 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Zamek Bąkowiec w Morsku
Materiały zaczerpnięte (źródła różne)
Zamek Bąkowiec w Morsku
Nie jest znana dokładna data powstania zamku. Prawdopodobnie został zbudowany w XIV lub na początku XV wieku. Wzmianka o Bąkowcu i jego dziedzicu Mikołaju Strzale, pochodzi z 1390 roku. Wiadomo, że w latach 1418-22 burgrabią zamku był Piotr, a w latach 1413-34 klucz bąkowiecki należał do Jana z Sieciechowic. W 1435 roku zamek wraz z przynależnymi dobrami przejął kasztelan sądecki Krystyn z Koziegłów i jego potomni.
Zamek Bąkowiec był zamkiem rycerskim. Powstał na wyniosłej skale na planie nieregularnego, wydłużonego wieloboku (powierzchnia około 500 m2). Od stronywschodniej - łagodnego podejścia znajdowało się podzamcze o pow. 800 m2. Zamek, podobnie jak i innetego typu obiekty wzniesiono z różnej wielkości kamieni wapiennych.Wewnętrzne partie murów budowano z kamiennego gruzu zalewanego dużą ilością zaprawy wapiennej. Zewnętrzne oblicowanie muru skladalo się ze starannie dobieranych kamieni. U podnóża skały, w zachodniej części znajduje się kuta w litej skale, prostokątna studnia, obecnie zasypana. Dziedziniec gospodarczy przylegający do zamku od strony wschodniej oddziela fosa i stożkowaty nasyp ziemny, na ktorym niegdyś stała owalna baszta. Przylegałado niej zapora oddzielająca majdan gospodarczy od zamku. Od strony południowej zamek prawdopodobnie zabezpieczał mur wzniesiony na naturalnym wybrzuszeniu skalnym. Wgłębienie terenowe zamknięte starannie obrobionym progiem skalnym wyznacza kierunek drogi z majdanu na zamek. Dalsza droga do zamku prowadziła przez system drabin i pomostów przymocowanych do skały. System obronny Morska był idealnie dostosowany do sytuacji terenowej, podobnie jak pobliskie zamki w Mirowie, Bobolicach i Ostrężniku, nie uwzględniał jednak zasad obronnych związanych z siłą ognia artyleryjskiego. W 1927 r. wzgórze z ruinami kupił architekt Witold Czeczot i u stóp skały zbudował dom z kamienia (1929-33).
Po II wojnie światowej teren ten kupiły Zabrzańskie Zakłady Naprawcze Przemysłu Węglowego i zorganizowały tu ośrodek wypoczynkowy. Na terenie średniowiecznych fortyfikacji zamkowych i przylegającym do nich zbudowano kawiarnię z tarasem. W środkowej części nasypu oddzielającego majdan od zamku w miejscu kolistego wzniesienia, będącego podstawą baszty obronnej systemu dojazdowego do zamku, ustawiono wyciąg narciarski.
W 1961 roku przeprowadzono konserwację ruin - podwyższono i zabezpieczono wtedy koronę murów zbudowanych z kamienia łamanego, opasujących szczyt skały. Na przeciwległych stronach skały zachowały się pozostałości zamkowych pomieszczeń na poziomie przyziemia. Od strony zachodniej można zobaczyć scianę kamienną przylegającą do skały.
Legendy mówią o skarbie pozostawionym w zamku przez bogatego pana, który wyruszył na wojnę i nigdy nie powrócił, zostawiając swój majątek ukryty gdzieś na terenie warowni.
Inna legenda opowiada o rycerzu z Morska, który uwięził swoją córkę w lochu zamkowym, gdy ta zakochała sie w ubogim chłopaku. Córka zmarła z głodu a młodzieniec postanowił się zemścić. Pod skałą zwaną Okiennikiem Wielkim zebrał ludzi i zaczął nękać zbójeckimi napadami mieszkańców zamku i okoliczną ludność. Pewnego dnia podczas burzy zaatakował warownię. W jej zdobyciu dopomogły mu pioruny, które nagle zaczeły bić w zamek niszcząc całą zabudowę i zabijając obrońców poza panem zamku. Wywleczono go z ruin i powieszono. Od tego czasu podczas burz w ruinach pojawia się postać wisielca, a jakby z głębi skały dochodzi szloch uwięzionej córki...
Nie jest znana dokładna data powstania zamku. Prawdopodobnie został zbudowany w XIV lub na początku XV wieku. Wzmianka o Bąkowcu i jego dziedzicu Mikołaju Strzale, pochodzi z 1390 roku. Wiadomo, że w latach 1418-22 burgrabią zamku był Piotr, a w latach 1413-34 klucz bąkowiecki należał do Jana z Sieciechowic. W 1435 roku zamek wraz z przynależnymi dobrami przejął kasztelan sądecki Krystyn z Koziegłów i jego potomni.
Zamek Bąkowiec był zamkiem rycerskim. Powstał na wyniosłej skale na planie nieregularnego, wydłużonego wieloboku (powierzchnia około 500 m2). Od stronywschodniej - łagodnego podejścia znajdowało się podzamcze o pow. 800 m2. Zamek, podobnie jak i innetego typu obiekty wzniesiono z różnej wielkości kamieni wapiennych.Wewnętrzne partie murów budowano z kamiennego gruzu zalewanego dużą ilością zaprawy wapiennej. Zewnętrzne oblicowanie muru skladalo się ze starannie dobieranych kamieni. U podnóża skały, w zachodniej części znajduje się kuta w litej skale, prostokątna studnia, obecnie zasypana. Dziedziniec gospodarczy przylegający do zamku od strony wschodniej oddziela fosa i stożkowaty nasyp ziemny, na ktorym niegdyś stała owalna baszta. Przylegałado niej zapora oddzielająca majdan gospodarczy od zamku. Od strony południowej zamek prawdopodobnie zabezpieczał mur wzniesiony na naturalnym wybrzuszeniu skalnym. Wgłębienie terenowe zamknięte starannie obrobionym progiem skalnym wyznacza kierunek drogi z majdanu na zamek. Dalsza droga do zamku prowadziła przez system drabin i pomostów przymocowanych do skały. System obronny Morska był idealnie dostosowany do sytuacji terenowej, podobnie jak pobliskie zamki w Mirowie, Bobolicach i Ostrężniku, nie uwzględniał jednak zasad obronnych związanych z siłą ognia artyleryjskiego. W 1927 r. wzgórze z ruinami kupił architekt Witold Czeczot i u stóp skały zbudował dom z kamienia (1929-33).
Po II wojnie światowej teren ten kupiły Zabrzańskie Zakłady Naprawcze Przemysłu Węglowego i zorganizowały tu ośrodek wypoczynkowy. Na terenie średniowiecznych fortyfikacji zamkowych i przylegającym do nich zbudowano kawiarnię z tarasem. W środkowej części nasypu oddzielającego majdan od zamku w miejscu kolistego wzniesienia, będącego podstawą baszty obronnej systemu dojazdowego do zamku, ustawiono wyciąg narciarski.
W 1961 roku przeprowadzono konserwację ruin - podwyższono i zabezpieczono wtedy koronę murów zbudowanych z kamienia łamanego, opasujących szczyt skały. Na przeciwległych stronach skały zachowały się pozostałości zamkowych pomieszczeń na poziomie przyziemia. Od strony zachodniej można zobaczyć scianę kamienną przylegającą do skały.
Legendy mówią o skarbie pozostawionym w zamku przez bogatego pana, który wyruszył na wojnę i nigdy nie powrócił, zostawiając swój majątek ukryty gdzieś na terenie warowni.
Inna legenda opowiada o rycerzu z Morska, który uwięził swoją córkę w lochu zamkowym, gdy ta zakochała sie w ubogim chłopaku. Córka zmarła z głodu a młodzieniec postanowił się zemścić. Pod skałą zwaną Okiennikiem Wielkim zebrał ludzi i zaczął nękać zbójeckimi napadami mieszkańców zamku i okoliczną ludność. Pewnego dnia podczas burzy zaatakował warownię. W jej zdobyciu dopomogły mu pioruny, które nagle zaczeły bić w zamek niszcząc całą zabudowę i zabijając obrońców poza panem zamku. Wywleczono go z ruin i powieszono. Od tego czasu podczas burz w ruinach pojawia się postać wisielca, a jakby z głębi skały dochodzi szloch uwięzionej córki...