 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Kościół Parafialny Wniebowzięcia NMP w Kłodzku
Kościół Parafialny Wniebowzięcia NMP
Za prawdopodobny początek budowy kościoła uznaje się 1194 rok, ale nie ma to dowodów, natomiast kamień węgielny położony został przez kłodzkich joannitów około 1344 roku. Inicjatorem budowy był arcybiskup praski Arnost z Pardubic, mocno związany z Kłodzkiem, który umierając w 1364 roku zapisał znaczne sumy pieniędzy na kontynuację budowy. Budowa kościoła ruszyła dopiero w drugiej połowie XV wieku. W 1462 roku rozpoczęto budowę wieży południowej, zwaną Białą a wieżę północną zwaną Czarną rozpoczęto budować w 1487 roku ale ukończono dopiero na początku XVI wieku.W 1562 roku kościół przejęli protestanci a w 1624 roku jezuici, którzy rozpoczynają jego modernizację. W wyniku długotrwałych, bo blisko 350 –letnich , prac powstała okazała późnogotycka budowla.
Wnętrze kościoła posiada wystrój barokowy choć nie brak w nim również cech pochodzących z innych okresów. Wielce zasłużył się w tym względzie Michał Klahr, rzeźbiarz który swą karierę rozpoczynał właśnie przy wystroju tego kościoła. Szczególną uwagę przykuwa m.in. pochodzący z lat 1727-1729 ołtarz główny, wykonany przez Krzysztofa Tauscha, następnie ufundowana w 1717 roku ambona, autorstwa Michała Klahra, pochodząca z XIV wieku “Kłodzka Madonna z Czyżykiem” oraz pomnik biskupa Arnosta. W bocznej nawie kościoła, po lewej stronie od ołtarza głównego znajduję się nagrobek arcybiskupa Arnosta, z jego osobą wiążą się dwie legendy. Podobno jako młody chłopiec uczęszczał do szkoły prowadzonej przez kłodzkich joannitów, będąc na jednym z nabożeństw spostrzegł że figurka Matki Boskiej odwraca od niego swoją twarz, wtedy to postanowił zostać duchownym. W roku 1343 zostaje praskim biskupem a rok później obejmuje funkcję arcybiskupa praskiego. Arnost z Pardubic zmarł 30 czerwca 1364 roku i zgodnie z jego wolą, ciało sprowadzono do Kłodzka gdzie został pochowany w nawie głównej, w krypcie przed ołtarzem. Niebawem król Karol IV zlecił przygotowanie nagrobka, prawdopodobnie słynnej praskiej pracowni Piotra Parlera. Prawie 100 lat od śmierci arcybiskupa miało miejsce dziwne zdarzenie, które szybko uznano za cud, z jego nagrobka zaczęła wyciekać oleista ciecz o intensywnym i przyjemnym zapachu, zdarzenie powtórzyło się w dzień Bożego Ciała. Owy cud miał świadczyć o szczególnej opiece jaką darzył Kłodzko arcybiskup. Z nagrobkiem duchownego związana jest jeszcze jedna historia, otóż z nie znanych przyczyn zaczął pękać. Zdarzenie wiązano z przepowiednią samego arcybiskupa Arnosta , który spisał ją jeszcze przed swoja śmiercią. Popękany nagrobek w XIX w. podczas renowacji kościoła został przeniesiony do nawy północnej. Obecnie w nawie północnej pod pierwszym filerem znajduje się jeszcze marmurowy pomnik klęczącego arcybiskupa, wykonany przez czeskiego rzeźbiarza Jana Jandę.
Kościół WNMP był niegdyś otoczony murem cmentarnym, który został rozebrany w wyniku likwidacji cmentarza pod koniec XIX w. Pozostała jedynie okazała późnobarokowa brama z trzema figurami świętych: św. Franciszka Ksawerego, św. Ignacego Loyola i św. Franciszka Borgiasz , zwana Brama Czarną.
Za prawdopodobny początek budowy kościoła uznaje się 1194 rok, ale nie ma to dowodów, natomiast kamień węgielny położony został przez kłodzkich joannitów około 1344 roku. Inicjatorem budowy był arcybiskup praski Arnost z Pardubic, mocno związany z Kłodzkiem, który umierając w 1364 roku zapisał znaczne sumy pieniędzy na kontynuację budowy. Budowa kościoła ruszyła dopiero w drugiej połowie XV wieku. W 1462 roku rozpoczęto budowę wieży południowej, zwaną Białą a wieżę północną zwaną Czarną rozpoczęto budować w 1487 roku ale ukończono dopiero na początku XVI wieku.W 1562 roku kościół przejęli protestanci a w 1624 roku jezuici, którzy rozpoczynają jego modernizację. W wyniku długotrwałych, bo blisko 350 –letnich , prac powstała okazała późnogotycka budowla.
Wnętrze kościoła posiada wystrój barokowy choć nie brak w nim również cech pochodzących z innych okresów. Wielce zasłużył się w tym względzie Michał Klahr, rzeźbiarz który swą karierę rozpoczynał właśnie przy wystroju tego kościoła. Szczególną uwagę przykuwa m.in. pochodzący z lat 1727-1729 ołtarz główny, wykonany przez Krzysztofa Tauscha, następnie ufundowana w 1717 roku ambona, autorstwa Michała Klahra, pochodząca z XIV wieku “Kłodzka Madonna z Czyżykiem” oraz pomnik biskupa Arnosta. W bocznej nawie kościoła, po lewej stronie od ołtarza głównego znajduję się nagrobek arcybiskupa Arnosta, z jego osobą wiążą się dwie legendy. Podobno jako młody chłopiec uczęszczał do szkoły prowadzonej przez kłodzkich joannitów, będąc na jednym z nabożeństw spostrzegł że figurka Matki Boskiej odwraca od niego swoją twarz, wtedy to postanowił zostać duchownym. W roku 1343 zostaje praskim biskupem a rok później obejmuje funkcję arcybiskupa praskiego. Arnost z Pardubic zmarł 30 czerwca 1364 roku i zgodnie z jego wolą, ciało sprowadzono do Kłodzka gdzie został pochowany w nawie głównej, w krypcie przed ołtarzem. Niebawem król Karol IV zlecił przygotowanie nagrobka, prawdopodobnie słynnej praskiej pracowni Piotra Parlera. Prawie 100 lat od śmierci arcybiskupa miało miejsce dziwne zdarzenie, które szybko uznano za cud, z jego nagrobka zaczęła wyciekać oleista ciecz o intensywnym i przyjemnym zapachu, zdarzenie powtórzyło się w dzień Bożego Ciała. Owy cud miał świadczyć o szczególnej opiece jaką darzył Kłodzko arcybiskup. Z nagrobkiem duchownego związana jest jeszcze jedna historia, otóż z nie znanych przyczyn zaczął pękać. Zdarzenie wiązano z przepowiednią samego arcybiskupa Arnosta , który spisał ją jeszcze przed swoja śmiercią. Popękany nagrobek w XIX w. podczas renowacji kościoła został przeniesiony do nawy północnej. Obecnie w nawie północnej pod pierwszym filerem znajduje się jeszcze marmurowy pomnik klęczącego arcybiskupa, wykonany przez czeskiego rzeźbiarza Jana Jandę.
Kościół WNMP był niegdyś otoczony murem cmentarnym, który został rozebrany w wyniku likwidacji cmentarza pod koniec XIX w. Pozostała jedynie okazała późnobarokowa brama z trzema figurami świętych: św. Franciszka Ksawerego, św. Ignacego Loyola i św. Franciszka Borgiasz , zwana Brama Czarną.
Materiały zaczerpnięte (źródła różne)
