 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Malostranske Namesti - Praga
Malostranské náměstí (Rynek Malej Strany) to serce założonej w 1257 r. dzielnicy, w której obecnie przeważają barokowe pałace i kamienice. W wielu z nich mieszczą się urzędy, a w niektórych ambasady. Wprawdzie rynek nie jest już placem targowym, ale nadal pozostał jednym z najgwarniejszych miejsc Malej Strany. Przechodzi przez niego większość turystów zdążających przez most Karola na zamek praski. Nieco pochyły brukowany plac wydaje się mniejszy niż w rzeczywistości, ze względu na górujący nad nim kościół św. Mikołaja. Podczas spaceru warto rzucić okiem na ciekawe fasady okolicznych budynków. W wielu z nich otwarto restauracje, piwiarnie i kawiarnie. Ulice Malej Strany pojawiają się w filmie Miloša Formana Amadeusz, w którym udają Wiedeń. Niektórzy twierdzą, że nocą błąka się po nich duch mieszkającego tu kiedyś Mozarta.
Na środku rynku Malej Strany wznosi się najwspanialsza barokowa świątynia Pragi – wybudowany w latach 1704–1756 (na miejscu kościoła gotyckiego) kościół św. Mikołaja. Twórcami wznoszonego prawie pół wieku arcydzieła architektury baroku byli Christoph Dientzenhofer i jego syn Kilian Ignacy – najsłynniejsi architekci praskiego baroku. Pracowali na zlecenie jezuitów, którzy pragnęli mieć najpiękniejszą świątynię w stolicy. Nie minęło jednak nawet ćwierć wieku od pierwszej odprawionej w kościele mszy, gdy zakon został rozwiązany (1773 r.).
Zielona, wysoka na 70 m kopuła kościoła widnieje na większości pocztówek przedstawiających panoramę Malej Strany. Trójwejściową fasadę zdobią rzeźby świętych, pilastry i obramowania okien. W tym samym stylu i czasie co kościół, powstała dzwonnica wg projektu Anselma Luraga.
Wewnątrz barokowe zdobienia, freski, figury, ołtarze i inne elementy wyposażenia składają się na wystrój, który spodobać się może nawet osobom nieprzepadającym za barokiem. Wykonali je najwięksi ówcześni artyści – Karel Škréta (Ukrzyżowanie), Johann Lucas Kracker, Ignaz Platzer. Warto zwrócić uwagę na zdobiący wnętrze kopuły fresk Adoracja Trójcy Świętej Franza Palki. Niemal całą nawę główną od środka pokrywają freski przedstawiające życie św. Mikołaja. Malowidło pędzla J.L. Krackera ma aż 1500 m2 i prawdopodobnie jest największe w Europie. W złoconym ołtarzu głównym umieszczono miedzianą figurę św. Mikołaja, dłuta I. Platzera. Ten sam rzeźbiarz wykonał cztery figury ojców Kościoła, ustawione przy filarach podtrzymujących kopułę. Świątynia kryje jeszcze jedną ciekawostkę – organy, na których w 1787 r. grał Mozart.
Na środku rynku Malej Strany wznosi się najwspanialsza barokowa świątynia Pragi – wybudowany w latach 1704–1756 (na miejscu kościoła gotyckiego) kościół św. Mikołaja. Twórcami wznoszonego prawie pół wieku arcydzieła architektury baroku byli Christoph Dientzenhofer i jego syn Kilian Ignacy – najsłynniejsi architekci praskiego baroku. Pracowali na zlecenie jezuitów, którzy pragnęli mieć najpiękniejszą świątynię w stolicy. Nie minęło jednak nawet ćwierć wieku od pierwszej odprawionej w kościele mszy, gdy zakon został rozwiązany (1773 r.).
Zielona, wysoka na 70 m kopuła kościoła widnieje na większości pocztówek przedstawiających panoramę Malej Strany. Trójwejściową fasadę zdobią rzeźby świętych, pilastry i obramowania okien. W tym samym stylu i czasie co kościół, powstała dzwonnica wg projektu Anselma Luraga.
Wewnątrz barokowe zdobienia, freski, figury, ołtarze i inne elementy wyposażenia składają się na wystrój, który spodobać się może nawet osobom nieprzepadającym za barokiem. Wykonali je najwięksi ówcześni artyści – Karel Škréta (Ukrzyżowanie), Johann Lucas Kracker, Ignaz Platzer. Warto zwrócić uwagę na zdobiący wnętrze kopuły fresk Adoracja Trójcy Świętej Franza Palki. Niemal całą nawę główną od środka pokrywają freski przedstawiające życie św. Mikołaja. Malowidło pędzla J.L. Krackera ma aż 1500 m2 i prawdopodobnie jest największe w Europie. W złoconym ołtarzu głównym umieszczono miedzianą figurę św. Mikołaja, dłuta I. Platzera. Ten sam rzeźbiarz wykonał cztery figury ojców Kościoła, ustawione przy filarach podtrzymujących kopułę. Świątynia kryje jeszcze jedną ciekawostkę – organy, na których w 1787 r. grał Mozart.
Materiały zaczerpnięte (źródła różne)
