet architektura tych budynków, które odrestaurowano, lub odbudowano, jest odmienna od wcześniejszej. Fasady zabytkowych budynków są z reguły oszczędniejsze, stylizowane na inne epoki, same budynki mają często inną ilość pięter, lub są odbudowane częściowo, a kwartałom budynków brakuje zaplecza (brak oficyn, inne szlaki komunikacyjne w otoczeniu, inne doświetlenie czy zagęszczenie sąsiednich budowli).
Miasto bezpowrotnie utraciło swój dawny charakter, zaletą współczesnej Warszawy jest za to jeden z najlepszych układów komunikacyjnych wśród wielkich współczesnych miast europejskich – nie biorąc pod uwagę złego stanu dróg i szczegółowych rozwiązań samych skrzyżowań. Obecny, korzystny układ głównych ulic w Śródmieściu miasta uzyskano metodą masowych wyburzeń ocalałych budynków. Ponadto w latach bezpośrednio po wojnie wyburzono wiele ocalałych lub nadających się do remontu budynków.
Historia najnowsza [edytuj]
Okrągły Stół
W 2 połowie XX wieku Warszawa odgrywała wiodącą rolę w Polsce. Działały organizacje społeczne, kulturalne, naukowe oraz związki zawodowe. Warszawa była miejscem praktycznie wszystkich oficjalnych wydarzeń politycznych – zjazdów PZPR, pochodów pierwszomajowych czy przyjmowania zagranicznych delegacji.
Równie znaczącą rolę Warszawa odgrywała w sferze gospodarczej – tutaj miały siedzibę centrale wielkich przedsiębiorstw i zapadały tu decyzje na szczeblu krajowym i międzynarodowym. Pomimo tak dominującej roli i znacznego potencjału rozwojowego, Warszawa nie była wówczas centrum polskiego życia kulturalnego. Wiele znaczących wydarzeń kulturalnych odbywało się poza stolicą – w Krakowie, Wrocławiu, Poznaniu czy Łodzi.
Ważniejsze wydarzenia w historii najnowszej Warszawy:
* 31 sierpnia 1945 – w Warszawie, decyzją KRN, stolicy nadano Order Krzyża Grunwaldu I klasy.
* 22 lipca 1946 – oddanie do użytku mostu Poniatowskiego.
* 22 lipca 1949 – oddanie do użytku Trasy W-Z.
* 16-21 listopada 1950 – trwały obrady II Światowego Kongresu Obrońców Pokoju.
* 22 lipca 1952 – ukończenie budowy placu Konstytucji.
* 25 października 1952 – Doświadczalna Stacja Telewizyjna Instytutu Łączności, zlokalizowana przy ul. Ratuszowej 11 w Warszawie, wyemitowała pierwszy w powojennej Polsce eksperymentalny program telewizyjny[19], odbierany na 24 odbiornikach.
* 22 lipca 1953 – zakończenie odbudowy Rynku Starego Miasta.
* 14 maja 1955 – w Warszawie został podpisany Układ Warszawski.
* 24 października 1956 – na wiecu na placu De
Legendy
Złota Kaczka
Żył raz sobie wśród zastępów wojska czwartackiego jeden wojak o duszy bardzo swawolnej, ale wielkiego serca. Wszędzie znajdował kompanów do dzbana i w każdej sytuacji miejsce do spania.
Bałamucił białogłowy, wszędzie pozostawiał tuzin złamanych serc, nie troszczył się o dzień dzisiejszy i jutrzejszy.
Ale oczywiście nie wszyscy mają to szczęście przez całe życie przejść jak motyl, w pewnej chwili karta się odwraca, gwiazda się przesuwa.
Razu pewnego nasz wojak beztrosko przemierzając na skróty Rynek, pobrzękując szabelką u boku przywieszoną, znajome odgłosy w oddali usłyszał.
Oczywiście mimo wszystko dając ciekawości upust kroki swoje skierował w sam środek karczmianego, znajomego hałasu, dymu i zapachu. Połaskotała go w gardle znana woń palonej gorzałki wszelakiej.
Wkroczył w grono znanych kompanów, którzy to już od samego rana czcili uroczystość zaręczyn, i stąd też przed przybyszem pojawiło się od razu kilka napełnionych dzbanów.
Szybko stanem upojenia do towarzyszy miał dołączyć.
Kiedy to już tym i owym języki namoczone odpowiednio zostały, co poniektórzy już podśpiewywać poczęli albo im na opowiadanie baśni się zbierało.
A krążyła wśród wszystkich jedna taka, z której tylko sam wojak miał śmiałość się podśmiewywać kiedy innym ona spokoju nie dawała.
Podobno pod pałacem w podziemiach na Ordynackiej Królewna w Złotą Kaczkę zaklęta na odczarowanie czeka.
Odczarowania ma dokonać prosty chłopak ze Starego Miasta wprzódy oczywiście groźną walkę ze strażnikiem diabłem stoczywszy.
Znalazł się wśród towarzystwa taki, który podjudziwszy ambitnego młodzieńca, zakładem do nocnej wyprawy w podziemia go nakłonił.
Honor żołnierski i odwaga wewnętrzna młodzieńca nie pozwalały mu na wycofanie się z zakładu, czego jednak nie zamierzał czynić.
Dnia następnego, po zmroku, młodzieniec ruszył błotnistą, trudną do przebycia drogą do opuszczonego pałacu. Otuchy dodawał tylko wysoko i blado świecący księżyc, nieznacznie rozpraszając ciemności nocy.
Kiedy już znalazł się wojak u wylotu lochu, zapalił niesioną ze sobą lampę, poprawił szabelkę, pistolet i wbrew pozorom, z trwożnym sercem wszedł do środka. Ząb o ząb począł mu dzwonić i nie wiadomo czy ze strachu, czy faktycznie panującego chłodu.
A strach mógł każdego obejść, bo w korytarzu podziemi panowało takie echo, iż nawet najsłabszy oddech jaki wydobył się z piersi junaka, tworzył olbrzymi hałas.
W labiryncie korytarzy i wyżłobionych nisz skalnych błądził nasz bohater i powoli począł tracić nadzieję, iż światło dzienne jeszcze kiedyś ujrzy.
Panująca atmosfera i efekt echa stwarzały wrażenie, iż w każdym z wyłomów uwięziona została grzeszna dusza. Nic to jednak, zapalczywość bowiem była w nim tak wielka, że gdyby mu sił zabrakło, szedłby na kolanach. Niedługo o tym myślał, bo poczęły drogę mu zastępować jakieś stwory i strachy, które z czasem stawały się bardziej ohydne.
Sam ich widok, nie mówiąc o dotyku, o zwrot spożytego jadła prowadził.
Ale oto nagle jego oczom ukazał się widok przecudny. Wielka grota kryształem lśniąca i zimna a na środku jeziorko małe z przeźroczystą wodą i cel wyprawy młodzieńca - Złota Kaczka. Blask, jaki bił od Kaczki oślepił wojaka - i nie dziwota - bo nie tylko na dziwnie długiej kaczej szyi i nogach pełno drogiej biżuterii wisiało, ale również każde pióro brylantem było ozdobione.
Nogi mu się również lekko ugięły, gdy usłyszał dźwięczny głos cennego ptaka. Dźwięczny, ale i wielce rzewny, bo oto tłumacząc jak to strasznego diabelskiego czaru się pozbyć, łzy niewieście, wielkie roniła.
Zadanie bardzo trudne się jednak nie okazało, bo wydanie stu dukatów na hulanki, swawole i przyjemności to żywot codzienny młodego Czwartaka.
Z wielką pewnością sakiewkę do kieszeni wepchnął i do wykonania zadania z tym większą ochotą i chęcią się zabrać zamierzał.
Trudno mu jednak piękną Kaczkę opuszczać przychodziło, wzdychać bowiem poczęła jak zresztą każda Panna, do czego jednak młodzian był przyzwyczajony.
Do wyjścia jakoś łatwo drogę odnalazł. Tak jak przypuszczał, ranek już panował i na niedzielną mszę dzwoniono. Zaplanował i wykonał. Wszystkie bowiem pieniądze za dnia wydał na zabawę wraz z kompanami i popijanie wszystkiego, co karczmarz w komórce chomikował.
Z przekonaniem, iż pieniądze wszystkie już wydał, wybrał się młodzieniec w drogę powrotną do podziemnej pieczary.
Zapomniał jednak o starym, wytartym groszu, który gdzieś w kieszeni się zawieruszył, a wykonanie zadania dla odczarowania Królewny wyraźnie mówiło, iż wydatek na przyjemności w wysokości stu dukatów miał być wykonany "co do grosza".
Idąc w pełni zadowolony z siebie, napotkał na drodze w łachmany odzianego starca. Od razu ręka sama mu do kieszeni sięgnęła, po właśnie ten nieszczęsny pieniądz. Serce dzielnego wojaka okazało się większe od bohaterskiej duszy. Cóż bowiem winien ten stary ślepiec, że teraz z dawnej siły i młodości pozostało mu jedynie stare, zeschłe ciało zależne od dobrej woli ludzi. Wcisnął więc grosz w dłoń żebraka, a tkwiący mu ciągle przed oczami obraz Złotej Kaczki i bogactwa nagle znikł.
Nie poszedł już więc dzielny wojak do lochów na Ordynackiej, wiedział bowiem, iż nic nie pozostało po kryształowej grocie i Kaczce - Księżniczce. Kroki swoje skierował bowiem do pobliskiego Kościoła Świętego Krzyża i przed spowiednikiem swoje grzechy i zdarzenia wyznał.
Ale oczywiście jego grzechy nijak się miały do uczynku, jaki względem żebraka uczynił.
"Morał z tego - sami wiecie, źle jest żebrakom na świecie".
"Bazyliszek na Krzywym Kole"
Razu pewnego chłopcy terminujący się u szewca Pomykały na Podwalu zastanawiać się zaczęli, kogo lub czego w Warszawie bać się trzeba bąd? należy. Skąd to pytanie się zrodziło? Nie wiadomo. We Franku największy strach wzbudzała miotła pani majstrowej, ciężka ręka pana majstra, która to nie raz spadała na biedną głowę chłopaka. Bać się należy także niejakiego imć pana halabardnika Bartłomieja, który to zaraz za malutkiego psikusa przed ławę rajców ciągnie.
Ale w tym miejscu przypomniało się drugiemu - Jaśkowi - kogóż to jednak rzeczywiście bać się należy.
Jest bowiem przy Krzywym Kole stara, rozwalająca się kamienica, a w niej straszna piwnica. Podobno - wieść niesie - iż tę piwnicę zajął stwór okrutny, wykluty z jaja złożonego przez siedmioletniego koguta, a wysiedzianego przez jadowitego węża.
Wielu, jak powiadają, którzy zakradają się do owego smoczego lochu w poszukiwaniu skarbów, których jest tam podobno niezliczona ilość, znika bez wieści. Tak stało się z Kulawym Ziuto i kilkoma innymi złodziejaszkami. Jednak nie zastanawiali się nad tym dalej dwaj przyszli szewczykowie, w żołądkach głód poczuli i na ulicę Miodową na wspaniałe pierniczki się wybrali. Daleko jednak nie uszli, gdy przera?liwe wołanie o pomoc w okolicach Podwala usłyszeli. Jakieś nieszczęście się stało na Krzywym Kole.
Siedmioletn i syn wdowy Smolikowej bawiąc się nadmuchiwanym pęcherzem świńskim wpadł za tym pęcherzem do lochu, w którym okrutny stwór rezydował. Tłumu się zebrało co niemiara, po części jednak z ciekawości dla przekonania się, czy rzeczywiście legendarny potwór istnieje. A znalazł się w tym tłumie tylko jeden bohater, który Piotrusia uratować się odważył i postanowił. Obmyśliwszy plan misterny do kramu zlustrami szybko pobiegł i po chwili powrócił cały obwieszany lustrami i z garnkiem na głowie.
Tak się bowiem postanowił zabezpieczyć przed, podobno, śmiertelnym wzrokiem Bazyliszka.
Po kilku minutach grobowej ciszy w trakcie pobytu Franka w piwnicy bazyliszkowej, powrócił bohater z na poły omdlałym Piotrusiem na rękach.
A potwór? Bazyliszek zginął, jak wyznał Franek, od własnej broni, wzroku, który odbił się od frankowych lusterek. A samym bohaterem postanowiła zająć się rada miejska i co bogatsi mieszkańcy Warszawy.
Wysłać go do szkół postanowiono, ubierać, karmić i strzyc za darmo przez długie lata.
Od owego, pamiętnego dnia nikt już o Bazyliszku nie słyszał, ale za to jeszcze przez długie lata z ust do ust przekazywano mit o nim. Bardzo jest możliwe, że jeszcze opowiada się do dziś, np. przy kawiarnianych stołach "U Dekerta", w "Manekinie" czy w "Bazyliszku", ale ja rozmów nie podsłuchuję.
Legenda o Syrence Warszawskiej
Dawno dawno temu przypłynęły z Atlantyku na Bałtyk dwie siostry - syreny; piękne kobiety z rybimi ogonami, zamieszkujące w głębinach mórz.
Jedna z nich upodobała sobie skały w cieśninach duńskich i do tej pory możemy ją zobaczyć siedzącą na skale u wejścia do portu w Kopenhadze.
Druga dopłynęła aż do wielkiego nadmorskiego portu Gdańsk, a potem Wisłą popłynęła w górę jej biegu. Podobno właśnie u podnóża dzisiejszego Starego Miasta wyszła z wody na piaszczysty brzeg, aby odpocząć, a że miejsce spodobało się jej, postanowiła tu zostać.
Rychło rybacy zauważyli, że ktoś podczas ich połowu wzburza fale Wisły, plącze sieci i wypuszcza ryby z więcierzy. Ponieważ jednak syrena oczarowywała ich swym pięknym śpiewem, nic jej nie zrobili.
Pewnego razu bogaty kupiec zobaczył syrenę i usłyszał jej piękny śpiew. Szybko przeliczył, ile zarobi, jeżeli uwięzi syrenę i będzie ją pokazywać na jarmarkach. Podstępem ujął syrenę i uwięził ją w drewnianej szopie, bez dostępu do wody. Skargi syreny usłyszał młody parobek, syn rybaka i z pomocą przyjaciół w nocy uwolnił ją.
Syrena z wdzięczności za to, że mieszkańcy stanęli w jej obronie obiecała im, że w razie potrzeby oni też mogą liczyć na jej pomoc. I dlatego warszawska syrena jest uzbrojona - ma miecz i tarczę dla obrony naszego miasta.
LEGENDA - WARS I SAWA...
Dawno temu, kiedy nasz kraj pokrywała nieprzebyta puszcza, w samym jej sercu nad Wisłą żył młody rybak o imieniu Wars. Był człowiekiem pracowitym i pogodnym, toteż szczęście mu sprzyjało. Sam wyciosał łódź, często wypływał na połowy i nigdy nie wracał z pustymi rękami. Szczególnie lubił nocne wyprawy, kiedy na rzece panował niezmącony spokój a świat spowijała księżycowa poświata.
Pewnego razu, kiedy ukryty w trzcinach zarzucił sieci czekał na połów, zauważył prześliczną, długowłosą dziewczynę, której ciało od połowy stanowił rybi ogon. Syrena nieświadoma tego, że ją ktoś podgląda, zaczęła śpiewać. Na dźwięk jej głosu rybak zakochał się od pierwszego wejrzenia. Od tego czasu co noc pragnął ją zobaczyć, więc chował się w szuwarach i napawał się jej urodą i śpiewem. Wreszcie postanowił się ujawnić i wyznać jej miłość. Okazało się, że rybak też nie był obojętny syrenie. Wars poprosił ją o rękę, a ona zgodziła się i przybrała imię Sawa. Zgoda syreny na małżeństwo z człowiekiem sprawiła, że rybi ogon zamienił się w nogi.
Wkrótce w chacie nad rzeką odbyło się huczne weselisko Warsa i Sawy a oni żyli długo i szczęśliwie otoczeni szacunkiem ludzi. Po latach wokół ich domu powstała duża osada rybacka, którą na ich pamiątkę nazwano Warszawą. Tak powstał zalążek naszej stolicy.
Złota Kaczka
Żył raz sobie wśród zastępów wojska czwartackiego jeden wojak o duszy bardzo swawolnej, ale wielkiego serca. Wszędzie znajdował kompanów do dzbana i w każdej sytuacji miejsce do spania.
Bałamucił białogłowy, wszędzie pozostawiał tuzin złamanych serc, nie troszczył się o dzień dzisiejszy i jutrzejszy.
Ale oczywiście nie wszyscy mają to szczęście przez całe życie przejść jak motyl, w pewnej chwili karta się odwraca, gwiazda się przesuwa.
Razu pewnego nasz wojak beztrosko przemierzając na skróty Rynek, pobrzękując szabelką u boku przywieszoną, znajome odgłosy w oddali usłyszał.
Oczywiście mimo wszystko dając ciekawości upust kroki swoje skierował w sam środek karczmianego, znajomego hałasu, dymu i zapachu. Połaskotała go w gardle znana woń palonej gorzałki wszelakiej.
Wkroczył w grono znanych kompanów, którzy to już od samego rana czcili uroczystość zaręczyn, i stąd też przed przybyszem pojawiło się od razu kilka napełnionych dzbanów.
Szybko stanem upojenia do towarzyszy miał dołączyć.
Kiedy to już tym i owym języki namoczone odpowiednio zostały, co poniektórzy już podśpiewywać poczęli albo im na opowiadanie baśni się zbierało.
A krążyła wśród wszystkich jedna taka, z której tylko sam wojak miał śmiałość się podśmiewywać kiedy innym ona spokoju nie dawała.
Podobno pod pałacem w podziemiach na Ordynackiej Królewna w Złotą Kaczkę zaklęta na odczarowanie czeka.
Odczarowania ma dokonać prosty chłopak ze Starego Miasta wprzódy oczywiście groźną walkę ze strażnikiem diabłem stoczywszy.
Znalazł się wśród towarzystwa taki, który podjudziwszy ambitnego młodzieńca, zakładem do nocnej wyprawy w podziemia go nakłonił.
Honor żołnierski i odwaga wewnętrzna młodzieńca nie pozwalały mu na wycofanie się z zakładu, czego jednak nie zamierzał czynić.
Dnia następnego, po zmroku, młodzieniec ruszył błotnistą, trudną do przebycia drogą do opuszczonego pałacu. Otuchy dodawał tylko wysoko i blado świecący księżyc, nieznacznie rozpraszając ciemności nocy.
Kiedy już znalazł się wojak u wylotu lochu, zapalił niesioną ze sobą lampę, poprawił szabelkę, pistolet i wbrew pozorom, z trwożnym sercem wszedł do środka. Ząb o ząb począł mu dzwonić i nie wiadomo czy ze strachu, czy faktycznie panującego chłodu.
A strach mógł każdego obejść, bo w korytarzu podziemi panowało takie echo, iż nawet najsłabszy oddech jaki wydobył się z piersi junaka, tworzył olbrzymi hałas.
W labiryncie korytarzy i wyżłobionych nisz skalnych błądził nasz bohater i powoli począł tracić nadzieję, iż światło dzienne jeszcze kiedyś ujrzy.
Panująca atmosfera i efekt echa stwarzały wrażenie, iż w każdym z wyłomów uwięziona została grzeszna dusza. Nic to jednak, zapalczywość bowiem była w nim tak wielka, że gdyby mu sił zabrakło, szedłby na kolanach. Niedługo o tym myślał, bo poczęły drogę mu zastępować jakieś stwory i strachy, które z czasem stawały się bardziej ohydne.
Sam ich widok, nie mówiąc o dotyku, o zwrot spożytego jadła prowadził.
Ale oto nagle jego oczom ukazał się widok przecudny. Wielka grota kryształem lśniąca i zimna a na środku jeziorko małe z przeźroczystą wodą i cel wyprawy młodzieńca - Złota Kaczka. Blask, jaki bił od Kaczki oślepił wojaka - i nie dziwota - bo nie tylko na dziwnie długiej kaczej szyi i nogach pełno drogiej biżuterii wisiało, ale również każde pióro brylantem było ozdobione.
Nogi mu się również lekko ugięły, gdy usłyszał dźwięczny głos cennego ptaka. Dźwięczny, ale i wielce rzewny, bo oto tłumacząc jak to strasznego diabelskiego czaru się pozbyć, łzy niewieście, wielkie roniła.
Zadanie bardzo trudne się jednak nie okazało, bo wydanie stu dukatów na hulanki, swawole i przyjemności to żywot codzienny młodego Czwartaka.
Z wielką pewnością sakiewkę do kieszeni wepchnął i do wykonania zadania z tym większą ochotą i chęcią się zabrać zamierzał.
Trudno mu jednak piękną Kaczkę opuszczać przychodziło, wzdychać bowiem poczęła jak zresztą każda Panna, do czego jednak młodzian był przyzwyczajony.
Do wyjścia jakoś łatwo drogę odnalazł. Tak jak przypuszczał, ranek już panował i na niedzielną mszę dzwoniono. Zaplanował i wykonał. Wszystkie bowiem pieniądze za dnia wydał na zabawę wraz z kompanami i popijanie wszystkiego, co karczmarz w komórce chomikował.
Z przekonaniem, iż pieniądze wszystkie już wydał, wybrał się młodzieniec w drogę powrotną do podziemnej pieczary.
Zapomniał jednak o starym, wytartym groszu, który gdzieś w kieszeni się zawieruszył, a wykonanie zadania dla odczarowania Królewny wyraźnie mówiło, iż wydatek na przyjemności w wysokości stu dukatów miał być wykonany "co do grosza".
Idąc w pełni zadowolony z siebie, napotkał na drodze w łachmany odzianego starca. Od razu ręka sama mu do kieszeni sięgnęła, po właśnie ten nieszczęsny pieniądz. Serce dzielnego wojaka okazało się większe od bohaterskiej duszy. Cóż bowiem winien ten stary ślepiec, że teraz z dawnej siły i młodości pozostało mu jedynie stare, zeschłe ciało zależne od dobrej woli ludzi. Wcisnął więc grosz w dłoń żebraka, a tkwiący mu ciągle przed oczami obraz Złotej Kaczki i bogactwa nagle znikł.
Nie poszedł już więc dzielny wojak do lochów na Ordynackiej, wiedział bowiem, iż nic nie pozostało po kryształowej grocie i Kaczce - Księżniczce. Kroki swoje skierował bowiem do pobliskiego Kościoła Świętego Krzyża i przed spowiednikiem swoje grzechy i zdarzenia wyznał.
Ale oczywiście jego grzechy nijak się miały do uczynku, jaki względem żebraka uczynił.
"Morał z tego - sami wiecie, źle jest żebrakom na świecie".
"Bazyliszek na Krzywym Kole"
Razu pewnego chłopcy terminujący się u szewca Pomykały na Podwalu zastanawiać się zaczęli, kogo lub czego w Warszawie bać się trzeba bąd? należy. Skąd to pytanie się zrodziło? Nie wiadomo. We Franku największy strach wzbudzała miotła pani majstrowej, ciężka ręka pana majstra, która to nie raz spadała na biedną głowę chłopaka. Bać się należy także niejakiego imć pana halabardnika Bartłomieja, który to zaraz za malutkiego psikusa przed ławę rajców ciągnie.
Ale w tym miejscu przypomniało się drugiemu - Jaśkowi - kogóż to jednak rzeczywiście bać się należy.
Jest bowiem przy Krzywym Kole stara, rozwalająca się kamienica, a w niej straszna piwnica. Podobno - wieść niesie - iż tę piwnicę zajął stwór okrutny, wykluty z jaja złożonego przez siedmioletniego koguta, a wysiedzianego przez jadowitego węża.
Wielu, jak powiadają, którzy zakradają się do owego smoczego lochu w poszukiwaniu skarbów, których jest tam podobno niezliczona ilość, znika bez wieści. Tak stało się z Kulawym Ziuto i kilkoma innymi złodziejaszkami. Jednak nie zastanawiali się nad tym dalej dwaj przyszli szewczykowie, w żołądkach głód poczuli i na ulicę Miodową na wspaniałe pierniczki się wybrali. Daleko jednak nie uszli, gdy przera?liwe wołanie o pomoc w okolicach Podwala usłyszeli. Jakieś nieszczęście się stało na Krzywym Kole.
Siedmioletn i syn wdowy Smolikowej bawiąc się nadmuchiwanym pęcherzem świńskim wpadł za tym pęcherzem do lochu, w którym okrutny stwór rezydował. Tłumu się zebrało co niemiara, po części jednak z ciekawości dla przekonania się, czy rzeczywiście legendarny potwór istnieje. A znalazł się w tym tłumie tylko jeden bohater, który Piotrusia uratować się odważył i postanowił. Obmyśliwszy plan misterny do kramu zlustrami szybko pobiegł i po chwili powrócił cały obwieszany lustrami i z garnkiem na głowie.
Tak się bowiem postanowił zabezpieczyć przed, podobno, śmiertelnym wzrokiem Bazyliszka.
Po kilku minutach grobowej ciszy w trakcie pobytu Franka w piwnicy bazyliszkowej, powrócił bohater z na poły omdlałym Piotrusiem na rękach.
A potwór? Bazyliszek zginął, jak wyznał Franek, od własnej broni, wzroku, który odbił się od frankowych lusterek. A samym bohaterem postanowiła zająć się rada miejska i co bogatsi mieszkańcy Warszawy.
Wysłać go do szkół postanowiono, ubierać, karmić i strzyc za darmo przez długie lata.
Od owego, pamiętnego dnia nikt już o Bazyliszku nie słyszał, ale za to jeszcze przez długie lata z ust do ust przekazywano mit o nim. Bardzo jest możliwe, że jeszcze opowiada się do dziś, np. przy kawiarnianych stołach "U Dekerta", w "Manekinie" czy w "Bazyliszku", ale ja rozmów nie podsłuchuję.
Legenda o Syrence Warszawskiej
Dawno dawno temu przypłynęły z Atlantyku na Bałtyk dwie siostry - syreny; piękne kobiety z rybimi ogonami, zamieszkujące w głębinach mórz.
Jedna z nich upodobała sobie skały w cieśninach duńskich i do tej pory możemy ją zobaczyć siedzącą na skale u wejścia do portu w Kopenhadze.
Druga dopłynęła aż do wielkiego nadmorskiego portu Gdańsk, a potem Wisłą popłynęła w górę jej biegu. Podobno właśnie u podnóża dzisiejszego Starego Miasta wyszła z wody na piaszczysty brzeg, aby odpocząć, a że miejsce spodobało się jej, postanowiła tu zostać.
Rychło rybacy zauważyli, że ktoś podczas ich połowu wzburza fale Wisły, plącze sieci i wypuszcza ryby z więcierzy. Ponieważ jednak syrena oczarowywała ich swym pięknym śpiewem, nic jej nie zrobili.
Pewnego razu bogaty kupiec zobaczył syrenę i usłyszał jej piękny śpiew. Szybko przeliczył, ile zarobi, jeżeli uwięzi syrenę i będzie ją pokazywać na jarmarkach. Podstępem ujął syrenę i uwięził ją w drewnianej szopie, bez dostępu do wody. Skargi syreny usłyszał młody parobek, syn rybaka i z pomocą przyjaciół w nocy uwolnił ją.
Syrena z wdzięczności za to, że mieszkańcy stanęli w jej obronie obiecała im, że w razie potrzeby oni też mogą liczyć na jej pomoc. I dlatego warszawska syrena jest uzbrojona - ma miecz i tarczę dla obrony naszego miasta.
LEGENDA - WARS I SAWA...
Dawno temu, kiedy nasz kraj pokrywała nieprzebyta puszcza, w samym jej sercu nad Wisłą żył młody rybak o imieniu Wars. Był człowiekiem pracowitym i pogodnym, toteż szczęście mu sprzyjało. Sam wyciosał łódź, często wypływał na połowy i nigdy nie wracał z pustymi rękami. Szczególnie lubił nocne wyprawy, kiedy na rzece panował niezmącony spokój a świat spowijała księżycowa poświata.
Pewnego razu, kiedy ukryty w trzcinach zarzucił sieci czekał na połów, zauważył prześliczną, długowłosą dziewczynę, której ciało od połowy stanowił rybi ogon. Syrena nieświadoma tego, że ją ktoś podgląda, zaczęła śpiewać. Na dźwięk jej głosu rybak zakochał się od pierwszego wejrzenia. Od tego czasu co noc pragnął ją zobaczyć, więc chował się w szuwarach i napawał się jej urodą i śpiewem. Wreszcie postanowił się ujawnić i wyznać jej miłość. Okazało się, że rybak też nie był obojętny syrenie. Wars poprosił ją o rękę, a ona zgodziła się i przybrała imię Sawa. Zgoda syreny na małżeństwo z człowiekiem sprawiła, że rybi ogon zamienił się w nogi.
Wkrótce w chacie nad rzeką odbyło się huczne weselisko Warsa i Sawy a oni żyli długo i szczęśliwie otoczeni szacunkiem ludzi. Po latach wokół ich domu powstała duża osada rybacka, którą na ich pamiątkę nazwano Warszawą. Tak powstał zalążek naszej stolicy.
