Ogród Saski w Warszawie
Pokaż Miejsca na większej mapielokalizacja
Materiały zaczerpnięte (źródła różne)
Ogród Saski w Warszawie — publiczny park miejski w Warszawie, położony w Śródmieściu; pierwotnie królewski ogród pałacowy przy Pałacu Saskim, udostępniony publiczności w 1727, jeden z najstarszych parków w Polsce; współcześnie o powierzchni 15,5 ha.
Historia
Ogród Saski został założony na przełomie XVII i XVIII wieku przez króla Augusta II Mocnego na tzw. Osi Saskiej jako ogród przypałacowy w stylu francuskim. W maju 1727 został udostępniony wszystkim mieszkańcom miasta. W 1748 August III Sas wzniósł tu Opernhaus (operalnię), pierwszy na terenie Polski zbudowany specjalnie w tym celu wolno stojący budynek teatralny.[1]
W XIX wieku zamieniony w park w stylu angielskim. W latach 40. XX wieku, podczas okupacji niemieckiej, przez zachodnią część parku przebito ulicę Marszałkowską. Drzewostan częściowo przetrwał powstanie warszawskie, jednak wszystkie elementy architektoniczne uległy zniszczeniu. Po II wojnie światowej park odtworzono.
Najważniejsze elementy
* 21 barokowych rzeźb muz i cnót (Jan Jerzy Plersch)
* Empirowa fontanna (Henryk Marconi, 1855)
* Wodozbiór w kształcie rotundy, wzorowany na świątyni Westy w Tivoli (Henryk Marconi)
* Zegar słoneczny (J. Pik, A. Sikorski, 1863)
* Grób Nieznanego Żołnierza (pozostałości Pałacu Saskiego).
* Pałac Błękitny
Pomniki
* Marii Konopnickiej (1966)
* Kamień pamiątkowy wystawiony w 200 rocznicę oddania Ogrodu do użytku publicznego(1927)
* Płyta pamiątkowa na cześć warszawiaków poległych w II wojnie światowej.
* Płyta upamiętniająca powitanie wojsk polskich przez Józefa Piłsudskiego w 1920 r. (1921)
W Ogrodzie Saskim, w miejscu pałacu Bruhla, był ustawiony pomnik Stefana Starzyńskiego (1981), który od 2008 r. znajduje się przy szkole podstawowej przy ul. Saskiej.
Elementy nieodbudowane [edytuj]
* Oranżeria
* Pałac Saski
* Żelazna Brama finezyjnie ozdobiona, na kamiennych wspornikach z herbami Polski i Litwy.
W sąsiedztwie parku znajduje się gmach Zachęty oraz zbór ewangelicko-augsburski św. Trójcy z końca XVIII wieku (Szymon Bogumił Zug).