 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Pałac w Pępowie
Materiały zaczerpnięte (źródła różne)
Pępowo – wieś w Polsce, położona w województwie wielkopolskim, w powiecie gostyńskim, w gminie Pępowo, położona nad rzeką Dąbrocznią, 16 km na południowy wschód od Gostynia.
W latach 1975-1998 miejscowość należała do województwa leszczyńskiego.
Miejscowość jest siedzibą gminy Pępowo.
Historia
Pierwsze wzmianki dotyczące Pępowa pochodzą z XII w. Zapis z 1136 mówi o tym, że wieś należała do majątku biskupa gnieźnieńskiego. W 1257 r. utworzona została we wsi odrębna parafia. Wtedy to prawdopodobnie zbudowana została pierwsza świątynia pod wezwaniem św. Andrzeja. W 1383 r. część ziem została odsprzedana staroście wielkopolskiemu. W 1444 jako właściciela części Pępowa wymienia się Pergryna Pampowskiego. Po śmierci ostatniego z rodu Pampowskich w 1571 właścicielem wsi został Melchior Konarzewski wraz z żoną Anną Siedlecką herbu Odrowąż. W posiadaniu Konarzewskich Pępowo pozostawało do XVIII w., gdy Weronika Konarzewska wychodząc za mąż za Macieja Mycielskiego wniosła w posagu dobra pępowskie. W 1876 r. jego prawnuk Ignacy Mycielski sprzedał majątek księciu Adolfowi Hansemanowi, by w rękach tej rodziny pozostał do końca II wojny światowej.
Zabytki
Najciekawszym zabytkiem we wsi jest kościół parafialny pod wezwaniem św. Jadwigi. Pierwotny zbudowany został w XV w. jako drewniana konstrukcja. Budowę murowanej świątyni zakończono w 1625 r, która uzyskała styl późnogotycki. W 1734 wichura zerwała dach kościoła i częściowo uszkodziła wieżę, która została odbudowana dopiero w 1830 roku przez Józefa Mycielskiego. W tym samym roku dobudowano dwie boczne nawy, zakrystię i kaplicę w stylu neogotyckim według projektu Franciszka Marii Lanciego. Wnętrze kościoła utrzymane jest natomiast w stylu barokowym.
Obok kościoła zbudowany został w latach dwudziestych XIX w. przytułek dla chorych i ubogich zwany "szpitalikiem". Stał on się w 1918 r. miejscem zbiórki mieszkańców Pępowa wyruszających do powstania wielkopolskiego. W tym samym czasie niedaleko kościoła wybudowano pocztę, w której obecnie mieści się urząd gminy.
Pałac w Pępowie został wybudowany pod koniec XVIII w. przez Józefa Mycielskiego. Od końca XIX w. do końca II wojny światowej jego właścicielami byli Niemcy. Od 1999 r. jest własnością prywatną. Obiekt ten tworzy centrum założenia osiowego, zamkniętego od wschodu wspaniałym parkiem o powierzchni 20 ha, a od zachodu usytuowanymi po bokach czworobocznymi dziedzińcami folwarcznymi. Zbudowany jest z piętrowego korpusu głównego na planie prostokąta oraz przylegających do niego w dwóch narożach parterowych pawilonów połączonych bramami z dwiema oficynami.
W latach 1975-1998 miejscowość należała do województwa leszczyńskiego.
Miejscowość jest siedzibą gminy Pępowo.
Historia
Pierwsze wzmianki dotyczące Pępowa pochodzą z XII w. Zapis z 1136 mówi o tym, że wieś należała do majątku biskupa gnieźnieńskiego. W 1257 r. utworzona została we wsi odrębna parafia. Wtedy to prawdopodobnie zbudowana została pierwsza świątynia pod wezwaniem św. Andrzeja. W 1383 r. część ziem została odsprzedana staroście wielkopolskiemu. W 1444 jako właściciela części Pępowa wymienia się Pergryna Pampowskiego. Po śmierci ostatniego z rodu Pampowskich w 1571 właścicielem wsi został Melchior Konarzewski wraz z żoną Anną Siedlecką herbu Odrowąż. W posiadaniu Konarzewskich Pępowo pozostawało do XVIII w., gdy Weronika Konarzewska wychodząc za mąż za Macieja Mycielskiego wniosła w posagu dobra pępowskie. W 1876 r. jego prawnuk Ignacy Mycielski sprzedał majątek księciu Adolfowi Hansemanowi, by w rękach tej rodziny pozostał do końca II wojny światowej.
Zabytki
Najciekawszym zabytkiem we wsi jest kościół parafialny pod wezwaniem św. Jadwigi. Pierwotny zbudowany został w XV w. jako drewniana konstrukcja. Budowę murowanej świątyni zakończono w 1625 r, która uzyskała styl późnogotycki. W 1734 wichura zerwała dach kościoła i częściowo uszkodziła wieżę, która została odbudowana dopiero w 1830 roku przez Józefa Mycielskiego. W tym samym roku dobudowano dwie boczne nawy, zakrystię i kaplicę w stylu neogotyckim według projektu Franciszka Marii Lanciego. Wnętrze kościoła utrzymane jest natomiast w stylu barokowym.
Obok kościoła zbudowany został w latach dwudziestych XIX w. przytułek dla chorych i ubogich zwany "szpitalikiem". Stał on się w 1918 r. miejscem zbiórki mieszkańców Pępowa wyruszających do powstania wielkopolskiego. W tym samym czasie niedaleko kościoła wybudowano pocztę, w której obecnie mieści się urząd gminy.
Pałac w Pępowie został wybudowany pod koniec XVIII w. przez Józefa Mycielskiego. Od końca XIX w. do końca II wojny światowej jego właścicielami byli Niemcy. Od 1999 r. jest własnością prywatną. Obiekt ten tworzy centrum założenia osiowego, zamkniętego od wschodu wspaniałym parkiem o powierzchni 20 ha, a od zachodu usytuowanymi po bokach czworobocznymi dziedzińcami folwarcznymi. Zbudowany jest z piętrowego korpusu głównego na planie prostokąta oraz przylegających do niego w dwóch narożach parterowych pawilonów połączonych bramami z dwiema oficynami.