 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Muzeum Przyrodnicze w Łodzi
Materiały zaczerpnięte (źródła różne)
Muzeum Przyrodnicze Uniwersytetu Łódzkiego jest w prostej linii kontynuatorem powstałego w 1930 roku w Łodzi Muzeum Przyrodniczo-Pedagogicznego. Podstawą kolekcji ówczesnego muzeum były zbiory przechowywane w istniejącym w Łodzi od 1910 r. Muzeum Nauki i Sztuki oraz w Centralnej Miejskiej Pracowni Przyrodniczo-Pedagogicznej, a także kolekcje założonego w 1926 Towarzystwa Przyrodniczego im. Stanisława Staszica. Znaczną część kolekcji Muzeum stanowią zbiory pozostałe po członku działającego w latach 1910-1914 Łódzkiego Towarzystwa Entomologów - E. Korbie.
Organizatorem Muzeum i jego pierwszym dyrektorem był wybitny animator działalności oświatowej w zakresie przyrodoznawstwa Edward Potęga. Siedzibą nowo powstałego muzeum stał się budynek po dawnej jadłodajni mieszczący się w Parku Sienkiewicza przy ulicy Kilińskiego. Lokal ten obecne Muzeum Przyrodnicze zajmuje do dnia dzisiejszego.
W okresie międzywojennym działalność Muzeum była nastawiona głównie na zaspokojenie potrzeb szkolnictwa łódzkiego. Mieściły się w nim również redakcje "Kółka Przyrodniczego" i "Czasopisma Przyrodniczego Ilustrowanego". Niektóre artykuły problemowe z "Czasopisma" były drukowane w postaci osobnych broszur - warto tu wymienić "Zoologię" E. i J. Grabdów. Broszury te wypełniały istotną lukę w piśmiennictwie polskim tego okresu.
W okresie II Wojny Światowej kierownikiem Muzeum był wysiedlony z Rygi Niemiec Ernst Koeppen, świetny specjalista w zakresie muzealnictwa przyrodniczego. Nadał on wystawie wyraźnie regionalny charakter, zgromadził duży zbiór kręgowców okolic Łodzi. Należy dodać, że był on bardzo życzliwie ustosunkowany do Polaków.
W latach 1945-1950 Muzeum działało jako samodzielna placówka oświatowa, ponownie pod kierownictwem E. Potęgi. Mieścił się w nim wówczas Zarząd Główny Ligi Ochrony Przyrody (którego prezesem był również E. Potęga). W 1953 r. Muzeum zostało włączone do Polskiej Akademii Nauk, stanowiąc oddział Instytutu Zoologicznego PAN. Jego kierownikami byli wybitni zoolodzy - dr Henryk Sandner, prof. dr hab. Leszek Pawłowski i doc. dr hab. Włodzimierz Romaniszyn.
W 1962 r. Muzeum zostało przejęte przez Uniwersytet Łódzki i włączone do Katedry Ewolucjonizmu, kierowanej przez prof. dr hab. Benedykta Halicza. Wystawę unowocześniono wówczas i przebudowano pod kątem wyeksponowania problematyki ewolucyjnej. W latach 1975-1999 kierownikiem Muzeum był prof. dr hab. Cezary Tomaszewski. W okresie tym nawiązano współpracę z Muzeum Filetycznym Uniwersytetu w Jenie, dzięki której pozyskano cenne eksponaty. W roku 1999 kierownictwo Muzeum objął prof. dr hab. Jerzy Bańbura.
W roku 2001 ponownie przebudowano ekspozycję, uzyskując dodatkową salę przeznaczoną na wystawy czasowe oraz zmodernizowano wystawę dotyczącą paleontologii i rodowodu człowieka. W maju 2002 roku otwarto pierwszą w powojennych dziejach Muzeum wystawę czasową pod tytułem "Świat motyli w zbiorach Zygmunta Śliwińskiego".
Organizatorem Muzeum i jego pierwszym dyrektorem był wybitny animator działalności oświatowej w zakresie przyrodoznawstwa Edward Potęga. Siedzibą nowo powstałego muzeum stał się budynek po dawnej jadłodajni mieszczący się w Parku Sienkiewicza przy ulicy Kilińskiego. Lokal ten obecne Muzeum Przyrodnicze zajmuje do dnia dzisiejszego.
W okresie międzywojennym działalność Muzeum była nastawiona głównie na zaspokojenie potrzeb szkolnictwa łódzkiego. Mieściły się w nim również redakcje "Kółka Przyrodniczego" i "Czasopisma Przyrodniczego Ilustrowanego". Niektóre artykuły problemowe z "Czasopisma" były drukowane w postaci osobnych broszur - warto tu wymienić "Zoologię" E. i J. Grabdów. Broszury te wypełniały istotną lukę w piśmiennictwie polskim tego okresu.
W okresie II Wojny Światowej kierownikiem Muzeum był wysiedlony z Rygi Niemiec Ernst Koeppen, świetny specjalista w zakresie muzealnictwa przyrodniczego. Nadał on wystawie wyraźnie regionalny charakter, zgromadził duży zbiór kręgowców okolic Łodzi. Należy dodać, że był on bardzo życzliwie ustosunkowany do Polaków.
W latach 1945-1950 Muzeum działało jako samodzielna placówka oświatowa, ponownie pod kierownictwem E. Potęgi. Mieścił się w nim wówczas Zarząd Główny Ligi Ochrony Przyrody (którego prezesem był również E. Potęga). W 1953 r. Muzeum zostało włączone do Polskiej Akademii Nauk, stanowiąc oddział Instytutu Zoologicznego PAN. Jego kierownikami byli wybitni zoolodzy - dr Henryk Sandner, prof. dr hab. Leszek Pawłowski i doc. dr hab. Włodzimierz Romaniszyn.
W 1962 r. Muzeum zostało przejęte przez Uniwersytet Łódzki i włączone do Katedry Ewolucjonizmu, kierowanej przez prof. dr hab. Benedykta Halicza. Wystawę unowocześniono wówczas i przebudowano pod kątem wyeksponowania problematyki ewolucyjnej. W latach 1975-1999 kierownikiem Muzeum był prof. dr hab. Cezary Tomaszewski. W okresie tym nawiązano współpracę z Muzeum Filetycznym Uniwersytetu w Jenie, dzięki której pozyskano cenne eksponaty. W roku 1999 kierownictwo Muzeum objął prof. dr hab. Jerzy Bańbura.
W roku 2001 ponownie przebudowano ekspozycję, uzyskując dodatkową salę przeznaczoną na wystawy czasowe oraz zmodernizowano wystawę dotyczącą paleontologii i rodowodu człowieka. W maju 2002 roku otwarto pierwszą w powojennych dziejach Muzeum wystawę czasową pod tytułem "Świat motyli w zbiorach Zygmunta Śliwińskiego".
